20-12-2010, 18:11
Od razu zastrzegam, że swoje opowiadania pisze raczej jako pasjonata amator, który przez wiele lat z wielu przyczyn, nie rozwijał dawnych zainteresowań, mimo to mam nadzieję, że znajdą się osoby, których zaciekawi ta historia.
Ogromna i tajemnicza Wyspa Północna. Niegdyś tylko głupiec uważałby, że ziemia wiecznie skuta lodem, może stać się nowym domem dla wielu pokoleń ludzkich. Pierwsi osadnicy twierdzili żartobliwie, że najwyraźniej Kraina Wiecznych Cierpień, do której trafią dusze ludzi niegodziwych, nie jest miejscem niegasnącego ognia, lecz lodu i mrozu, bo w ogniu da się przynajmniej upiec cielca. Niemal ciągle zachmurzone niebo, wieczny chłód, śladowe ilości zwierzyny. Mimo to władcy królestwa Mentari uważali, że znajdą coś na Wyspie Północnej, co może przysłużyć się budowaniu potęgi nacji ludzkiej. Ostatecznie Onem III swoim jednym rozkazem sprawił, że spokój ten krainy runął w ciągu jednego dnia a żywot tysięcy Mentarian związał się z krainą północną. Onem wierzył w słuszność swojej decyzji, ale nie było mu dane dożyć dnia, w którym jego „kampania” przyniosła sukces.
Nikt nie był w stanie objąć ogromu bogactw, które ziemie wyspy skrywały głęboko pod swoją powierzchnią. W ciągu następnych lat ekspansja nabrała tempa. Powstawały kopalnie, które pełniły również role fortec, aby ochronić ludzi przed poprzednimi władcami tych ziem. Ogrami. Ich ataki wraz z surowością tej krainy skutecznie odstraszały osadników. Prawdopodobnie północne kolonie Mentari nigdy nie zmieniłyby się w bogatą krainę Nortari, gdyby nie dwa zdarzenia.
Pewnego dnia podczas pracy w jednej z kopalni, natrafiono na tajemniczą jaskinie. Górnicy znaleźli w niej przedziwną i przerażająco istotę, na szczęście, pogrążoną w głębokim śnie. To stworzenie przypominało ogromnego pająka. Ówczesny namiestnik koloni, Artyn, zlecił jej pojmanie i uwięzienie.
Okazało się, że potomstwo tego stworzenia można udomowić. Pojawili się Zaklinacze, którzy przez swoją wole kierowali poczynaniami istot, które nazwano później Archanami. Dzięki nim Artyn zdołał wyprzeć Ogry na północ, a zarządcy kopalni przyspieszyli i udoskonalili sposoby wydobyć złóż w kopalniach.
Szybki rozwój północnych koloni skłonił władcę Mentari do wydaniu edyktu, wedle którego wszyscy więźniowie zarówno z wyspy Mentar jak i z południowych koloni mieli przymusowo pracować w kopalniach. Od tego momentu niemal codziennie dostarczano na północ niewolników. Wkrótce również wielu wolnych przenosiło się do północnej koloni. Mała osada portowa zamieniła się w największe wówczas miasto ludzkie zwane Nortarem.
Namiestnicy zaczęli dożyć do odłączenia się od Stolicy. Wyspę Północną nie określano już jako kolonie północne, lecz jako krainę Nortari. Jednak zapomniano o dawnych wrogach, a jak się miało okazać rodzili się kolejni, tuż pod nosem Nortarian.
1.
Konwój powoli zbliżał się do kopalni Zakana. Był to najodleglejszy na północ punkt władzy ludzkiej. Dalej rozciągały się już ziemie Ogrów. Co tydzień dostarczano z Nortari zapasy jadła, narzędzi, broni oraz niewolników. Strażnicy dobrze wiedzieli, że w każdej chwili potwory mogą zaatakować. Zaklinacze nakazali kilku Archanom aby w pewnej odległości od reszty konwoju wypatrywali niebezpieczeństwa. Pozostałe stwory ciągnęły ogromne wozy z towarami lub wieźli swych panów na grzbietach.
Zaklinacze odróżniali się od reszty strażników. Nie nosili zbroi ani grubych futer, jedynie fioletowy strój z lekkiego materiału. Zgodnie z tradycją strzygli się na łyso a na rękach nosili ozdobne tatuaże w kształcie pajęczej sieci. Mówiono, że nie odczuwanie przez nich chłodu jest efektem spożywania eliksiru z jadu Archanów, który dawał im władze na tymi stworami. Za wozami ostatkiem sił szli skuci więźniowie. Gdy ruszali było ich pięćdziesięciu, teraz szło zaledwie dwudziestu. Byli głodzeni i wycieńczeni. Spali w brudnych i podartych szatach na śniegu.
Był wśród nich człowiek, który wydawał się nie odczuwać ani głodu ani mrozu. Rosły i umięśniony osobnik budził lęk wśród pozostałych. Ciągle jakby nieobecny, pogrążony w swych myślach. Zwali go Aranok. Nie znał swojej przeszłości. Pamięta jedynie karczmę, stoły skąpane w krwi. Martwe ciała mężczyzn i kobiet. Zakrwawiony miecz w swojej dłoni. Chodź nie wiedział kim jest, jedna myśl przewija się nieustannie w jego głowie. Brzmiała ona „odrzuć gniew”. Nie było to łatwe. Czuł ból i cierpienie skazańców. Wielu z nich było skrajnie wyziębionych. Każdy krok stanowił dla nich ogromne cierpienie. Ale Aranok czuł, mimo sporej odległości, że w gdzieś tam niedaleko, znajduje się jeszcze inne, ogromne źródło gniewu i bólu, największe z tych jakie do tej pory spotkał. Tam właśnie zmierzali.
W pewnym momencie jeden ze strażników podszedł do swoich kompanów pilnujących więźniów.
- Dowódca chce wiedzieć co ze skazańcami.
- Myślę, że wszyscy ci śmiecie dotrą do kopalni.
Strażnik spojrzał w stronę skutych.
- Tylko kilku będzie w stanie pracować. Zarządca Daron nie będzie zadowolony.
- To już nie nasz problem. To daleka i niebezpieczna trasa. Cud, że aż tylu tu dotarło.
