Nogi, które leczą
Z nudów zjadam sobie właśnie pani nogi. Proszę się nie gniewać bardzo. Próbuję się delektować, ale nic z tego, zbyt łapczywie pochłaniam kawałek po kawałku, to silniejsze ode mnie. Pani ma nogi, które leczą. Są długie do nieba, zamiast skóry miód i rozlane mleko, nie ma co płakać, to wspaniały smak. Uśmiechają się, puszczając oczko. I tylko od czasu do czasu gdzieś nad kolankiem zdarzy się jakiś pieprzyk, bo przecież diabeł tkwi w przyprawach.
I proszę, proszę, pani chyba właśnie popatrzyła, jak patrzę? Czy można prosić o jeszcze jeden raz?
A więc siedzi pani tam naprzeciw. Zamyślona. Czy to o mnie? Pochłonięta moim wzrokiem. Proszę się nie gniewać jeszcze bardziej, ale tak sobie myślę, że gdybym – załóżmy hipotetycznie, to nic złego – że gdybym miał takie piersi, hojniej dzieliłbym się nimi ze światem. Z czystej filantropii, entropii wzrostu w męskich, twardych mózgach w spodniach. Bo chyba właśnie między tymi dwoma połówkami zgubiłem i rozum, i honor, pani ma urodę ahonorealną.
Ale co to? Pani patrzy, jak patrzę. Znowu. Nie mylę się, prawda, a więc pozwolę sobie się przedstawić.
Nie można? W takim razie proszę się tak nie uśmiechać i nie łapać mnie za rzęsy. Wypraszam sobie, w milczeniu będę panią kontemplować. Klasyka gatunku, na włosach atrament, w oczach pióro, a z torebki wystaje żyrafa, trzeba ją schować w szafie. Nogi rozchylone jak usta, lekko i zalotnie, niezauważalnie podziwiam pejzaże. A więc jednak obietnica, pani ma tęczowe majtki, bo na końcu każdej tęczy znajduje się skarb.
To było specjalnie, prawda? Zakłada pani prawą na lewą, instynkt jak Sharon Stone, a teraz lewą na prawą, dobrze się pani bawi? Bo ja chyba właśnie mam zawał.
Pali mnie pani bez filtra, za to z flirtem, pół żartem, pół nago. Proszę mnie pogłaskać spojrzeniem jeszcze raz, ja już od dawna robię to z pani kolanami. Oblizuje pani moje myśli, doprawdy wspaniałe uczucie, martwię się jednak odrobinę, że skoro są widoczne, może pani je swobodnie rozczytać. Proszę się nie gorszyć. Zastanawiam się, czy pani również nazwie ten pociąg pożądaniem, podobnie jak pewien tramwaj. Proszę mi wierzyć, jeżdżę tym wagonem codzienne, a nóg o smaku mleka z miodem nie miałem jeszcze okazji kosztować.
I wtedy pyta się pani, czy wiem, co robią modliszki. Odpowiadam, że słyszałem. Ale nie ma się czym martwić, proszę sobie do woli odgryzać moją głowę, pani ma nogi, które leczą, więc za każdy razem wyrośnie mi nowa. I tak w nieskończoność, rozumie pani, przecież to układ idealny, kama-puzzle-sutry. A więc jak, zgoda? Wiesz mnie, bierz mnie?
Przytakuje pani i zwilża wargi, francuski języczek wygina się w hak, łowi i ciągnie mnie na stronę. Na stronę w stronę toalety? Wstaje pani, z gracją sięga po torebkę, mój Boże też je widzisz, bo one naprawdę są długie do nieba. Na baczność wstaję nie tylko ja, z miną zwycięzcy, jestem myśliwym, podążam za zwierzyną. Proszę, damy przodem, zamykam drzwiczki ciasnej kabiny.