Już po chwili wszystkim ukazały się ogromne mury fortecy Zakany, jak inne w Nortari, wykutej w skale. Gdy żołnierze na murach dostrzegli konwój, roztworzono wrota. Przybysze zatrzymali się na dziedzińcu. Znajdowały się dwa wejścia do środka góry. Z pierwszego Archani wyciągali na zewnątrz wozy ze złotem wydobywanym w tutejszej kopalni. Prawdopodobnie wejście służyło to jak najszybszego wyciągania złota na zewnątrz. Przy drugim, jak się domyślał Aranok, do części mieszkalnej, stał zarządca Daron, w otoczeniu kilkunastu swych strażników. Był to mężczyzna już w sędziwym wieku. Nosił drogie szaty. Aranok nie czuł, aby Zarządca był złym człowiek, wprost przeciwnie.
Dowódca konwoju zatrzymał swych ludzi. Stanął naprzeciw Darona. Ukłonił się nisko.
- Witaj Zarządco. Wybacz opóźnienie, ale trasa nie była łatwa.
Starzec spojrzał na dostarczonych więźniów. Przez chwilę przyglądał się im. Wyraźnie miał inne oczekiwania.
- Powiedz mi Kunarze, czy więźniowie szli tą samą trasą co reszta konwoju?
- Ależ oczywiście – odparł zaskoczony pytaniem Dowódca.
- To bardzo dziwne. Dlaczego twoi ludzie wydają się w pełni sił, a większość tych ludzi jest już jedną nogą po tamtej stronie.
- Ależ Zarządco Daronie...
- Cicho! Nie chce słyszeć twoich wymówek. Brakuje nam rąk do pracy, a ty dostarczasz mi tu garstkę ludzi, którzy dopiero za parę dni, o ile przeżyją chodź noc, będą w stanie pracować.
Kunar zamilkł. Był zawstydzony, zwłaszcza, że jego poniżenie widzą wszyscy z jego oddziału. Tymczasem Zarządca zwrócił się do jednego ze swoich wartowników.
- Nakor. Wprowadź tych ludzi do kopalni. Niech jak najszybciej odzyskają siły.
- Tak jest panie.
- Ja tymczasem zaprowadzę naszych gości na posiłek.
Ludzie Kunara odstąpili od więźniów i wraz ze swym dowódcą ruszyli za Zarządcą do części mieszkalnej Zakany. Okazało się, że w porównaniu z miejscowymi wartownikami, dotychczasowi dosyć łagodnie traktowali skutych. Kunar chodził między nimi uważnie się przyglądając. Zatrzymał się przy mężczyźnie, któremu już odchodziła skóra od na wpół zgniłych odnóży.
- Na Lita, dawno nie widziałem takiej kupy gówna. Na niektórych tutaj nie ma co marnować jadła.
Na te słowa wyciągnął zza pazuchy nóż myśliwski. Bez zawahania poderżnął skazańcowi gardło. Trysnęła krew. Mężczyzna padł martwy na ziemię. Jednak Kunar nie schował broni. Co więcej trzymając ją nadal w dłoni mijał przerażonych niewolników, zdecydowany, aby zabić kolejną osobę. Wielu dopiero teraz przypomniało sobie, że ich kara to nie tylko ciężka droga do kopalni, lecz i praca w niej.
Tylko Aranok nie czuł strachu. Było mu obojętne czy przeżyje. Sam w sumie nie rozumiał dlaczego jego własne życie dla niego samego tak mało znaczy. W pewnym momencie Kunar przyuważył młodzieńca. Podszedł do niego. Przyglądał się uważnie, a każda chwila rodziła na jego twarzy zdziwienie. W pewnym momencie ręką przywołał jednego ze swoich podwładnych.
- Ej Lar. Podejdź tu.
Lar był to dobrze zbudowanym mężczyzną o surowych rysach na twarzy. Jednym słowem, typowy Nortarianin.
- Tak panie?
- Spójrz na niego.
Wartownik podobnie jak jego dowódca, nie krył zdziwienia
- Nie rozumiem. Podróż ani trochę nie odbiła jakikolwiek ślad na jego ciele – stwierdził Lar.
- Raczej wygląda jakby jej w ogóle nie odbył. Jak cię zwą więźniu? – zapytał Kunar.
- Aranok.
- Po raz pierwszy słyszę takie imię. Lar, zapamiętaj tego osobnika. Skoro podróż nie nauczyła go pokory, to zrobią to twoi ludzie. Zaprowadź tą zgraję do leja. Ja idę na ucztę. Nie mam ochoty przebywać wśród tamtego smrodu.
- Tak jest panie.
Kunar wszedł do wnętrza fortecy, Lar natomiast prowadził więźniów przez drugie wejście. Najwyraźniej prowadziło ono prosto do tuneli wydobywczych. Aranok patrzył jak Archani wyciągali wydobyte bryłki złota na zewnątrz, w wozach, które dziesięciu mężczyzn miałoby problem ruszyć z miejsca. Szli przez chwile, powoli, ciągnąc za sobą jeszcze przypiętego łańcuchami do reszty martwego towarzysza.
Po chwili dotarli do ogromnego leja głęboko pod powierzchnią ziemi. Setki niewolników kuło w skale kilofami. Na dole, znajdował się spory dół, do którego wrzucano ciała martwych. Lar nakazał postój. Rozkuł zwłoki. Po tym podszedł do Aranoka, którego również oswobodził.
- Wrzucić tego trupa do dołu.
Aranok podniósł martwe ciało towarzysza. Podszedł do wgłębienia. Spojrzał w dół. To co ujrzał wzbudziło w nim wielki ból. Na dole Archani żerowali na ciałach martwych więźniów.
- Wrzucaj go tam! – wrzasnął Lar.
Młodzieniec nie miał wyboru. Zrzucił towarzysza do dołu. Widział jak potwory rozrywają ciało na strzępy. Rozejrzał się. Obok trzech strażników obserwowało pojedynek dwóch skazańców, którzy byli bardzo bliski utraty przytomności. Tymczasem ich oprawcy robili zakłady, który z walczących szybciej polegnie. Ponownie skuto Aranoka.
Szli wyżej. Inni więźniowie uważnie obserwowali nowych. Aranok czuł w wielu z nich zło. Rozumiał, że nie bez przyczyny znaleźli się w tym miejscu. Byli brudni i wykończeni przez ciężką pracę. Ponownie Lar zatrzymał się. Tym razem przy małym pomieszczenia wykutym w ścianie. Rozkuto ich.
- Tu będzie spać. Dzisiaj możecie odpocząć. Jeśli od razu rzucimy was do pracy, niewielu z was przeżyje najbliższe dni. Wole jednak aby był jakiś z was pożytek. Dobra dosyć gadania. Wchodzić! – rozkazał Lar.
W pomieszczeniu znajdowało się na ziemi, kilkadziesiąt brudnych materacy. Było tu zdecydowanie cieplej niż na zewnątrz, ale była to zasługa tylko i wyłącznie pochodni, które skromnie rozświetlały wnętrze. Aranok poczuł okropny odór. Mieszanka potu, brudu i odchodów. Kilku skazańców zwymiotowało w chwili, gdy weszli do pomieszczenia.
- Chyba jednak ich tak bardzo nie głodzili, skoro mają jeszcze czym rzygać – zaśmiał się do strażników Lar – ale i tak niech dadzą im trochę jadła.
Rozstawiono wartowników przed pomieszczeniem. Więźniowie ułożyli się do łoża. Dla kilku ten sen okazał się ostatnim.
***
Rozdano jadło. Bardzo skromne porcje zupy nie zaspakajał głodu. I tak skazańcy cieszyli się, że cokolwiek dano im do jedzenia. Usunięto trupy z pomieszczenia. Uwagę Aranoka zwrócił pewien mężczyzna, który był bardzo bliski swego ostatniego oddechu. Młodzieńca zdziwiło, że nie czuł w tym mężczyźnie ani krzty zła.
W pewnym momencie do pomieszczenia powrócili pozostali więźniowie. Najwyraźniej na zewnątrz musiała zapaść noc, gdyż zaprzestano pracy w kopalni. Niezbyt byli przychylni nowym więźniom. Gdy zobaczyli, że ci śpią w ich łożach, podchodzili i wyganiali ich. Gdy ktoś nie mógł się ruszyć po prostu podnoszono ich za ubrania i rzucano o ziemię. Ktoś podszedł również do Aranoka.
- Co robisz w moim łożu – zapytano go.
Młodzieniec spojrzał w stronę mężczyzny. Był ogromny. Wydawał się najedzony i nie było w przeciwieństwie do reszty ani trochę zmęczony pracą. Aranok nie stawiał się. Opuścił to łoże i zaczął szukać innego wolnego.
Spojrzał w stronę mężczyzny, który zaciekawił go jakiś czas wcześniej. Jeden ze skazańców bił go po twarzy, gdyż ten nie miał sił aby wstać. Aranok nie mógł tego znieść. Chwycił napastnika za rękę.
- A ty czego chcesz? – wrzasnął agresor.
- Zostaw go.
- Bo co? – zapytał awanturnik, wyciągając nóż.
Nagle siłacz, którego łoże zajął wcześniej Aranok, wrzasnął na swego towarzysza.
- Co ty robisz Kirnok? Chcesz aby strażnicy o wszystkim się dowiedzieli.
Napastnik schował broń.
- Spokojnie Banok. Nie potrzebuje broni aby nauczyć nowego posłuchu – odparł.
- Myślałem, że jesteś więźniem tak jak my, a mówisz jak jeden ze strażników – odparł Aranok.
To zdenerwowało Kirnoka. Zamachnął się na młodzieńca, ale ten bez trudu uniknął cios. Kolejne również nie dotknęły jego ciała. Wszyscy w pomieszczeniu bacznie obserwowali całe zajście. W pewnym momencie napastnikowi zabrakło sił. Nie mógł złapać oddechu.
- Radzę ci odpuścić. Nie chce zrobić ci krzywdy – rzekł Aranok.
- Ty mi? Szczeniaku połowę swojego życia spędziłem na wojaczce. Żaden wymoczek nie będzie mi tu ubliżał.
- Ale ja ci nie ubliżam, po prostu ostrzegam – odparł spokojnie młodzieniec.
- Zamknij się!
Tym razem Aranok wyprzedził atak. Chwycił z rękę przeciwnika. Wszyscy usłyszeli odgłos chrzęstu kości. Kirnok usunął się na ziemię. Trzech jego towarzyszy natychmiast ruszyło na Aranoka. Tylko chwila wystarczyła aby każdy z nich wylądował z wielkim hukiem na ziemi. Pozostali powstrzymali się od walki, przerażeni niezwykłymi umiejętnościami nowoprzybyłego.
Aranok podszedł skazańca, w którego obronie przed chwilą walczył. Pochylił się nad cierpiącym. Położył swoją dłoń na klatce piersiowej nieszczęśnika. Nagle w tym miejscu pojawiło się jasne światło. Z ciała leżącego znikały wszystkie sińce i odmrożenia. Trwało to chwilę. Gdy Aranok skończył, mężczyzna odzyskał siły. Wstał. Słowa nie były w stanie opisać jego szczęścia.
- Dziękuje ci. Zwą cię Aranok, tak?
- Tak.
- Jestem Iraken. Gdyby nie ty nie dałbym rady przeżyć tej nocy.
- Wiem.
- Ale nie rozumiem, dlaczego tylko mi pomogłeś? Pozostali też cierpią.
- Tylko w tobie nie wyczułem zła. Dla nich to cierpienie jest karą za ich czyny. Nie mogłem dać ci umrzeć w cierpieniach skoro nic złego nie zrobiłeś.
- Skąd to wiesz?
- Czuję po prostu to. Nie pytaj dlaczego. Sam nie wiem. A teraz wybacz. Jestem zmęczony, chciałbym już udać się do łoża. Tobie radzę zrobić to samo. Wyleczyłem twoje ciało, ale lepiej żebyś odzyskał resztkę sił przed jutrzejszym dniem.
Po tych słowach młodzieniec odszedł od Irakena. Wszyscy skazańcy obserwowali go przerażeni tym co ujrzeli. Tylko gdzieś tam pod ścianą, pewien starzec nie mógł powstrzymać uśmiechu. Wydawał się bardzo zaciekawiony lecz nie przerażony. Ci, którzy byli bliscy śmierci, prosili Aranoka o pomoc. Ten był niewzruszony. Szedł nawet nie spoglądając w ich stronę. W końcu położył się na jednym z wolnych miejsc. Po raz pierwszy od wielu dni usnął.
Nie mógł wiedzieć, że ranny Kirnok wraz z Banokiem bacznie się mu przyglądali.
- Jak ramię?
- Ten wariat skręcił mi je. Gdyby mnie nie zaskoczył...
- To byś nic nie zrobił. Powalił bez trudu trzech takich jak ty. Znajdziemy ci jutro jakiś lżejszy przydział pracy.