A więc widzę panią nagą, czyli możemy przejść na ty. Doskonale, ale chwila, chwila, jak masz na imię? Nie zdążam się przedstawić, bo nieznajoma wpycha mi znajomy język do ust. A proszę mi wierzyć, to nie takie proste, w ciasnych toaletach pekape zmieścić wszystkie nasze fantazje. Ale dobrze, niech będzie pozycja na żyrafę, która wystaje gdzieś tam z torebki i z uwagą przypatruje się naszym ruchom. Oko opatrzności zerka znad nagości, jesteś, skarbie, na górze, pytasz się, czy chcę cukierka, różowego i słodkiego, tak! właśnie tam! proszę nie mlaskać, mogą nas usłyszeć, i tak przekrzykujesz wszystkie inne dźwięki. Drzwi skrzypią, jak guma rozciągają się pod nami, przyjmują kształt twoich pleców, wpuklają się i wypuklają, wpuklają, wypuklają. Przyśpieszasz, na szczycie już powiewają twoje piersi, nie wiedziałem, że masz tam tatuaż moich paznokci i zębów.
Kończysz pierwsza, to przecież niemożliwe, czekasz na mnie, jestem w szoku, obciągasz spódniczkę, jestem w raju, i kończysz ze mną. Zbyt łapczywie pochłaniasz moją głowę, przełykasz, chwytasz się pod boki i oceniasz mój bezgłowy korpus. Chwilę potem kręcisz z niedowierzaniem swoją głową, gdy pod wpływem twojej magii pomalutku odrastają mi trzy nowe. Zastanawiasz się, jak sprytnie wykorzystać te nadprogramowe, a ja już wiem, właściwie nie muszę pytać, czy jeszcze raz, czy będzie powtórka z rozrywki.
A więc regularnie tracę głowy pomiędzy nogami wszystkich tych pięknych modliszek. Ja, hydra pociągowa, nie mogę się pozbierać, a konduktor nigdy nie jest pewien, ile w takim razie powinien mi sprzedać biletów. Ale cóż, taka karma, że gdy pożeramy rozchylone kolana, drogie panie pozbawiają nas akurat nieświadomych głów, smacznego.
Świat też stoi na głowie, włożył ją między…
241543903, czyli wszystkim tym, którzy też pchają głowy tam, gdzie nie trzeba
Z nudów zjadam sobie właśnie pani nogi. Proszę się nie gniewać bardzo. Próbuję się delektować, ale nic z tego, zbyt łapczywie pochłaniam kawałek po kawałku, to silniejsze ode mnie. Pani ma nogi, które leczą. Są długie do nieba, zamiast skóry miód i rozlane mleko, nie ma co płakać, to wspaniały smak. Uśmiechają się, puszczając oczko. I tylko od czasu do czasu gdzieś nad kolankiem zdarzy się jakiś pieprzyk, bo przecież diabeł tkwi w przyprawach.
I proszę, proszę, pani chyba właśnie popatrzyła, jak patrzę? Czy można prosić o jeszcze jeden raz?
A więc siedzi pani tam naprzeciw. Zamyślona. Czy to o mnie? Pochłonięta moim wzrokiem. Proszę się nie gniewać jeszcze bardziej, ale tak sobie myślę, że gdybym – załóżmy hipotetycznie, to nic złego – że gdybym miał takie piersi, hojniej dzieliłbym się nimi ze światem. Z czystej filantropii, entropii wzrostu w męskich, twardych mózgach w spodniach. Bo chyba właśnie między tymi dwoma połówkami zgubiłem i rozum, i honor, pani ma urodę ahonorealną.
Ale co to? Pani patrzy, jak patrzę. Znowu. Nie mylę się, prawda, a więc pozwolę sobie się przedstawić.
Nie można? W takim razie proszę się tak nie uśmiechać i nie łapać mnie za rzęsy. Wypraszam sobie, w milczeniu będę panią kontemplować. Klasyka gatunku, na włosach atrament, w oczach pióro, a z torebki wystaje żyrafa, trzeba ją schować w szafie. Nogi rozchylone jak usta, lekko i zalotnie, niezauważalnie podziwiam pejzaże. A więc jednak obietnica, pani ma tęczowe majtki, bo na końcu każdej tęczy znajduje się skarb.
To było specjalnie, prawda? Zakłada pani prawą na lewą, instynkt jak Sharon Stone, a teraz lewą na prawą, dobrze się pani bawi? Bo ja chyba właśnie mam zawał.