- Powiadomisz o tym generała?
- Tak. Ten chłopak może być przydatny dla realizacji naszego planu. Może go nawet znacznie przyspieszyć. Ale kim właściwie on jest? Uzdrowiciel i wojownik w jednej osobie. I jeszcze ta gadka o dobru i złu jak jeden z kapłanów.
Banok zupełnie nie wiedział co ma o tym myśleć. Po raz pierwszy spotkał kogoś takiego jak Aranok. Wiedział jednak, że teraz wiele się zmieni w Zakanie. Nie mylił się.
***
Otwieram oczy. Moje ciało nie jest ludzkie. Moja skóra ma kolor czarny, a w swoich dłoniach trzymam halabardę zakończone dużym ostrym ostrzem, długości ręki. Rozglądam się. Stoją wśród przedziwnych istot. Przygarbione podobne do ludzi. Ich twarze skrywają maski. Patrzę w niebo. Nie jest błękitne lecz czerwone jak krew. Nad armią latają ogromne skrzydlate potwory. Jeden z nich ląduje tuż obok mnie. Dosiadają ich rycerze. Czuje od nich krystaliczne zło, które przewyższa to, które spotkałem w Zakanie. Nie widzę ich twarzy. Wygląda jakby pod zbroją nie było człowieka, tylko jego cień. Nakazuje abyśmy byli gotowi. Znów odrywa się od ziemi i leci w przestworza. Nagle całe niebo zostaje zakryte przez wystrzelone w naszą stronę strzały. Branzoleta u mojej ręki zmienia kształt. Przeobraża się w tarcze. Kryje się pod nią. Kilka stworów obok pada martwych na ziemie. Rycerz na skrzydlatej bestii daje znak. Ruszamy do ataku.
***
Aranok zbudził się zlany potem. Sen był niezwykle rzeczywisty. Dopiero po chwili młodzieniec zorientował się, że nadal jest w Zakanie. Spojrzał na swoje dłonie. Znów były ludzkie. Rozejrzał się jeszcze raz. Obok niego siedział znajomy starzec.
- Wszystko w porządku chłopcze.
- Teraz już tak.
- Dziwne. Nie spodziewałem się, że ktoś budząc się w tym miejscu, może wypowiedzieć takie słowa – uśmiechnął się starzec - Myślałem, że jesteś już jedną nogą na tamtym świecie. Majaczyłeś.
- Gadałem coś przez sen?
- Ciężko mi powiedzieć co dokładnie mówiłeś. Nie brzmiało to jak jęki wywołane przez gorączkę, ale też nie była to ludzka mowa. Raczej brzmiało to jak język pradawnych.
- Pradawnych?
- No wiesz, naszych przodków, którzy żyli dawno temu, jeszcze przed powstaniem królestwa Mentari. Myślałem, że tylko kapłani znają jeszcze tą mowę.
Aranok siadł na materacu. Był zdenerwowany.
- Czuję, że to zło, które przeszywa to miejsce, budzi to, znajdujące się głęboko w mojej duszy.
- Zakana różnie działa na ludzi w niej przebywających. Pamiętam dokładnie początki kopalni. Skazańcy trzymali się razem. Wspomagali siebie nawzajem. Później wiele się zmieniło. Jozakar wraz ze swoimi byłymi żołnierzami podporządkowali sobie pozostałych. Nawet wśród zniewolonych znikła równość.
- Kto to?
- To ty nie wiesz. Jakiś czas temu o mało co, w południowych koloniach nie doszło do buntu. Na jego czele stał generał Jozakar. Gdyby król i namiestnik południa nie zorientowali się w porę, to pewnie doszłoby do wojny domowej. Wszystkich dowódców i żołnierzy popierających generała, jak i jego samego, osadzono tutaj. Jest ich tak wielu, że zarządca musi się z nimi liczyć. Nie narzekają głód, ani na zbyt ciężko pracę. Cały ciężar pracy przerzucono na nas, zwykłych więźniów. Zresztą pewnie jutro poznasz Jozakara osobiście. Pobiłeś jego czterech ludzi, a wszystkiemu przyglądał się jego najbardziej zaufany wojownik.
- O kim mówisz?
- O Banoku. To ten osiłek, którego łoże dziś zająłeś. Pewnie będą chcieli cię zwerbować. Chociaż strażnicy robią wszystko aby nie Jozakar nie wszczął buntu, to jednak myślę, że jest to nieuniknione. To miejsce stało się jednym wielkim grobem.
Aranok kręcił głową.
- Nie chciałem zwracać na siebie uwagi. Gdybym nie zainterweniował, to nie byłoby teraz tego całego szumu.
- Właściwie za co tu się znalazłeś? – zapytał zaciekawiony starzec.
- Chyba za morderstwo.
- Chyba?
- Nie pamiętam dokładnie co się stało. Nie wiem dlaczego ale nie pamiętam swojej przeszłości. Jakbym narodził się w chwili, gdy tamci... Gadam jak szaleniec – powstrzymał się młodzieniec
- Powiem ci chłopcze, że jest bardzo interesującym skazańcem – uśmiechnął się mężczyzna.
Nagle uwagę Aranoka przykuły rozległe blizny po poparzeniu na ciele starca. Zresztą, nie tylko to było dziwne. Mężczyzna mimo swojego sędziwego wieku wydawał się zdrowy i silny jak o wiele młodsi od niego. Nagle wyciągnął dłoń ku Aranokowi.
- Jestem Eklar.
- Aranok – chłopak uścisnął dłoń – Dlaczego tutaj jesteś?
- Zabiłem Zaklinacza.
- Dlaczego to zrobiłeś?
- Jak to często bywa. Parę mocnych trunków. Ostrzejsza wymiana zdań, która przeszła do rękoczynów. Nie jestem z tego dumny, ale już tego nie odwrócę – na te słowa Eklar wyraźnie posmutniał – Aranok lepiej chodźmy już odpocząć. Jutro czeka na nas kolejny dzień w Zakanie.
Młodzieniec przytaknął. Eklar udał się do swojego łoża. Wydawało się, że nie chce zbyt wiele o sobie mówić i specjalnie uniknął niewygodnych pytań. Ale to nie miało znaczenia. Jeśli słowa starca były prawdziwe, następny dzień dla Aranoka będzie równie ciekawy, co pierwszy w Zakanie.
Acha, jeszcze jedno. Ostatnio miałem pewne problemy z Wordem i nie wiem czy korekta tekstu, zapisała się.