Pali mnie pani bez filtra, za to z flirtem, pół żartem, pół nago. Proszę mnie pogłaskać spojrzeniem jeszcze raz, ja już od dawna robię to z pani kolanami. Oblizuje pani moje myśli, doprawdy wspaniałe uczucie, martwię się jednak odrobinę, że skoro są widoczne, może pani je swobodnie rozczytać. Proszę się nie gorszyć. Zastanawiam się, czy pani również nazwie ten pociąg pożądaniem, podobnie jak pewien tramwaj. Proszę mi wierzyć, jeżdżę tym wagonem codzienne, a nóg o smaku mleka z miodem nie miałem jeszcze okazji kosztować.
I wtedy pyta się pani, czy wiem, co robią modliszki. Odpowiadam, że słyszałem. Ale nie ma się czym martwić, proszę sobie do woli odgryzać moją głowę, pani ma nogi, które leczą, więc za każdy razem wyrośnie mi nowa. I tak w nieskończoność, rozumie pani, przecież to układ idealny, kama-puzzle-sutry. A więc jak, zgoda? Wiesz mnie, bierz mnie?
Przytakuje pani i zwilża wargi, francuski języczek wygina się w hak, łowi i ciągnie mnie na stronę. Na stronę w stronę toalety? Wstaje pani, z gracją sięga po torebkę, mój Boże też je widzisz, bo one naprawdę są długie do nieba. Na baczność wstaję nie tylko ja, z miną zwycięzcy, jestem myśliwym, podążam za zwierzyną. Proszę, damy przodem, zamykam drzwiczki ciasnej kabiny.
A więc widzę panią nagą, czyli możemy przejść na ty. Doskonale, ale chwila, chwila, jak masz na imię? Nie zdążam się przedstawić, bo nieznajoma wpycha mi znajomy język do ust. A proszę mi wierzyć, to nie takie proste, w ciasnych toaletach pekape zmieścić wszystkie nasze fantazje. Ale dobrze, niech będzie pozycja na żyrafę, która wystaje gdzieś tam z torebki i z uwagą przypatruje się naszym ruchom. Oko opatrzności zerka znad nagości, jesteś, skarbie, na górze, pytasz się, czy chcę cukierka, różowego i słodkiego, tak! właśnie tam! proszę nie mlaskać, mogą nas usłyszeć, i tak przekrzykujesz wszystkie inne dźwięki. Drzwi skrzypią, jak guma rozciągają się pod nami, przyjmują kształt twoich pleców, wpuklają się i wypuklają, wpuklają, wypuklają. Przyśpieszasz, na szczycie już powiewają twoje piersi, nie wiedziałem, że masz tam tatuaż moich paznokci i zębów.
Kończysz pierwsza, to przecież niemożliwe, czekasz na mnie, jestem w szoku, obciągasz spódniczkę, jestem w raju, i kończysz ze mną. Zbyt łapczywie pochłaniasz moją głowę, przełykasz, chwytasz się pod boki i oceniasz mój bezgłowy korpus. Chwilę potem kręcisz z niedowierzaniem swoją głową, gdy pod wpływem twojej magii pomalutku odrastają mi trzy nowe. Zastanawiasz się, jak sprytnie wykorzystać te nadprogramowe, a ja już wiem, właściwie nie muszę pytać, czy jeszcze raz, czy będzie powtórka z rozrywki.
A więc regularnie tracę głowy pomiędzy nogami wszystkich tych pięknych modliszek. Ja, hydra pociągowa, nie mogę się pozbierać, a konduktor nigdy nie jest pewien, ile w takim razie powinien mi sprzedać biletów. Ale cóż, taka karma, że gdy pożeramy rozchylone kolana, drogie panie pozbawiają nas akurat nieświadomych głów, smacznego.
Świat też stoi na głowie, włożył ją między…
Michał Erazmus
Konsumujemy Drugie Śniadanie Mistrzów: https://www.facebook.com/events/488476061348984/
http://drugiesniadaniemistrzow.blogspot.com/
http://drugiesniadaniemistrzow.blogspot.com/
), to jest w Twoim stylu! 
![[Obrazek: Piecz2.jpg]](http://www.via-appia.pl/media/gildia/Piecz2.jpg)
![[Obrazek: Piecz1.jpg]](http://www.via-appia.pl/media/gildia/Piecz1.jpg)
![[Obrazek: 51882617.jpg]](http://img16.imageshack.us/i/51882617.jpg/)