Ogromna i tajemnicza Wyspa Północna. Niegdyś tylko głupiec uważałby, że ziemia wiecznie skuta lodem, może stać się nowym domem dla wielu pokoleń ludzkich. Pierwsi osadnicy twierdzili żartobliwie, że najwyraźniej Kraina Wiecznych Cierpień, do której trafią dusze ludzi niegodziwych, nie jest miejscem niegasnącego ognia, lecz lodu i mrozu, bo w ogniu da się przynajmniej upiec cielca. Niemal ciągle zachmurzone niebo, wieczny chłód, śladowe ilości zwierzyny. Mimo to władcy królestwa Mentari uważali, że znajdą coś na Wyspie Północnej, co może przysłużyć się budowaniu potęgi nacji ludzkiej. Ostatecznie Onem III swoim jednym rozkazem sprawił, że spokój ten krainy runął w ciągu jednego dnia a żywot tysięcy Mentarian związał się z krainą północną. Onem wierzył w słuszność swojej decyzji, ale nie było mu dane dożyć dnia, w którym jego „kampania” przyniosła sukces.
Nikt nie był w stanie objąć ogromu bogactw, które ziemie wyspy skrywały głęboko pod swoją powierzchnią. W ciągu następnych lat ekspansja nabrała tempa. Powstawały kopalnie, które pełniły również role fortec, aby ochronić ludzi przed poprzednimi władcami tych ziem. Ogrami. Ich ataki wraz z surowością tej krainy skutecznie odstraszały osadników. Prawdopodobnie północne kolonie Mentari nigdy nie zmieniłyby się w bogatą krainę Nortari, gdyby nie dwa zdarzenia.
Pewnego dnia podczas pracy w jednej z kopalni, natrafiono na tajemniczą jaskinie. Górnicy znaleźli w niej przedziwną i przerażająco istotę, na szczęście, pogrążoną w głębokim śnie. To stworzenie przypominało ogromnego pająka. Ówczesny namiestnik koloni, Artyn, zlecił jej pojmanie i uwięzienie.
Okazało się, że potomstwo tego stworzenia można udomowić. Pojawili się Zaklinacze, którzy przez swoją wole kierowali poczynaniami istot, które nazwano później Archanami. Dzięki nim Artyn zdołał wyprzeć Ogry na północ, a zarządcy kopalni przyspieszyli i udoskonalili sposoby wydobyć złóż w kopalniach.
Szybki rozwój północnych koloni skłonił władcę Mentari do wydaniu edyktu, wedle którego wszyscy więźniowie zarówno z wyspy Mentar jak i z południowych koloni mieli przymusowo pracować w kopalniach. Od tego momentu niemal codziennie dostarczano na północ niewolników. Wkrótce również wielu wolnych przenosiło się do północnej koloni. Mała osada portowa zamieniła się w największe wówczas miasto ludzkie zwane Nortarem.
Namiestnicy zaczęli dożyć do odłączenia się od Stolicy. Wyspę Północną nie określano już jako kolonie północne, lecz jako krainę Nortari. Jednak zapomniano o dawnych wrogach, a jak się miało okazać rodzili się kolejni, tuż pod nosem Nortarian.
1.
Konwój powoli zbliżał się do kopalni Zakana. Był to najodleglejszy na północ punkt władzy ludzkiej. Dalej rozciągały się już ziemie Ogrów. Co tydzień dostarczano z Nortari zapasy jadła, narzędzi, broni oraz niewolników. Strażnicy dobrze wiedzieli, że w każdej chwili potwory mogą zaatakować. Zaklinacze nakazali kilku Archanom aby w pewnej odległości od reszty konwoju wypatrywali niebezpieczeństwa. Pozostałe stwory ciągnęły ogromne wozy z towarami lub wieźli swych panów na grzbietach.
Zaklinacze odróżniali się od reszty strażników. Nie nosili zbroi ani grubych futer, jedynie fioletowy strój z lekkiego materiału. Zgodnie z tradycją strzygli się na łyso a na rękach nosili ozdobne tatuaże w kształcie pajęczej sieci. Mówiono, że nie odczuwanie przez nich chłodu jest efektem spożywania eliksiru z jadu Archanów, który dawał im władze na tymi stworami. Za wozami ostatkiem sił szli skuci więźniowie. Gdy ruszali było ich pięćdziesięciu, teraz szło zaledwie dwudziestu. Byli głodzeni i wycieńczeni. Spali w brudnych i podartych szatach na śniegu.
Był wśród nich człowiek, który wydawał się nie odczuwać ani głodu ani mrozu. Rosły i umięśniony osobnik budził lęk wśród pozostałych. Ciągle jakby nieobecny, pogrążony w swych myślach. Zwali go Aranok. Nie znał swojej przeszłości. Pamięta jedynie karczmę, stoły skąpane w krwi. Martwe ciała mężczyzn i kobiet. Zakrwawiony miecz w swojej dłoni. Chodź nie wiedział kim jest, jedna myśl przewija się nieustannie w jego głowie. Brzmiała ona „odrzuć gniew”. Nie było to łatwe. Czuł ból i cierpienie skazańców. Wielu z nich było skrajnie wyziębionych. Każdy krok stanowił dla nich ogromne cierpienie. Ale Aranok czuł, mimo sporej odległości, że w gdzieś tam niedaleko, znajduje się jeszcze inne, ogromne źródło gniewu i bólu, największe z tych jakie do tej pory spotkał. Tam właśnie zmierzali.
W pewnym momencie jeden ze strażników podszedł do swoich kompanów pilnujących więźniów.
- Dowódca chce wiedzieć co ze skazańcami.
- Myślę, że wszyscy ci śmiecie dotrą do kopalni.
Strażnik spojrzał w stronę skutych.
- Tylko kilku będzie w stanie pracować. Zarządca Daron nie będzie zadowolony.
- To już nie nasz problem. To daleka i niebezpieczna trasa. Cud, że aż tylu tu dotarło.
Już po chwili wszystkim ukazały się ogromne mury fortecy Zakany, jak inne w Nortari, wykutej w skale. Gdy żołnierze na murach dostrzegli konwój, roztworzono wrota. Przybysze zatrzymali się na dziedzińcu. Znajdowały się dwa wejścia do środka góry. Z pierwszego Archani wyciągali na zewnątrz wozy ze złotem wydobywanym w tutejszej kopalni. Prawdopodobnie wejście służyło to jak najszybszego wyciągania złota na zewnątrz. Przy drugim, jak się domyślał Aranok, do części mieszkalnej, stał zarządca Daron, w otoczeniu kilkunastu swych strażników. Był to mężczyzna już w sędziwym wieku. Nosił drogie szaty. Aranok nie czuł, aby Zarządca był złym człowiek, wprost przeciwnie.
Dowódca konwoju zatrzymał swych ludzi. Stanął naprzeciw Darona. Ukłonił się nisko.
- Witaj Zarządco. Wybacz opóźnienie, ale trasa nie była łatwa.
Starzec spojrzał na dostarczonych więźniów. Przez chwilę przyglądał się im. Wyraźnie miał inne oczekiwania.
- Powiedz mi Kunarze, czy więźniowie szli tą samą trasą co reszta konwoju?
- Ależ oczywiście – odparł zaskoczony pytaniem Dowódca.
- To bardzo dziwne. Dlaczego twoi ludzie wydają się w pełni sił, a większość tych ludzi jest już jedną nogą po tamtej stronie.
- Ależ Zarządco Daronie...
- Cicho! Nie chce słyszeć twoich wymówek. Brakuje nam rąk do pracy, a ty dostarczasz mi tu garstkę ludzi, którzy dopiero za parę dni, o ile przeżyją chodź noc, będą w stanie pracować.
Kunar zamilkł. Był zawstydzony, zwłaszcza, że jego poniżenie widzą wszyscy z jego oddziału. Tymczasem Zarządca zwrócił się do jednego ze swoich wartowników.
- Nakor. Wprowadź tych ludzi do kopalni. Niech jak najszybciej odzyskają siły.
- Tak jest panie.
- Ja tymczasem zaprowadzę naszych gości na posiłek.
Ludzie Kunara odstąpili od więźniów i wraz ze swym dowódcą ruszyli za Zarządcą do części mieszkalnej Zakany. Okazało się, że w porównaniu z miejscowymi wartownikami, dotychczasowi dosyć łagodnie traktowali skutych. Kunar chodził między nimi uważnie się przyglądając. Zatrzymał się przy mężczyźnie, któremu już odchodziła skóra od na wpół zgniłych odnóży.
- Na Lita, dawno nie widziałem takiej kupy gówna. Na niektórych tutaj nie ma co marnować jadła.
Na te słowa wyciągnął zza pazuchy nóż myśliwski. Bez zawahania poderżnął skazańcowi gardło. Trysnęła krew. Mężczyzna padł martwy na ziemię. Jednak Kunar nie schował broni. Co więcej trzymając ją nadal w dłoni mijał przerażonych niewolników, zdecydowany, aby zabić kolejną osobę. Wielu dopiero teraz przypomniało sobie, że ich kara to nie tylko ciężka droga do kopalni, lecz i praca w niej.
Tylko Aranok nie czuł strachu. Było mu obojętne czy przeżyje. Sam w sumie nie rozumiał dlaczego jego własne życie dla niego samego tak mało znaczy. W pewnym momencie Kunar przyuważył młodzieńca. Podszedł do niego. Przyglądał się uważnie, a każda chwila rodziła na jego twarzy zdziwienie. W pewnym momencie ręką przywołał jednego ze swoich podwładnych.
- Ej Lar. Podejdź tu.
Lar był to dobrze zbudowanym mężczyzną o surowych rysach na twarzy. Jednym słowem, typowy Nortarianin.
- Tak panie?
- Spójrz na niego.
Wartownik podobnie jak jego dowódca, nie krył zdziwienia
- Nie rozumiem. Podróż ani trochę nie odbiła jakikolwiek ślad na jego ciele – stwierdził Lar.
- Raczej wygląda jakby jej w ogóle nie odbył. Jak cię zwą więźniu? – zapytał Kunar.
- Aranok.
- Po raz pierwszy słyszę takie imię. Lar, zapamiętaj tego osobnika. Skoro podróż nie nauczyła go pokory, to zrobią to twoi ludzie. Zaprowadź tą zgraję do leja. Ja idę na ucztę. Nie mam ochoty przebywać wśród tamtego smrodu.
- Tak jest panie.
Kunar wszedł do wnętrza fortecy, Lar natomiast prowadził więźniów przez drugie wejście. Najwyraźniej prowadziło ono prosto do tuneli wydobywczych. Aranok patrzył jak Archani wyciągali wydobyte bryłki złota na zewnątrz, w wozach, które dziesięciu mężczyzn miałoby problem ruszyć z miejsca. Szli przez chwile, powoli, ciągnąc za sobą jeszcze przypiętego łańcuchami do reszty martwego towarzysza.
Po chwili dotarli do ogromnego leja głęboko pod powierzchnią ziemi. Setki niewolników kuło w skale kilofami. Na dole, znajdował się spory dół, do którego wrzucano ciała martwych. Lar nakazał postój. Rozkuł zwłoki. Po tym podszedł do Aranoka, którego również oswobodził.
- Wrzucić tego trupa do dołu.
Aranok podniósł martwe ciało towarzysza. Podszedł do wgłębienia. Spojrzał w dół. To co ujrzał wzbudziło w nim wielki ból. Na dole Archani żerowali na ciałach martwych więźniów.
- Wrzucaj go tam! – wrzasnął Lar.
Młodzieniec nie miał wyboru. Zrzucił towarzysza do dołu. Widział jak potwory rozrywają ciało na strzępy. Rozejrzał się. Obok trzech strażników obserwowało pojedynek dwóch skazańców, którzy byli bardzo bliski utraty przytomności. Tymczasem ich oprawcy robili zakłady, który z walczących szybciej polegnie. Ponownie skuto Aranoka.
Szli wyżej. Inni więźniowie uważnie obserwowali nowych. Aranok czuł w wielu z nich zło. Rozumiał, że nie bez przyczyny znaleźli się w tym miejscu. Byli brudni i wykończeni przez ciężką pracę. Ponownie Lar zatrzymał się. Tym razem przy małym pomieszczenia wykutym w ścianie. Rozkuto ich.
- Tu będzie spać. Dzisiaj możecie odpocząć. Jeśli od razu rzucimy was do pracy, niewielu z was przeżyje najbliższe dni. Wole jednak aby był jakiś z was pożytek. Dobra dosyć gadania. Wchodzić! – rozkazał Lar.
W pomieszczeniu znajdowało się na ziemi, kilkadziesiąt brudnych materacy. Było tu zdecydowanie cieplej niż na zewnątrz, ale była to zasługa tylko i wyłącznie pochodni, które skromnie rozświetlały wnętrze. Aranok poczuł okropny odór. Mieszanka potu, brudu i odchodów. Kilku skazańców zwymiotowało w chwili, gdy weszli do pomieszczenia.
- Chyba jednak ich tak bardzo nie głodzili, skoro mają jeszcze czym rzygać – zaśmiał się do strażników Lar – ale i tak niech dadzą im trochę jadła.
Rozstawiono wartowników przed pomieszczeniem. Więźniowie ułożyli się do łoża. Dla kilku ten sen okazał się ostatnim.
***
Rozdano jadło. Bardzo skromne porcje zupy nie zaspakajał głodu. I tak skazańcy cieszyli się, że cokolwiek dano im do jedzenia. Usunięto trupy z pomieszczenia. Uwagę Aranoka zwrócił pewien mężczyzna, który był bardzo bliski swego ostatniego oddechu. Młodzieńca zdziwiło, że nie czuł w tym mężczyźnie ani krzty zła.
W pewnym momencie do pomieszczenia powrócili pozostali więźniowie. Najwyraźniej na zewnątrz musiała zapaść noc, gdyż zaprzestano pracy w kopalni. Niezbyt byli przychylni nowym więźniom. Gdy zobaczyli, że ci śpią w ich łożach, podchodzili i wyganiali ich. Gdy ktoś nie mógł się ruszyć po prostu podnoszono ich za ubrania i rzucano o ziemię. Ktoś podszedł również do Aranoka.
- Co robisz w moim łożu – zapytano go.
Młodzieniec spojrzał w stronę mężczyzny. Był ogromny. Wydawał się najedzony i nie było w przeciwieństwie do reszty ani trochę zmęczony pracą. Aranok nie stawiał się. Opuścił to łoże i zaczął szukać innego wolnego.
Spojrzał w stronę mężczyzny, który zaciekawił go jakiś czas wcześniej. Jeden ze skazańców bił go po twarzy, gdyż ten nie miał sił aby wstać. Aranok nie mógł tego znieść. Chwycił napastnika za rękę.
- A ty czego chcesz? – wrzasnął agresor.
- Zostaw go.
- Bo co? – zapytał awanturnik, wyciągając nóż.
Nagle siłacz, którego łoże zajął wcześniej Aranok, wrzasnął na swego towarzysza.
- Co ty robisz Kirnok? Chcesz aby strażnicy o wszystkim się dowiedzieli.
Napastnik schował broń.
- Spokojnie Banok. Nie potrzebuje broni aby nauczyć nowego posłuchu – odparł.
- Myślałem, że jesteś więźniem tak jak my, a mówisz jak jeden ze strażników – odparł Aranok.
To zdenerwowało Kirnoka. Zamachnął się na młodzieńca, ale ten bez trudu uniknął cios. Kolejne również nie dotknęły jego ciała. Wszyscy w pomieszczeniu bacznie obserwowali całe zajście. W pewnym momencie napastnikowi zabrakło sił. Nie mógł złapać oddechu.
- Radzę ci odpuścić. Nie chce zrobić ci krzywdy – rzekł Aranok.
- Ty mi? Szczeniaku połowę swojego życia spędziłem na wojaczce. Żaden wymoczek nie będzie mi tu ubliżał.
- Ale ja ci nie ubliżam, po prostu ostrzegam – odparł spokojnie młodzieniec.
- Zamknij się!
Tym razem Aranok wyprzedził atak. Chwycił z rękę przeciwnika. Wszyscy usłyszeli odgłos chrzęstu kości. Kirnok usunął się na ziemię. Trzech jego towarzyszy natychmiast ruszyło na Aranoka. Tylko chwila wystarczyła aby każdy z nich wylądował z wielkim hukiem na ziemi. Pozostali powstrzymali się od walki, przerażeni niezwykłymi umiejętnościami nowoprzybyłego.
Aranok podszedł skazańca, w którego obronie przed chwilą walczył. Pochylił się nad cierpiącym. Położył swoją dłoń na klatce piersiowej nieszczęśnika. Nagle w tym miejscu pojawiło się jasne światło. Z ciała leżącego znikały wszystkie sińce i odmrożenia. Trwało to chwilę. Gdy Aranok skończył, mężczyzna odzyskał siły. Wstał. Słowa nie były w stanie opisać jego szczęścia.
- Dziękuje ci. Zwą cię Aranok, tak?
- Tak.
- Jestem Iraken. Gdyby nie ty nie dałbym rady przeżyć tej nocy.
- Wiem.
- Ale nie rozumiem, dlaczego tylko mi pomogłeś? Pozostali też cierpią.
- Tylko w tobie nie wyczułem zła. Dla nich to cierpienie jest karą za ich czyny. Nie mogłem dać ci umrzeć w cierpieniach skoro nic złego nie zrobiłeś.
- Skąd to wiesz?
- Czuję po prostu to. Nie pytaj dlaczego. Sam nie wiem. A teraz wybacz. Jestem zmęczony, chciałbym już udać się do łoża. Tobie radzę zrobić to samo. Wyleczyłem twoje ciało, ale lepiej żebyś odzyskał resztkę sił przed jutrzejszym dniem.
Po tych słowach młodzieniec odszedł od Irakena. Wszyscy skazańcy obserwowali go przerażeni tym co ujrzeli. Tylko gdzieś tam pod ścianą, pewien starzec nie mógł powstrzymać uśmiechu. Wydawał się bardzo zaciekawiony lecz nie przerażony. Ci, którzy byli bliscy śmierci, prosili Aranoka o pomoc. Ten był niewzruszony. Szedł nawet nie spoglądając w ich stronę. W końcu położył się na jednym z wolnych miejsc. Po raz pierwszy od wielu dni usnął.
Nie mógł wiedzieć, że ranny Kirnok wraz z Banokiem bacznie się mu przyglądali.
- Jak ramię?
- Ten wariat skręcił mi je. Gdyby mnie nie zaskoczył...
- To byś nic nie zrobił. Powalił bez trudu trzech takich jak ty. Znajdziemy ci jutro jakiś lżejszy przydział pracy.
- Powiadomisz o tym generała?
- Tak. Ten chłopak może być przydatny dla realizacji naszego planu. Może go nawet znacznie przyspieszyć. Ale kim właściwie on jest? Uzdrowiciel i wojownik w jednej osobie. I jeszcze ta gadka o dobru i złu jak jeden z kapłanów.
Banok zupełnie nie wiedział co ma o tym myśleć. Po raz pierwszy spotkał kogoś takiego jak Aranok. Wiedział jednak, że teraz wiele się zmieni w Zakanie. Nie mylił się.
***
Otwieram oczy. Moje ciało nie jest ludzkie. Moja skóra ma kolor czarny, a w swoich dłoniach trzymam halabardę zakończone dużym ostrym ostrzem, długości ręki. Rozglądam się. Stoją wśród przedziwnych istot. Przygarbione podobne do ludzi. Ich twarze skrywają maski. Patrzę w niebo. Nie jest błękitne lecz czerwone jak krew. Nad armią latają ogromne skrzydlate potwory. Jeden z nich ląduje tuż obok mnie. Dosiadają ich rycerze. Czuje od nich krystaliczne zło, które przewyższa to, które spotkałem w Zakanie. Nie widzę ich twarzy. Wygląda jakby pod zbroją nie było człowieka, tylko jego cień. Nakazuje abyśmy byli gotowi. Znów odrywa się od ziemi i leci w przestworza. Nagle całe niebo zostaje zakryte przez wystrzelone w naszą stronę strzały. Branzoleta u mojej ręki zmienia kształt. Przeobraża się w tarcze. Kryje się pod nią. Kilka stworów obok pada martwych na ziemie. Rycerz na skrzydlatej bestii daje znak. Ruszamy do ataku.
***
Aranok zbudził się zlany potem. Sen był niezwykle rzeczywisty. Dopiero po chwili młodzieniec zorientował się, że nadal jest w Zakanie. Spojrzał na swoje dłonie. Znów były ludzkie. Rozejrzał się jeszcze raz. Obok niego siedział znajomy starzec.
- Wszystko w porządku chłopcze.
- Teraz już tak.
- Dziwne. Nie spodziewałem się, że ktoś budząc się w tym miejscu, może wypowiedzieć takie słowa – uśmiechnął się starzec - Myślałem, że jesteś już jedną nogą na tamtym świecie. Majaczyłeś.
- Gadałem coś przez sen?
- Ciężko mi powiedzieć co dokładnie mówiłeś. Nie brzmiało to jak jęki wywołane przez gorączkę, ale też nie była to ludzka mowa. Raczej brzmiało to jak język pradawnych.
- Pradawnych?
- No wiesz, naszych przodków, którzy żyli dawno temu, jeszcze przed powstaniem królestwa Mentari. Myślałem, że tylko kapłani znają jeszcze tą mowę.
Aranok siadł na materacu. Był zdenerwowany.
- Czuję, że to zło, które przeszywa to miejsce, budzi to, znajdujące się głęboko w mojej duszy.
- Zakana różnie działa na ludzi w niej przebywających. Pamiętam dokładnie początki kopalni. Skazańcy trzymali się razem. Wspomagali siebie nawzajem. Później wiele się zmieniło. Jozakar wraz ze swoimi byłymi żołnierzami podporządkowali sobie pozostałych. Nawet wśród zniewolonych znikła równość.
- Kto to?
- To ty nie wiesz. Jakiś czas temu o mało co, w południowych koloniach nie doszło do buntu. Na jego czele stał generał Jozakar. Gdyby król i namiestnik południa nie zorientowali się w porę, to pewnie doszłoby do wojny domowej. Wszystkich dowódców i żołnierzy popierających generała, jak i jego samego, osadzono tutaj. Jest ich tak wielu, że zarządca musi się z nimi liczyć. Nie narzekają głód, ani na zbyt ciężko pracę. Cały ciężar pracy przerzucono na nas, zwykłych więźniów. Zresztą pewnie jutro poznasz Jozakara osobiście. Pobiłeś jego czterech ludzi, a wszystkiemu przyglądał się jego najbardziej zaufany wojownik.
- O kim mówisz?
- O Banoku. To ten osiłek, którego łoże dziś zająłeś. Pewnie będą chcieli cię zwerbować. Chociaż strażnicy robią wszystko aby nie Jozakar nie wszczął buntu, to jednak myślę, że jest to nieuniknione. To miejsce stało się jednym wielkim grobem.
Aranok kręcił głową.
- Nie chciałem zwracać na siebie uwagi. Gdybym nie zainterweniował, to nie byłoby teraz tego całego szumu.
- Właściwie za co tu się znalazłeś? – zapytał zaciekawiony starzec.
- Chyba za morderstwo.
- Chyba?
- Nie pamiętam dokładnie co się stało. Nie wiem dlaczego ale nie pamiętam swojej przeszłości. Jakbym narodził się w chwili, gdy tamci... Gadam jak szaleniec – powstrzymał się młodzieniec
- Powiem ci chłopcze, że jest bardzo interesującym skazańcem – uśmiechnął się mężczyzna.
Nagle uwagę Aranoka przykuły rozległe blizny po poparzeniu na ciele starca. Zresztą, nie tylko to było dziwne. Mężczyzna mimo swojego sędziwego wieku wydawał się zdrowy i silny jak o wiele młodsi od niego. Nagle wyciągnął dłoń ku Aranokowi.
- Jestem Eklar.
- Aranok – chłopak uścisnął dłoń – Dlaczego tutaj jesteś?
- Zabiłem Zaklinacza.
- Dlaczego to zrobiłeś?
- Jak to często bywa. Parę mocnych trunków. Ostrzejsza wymiana zdań, która przeszła do rękoczynów. Nie jestem z tego dumny, ale już tego nie odwrócę – na te słowa Eklar wyraźnie posmutniał – Aranok lepiej chodźmy już odpocząć. Jutro czeka na nas kolejny dzień w Zakanie.
Młodzieniec przytaknął. Eklar udał się do swojego łoża. Wydawało się, że nie chce zbyt wiele o sobie mówić i specjalnie uniknął niewygodnych pytań. Ale to nie miało znaczenia. Jeśli słowa starca były prawdziwe, następny dzień dla Aranoka będzie równie ciekawy, co pierwszy w Zakanie.
Acha, jeszcze jedno. Ostatnio miałem pewne problemy z Wordem i nie wiem czy korekta tekstu, zapisała się.
Zapowiada się interesująco i czekam na ciąg dalszy.
![[Obrazek: gildiaPiecz1.jpg]](http://www.via-appia.pl/media/gildiaPiecz1.jpg)
![[Obrazek: Piecz1.jpg]](http://www.via-appia.pl/media/gildia/Piecz1.jpg)