Niewolnicy

[Boobic]

Jestem drzewem
kołyszącym pokornie
gałęzie cudzych potrzeb

karmią mnie spectrum
świateł dźwięków i obrazów
kiczu zgrzytu i tandety

a ja to jadam
i cały las ze mną

rozprzestrzenia się
w powietrzu
pandemia banału
w cyfrowej jakości

a ja to wdycham
i cały las ze mną

zrzucam liście
jesienią trendów
jestem trąbką
tej chorej orkiestry

w klatce
w złotej klatce

bo tak wygodnie
bo tak prościej
bo tak najlepiej?

[Adźkolwiek]

Ostatecznie nie mam zastrzeżeń co do wykonania. Tekst jest poprawny.
Wydaje mi się, tylko, że za mało dobitności w to wlałeś. Za delikatnie obszedłeś się z tematem.

[RootsRat]

Hm, zgadzam się z Adź, Temu kawałkowi brakuje kopa w sposobie przekazu i czegoś, co powali na koniec.

[Kheira]

Oryginalne ujęcie tematu sprawiło, że wiersz przekonał mnie do siebie. Przyznam szczerze, że z początku zgadzałam się z Rootem i Adź i uważałam, że ten wiersz zasługuje na pazur, odrobinę pikanterii, sarkazmu (?). Z drugiej strony...
peel poddaje się niejako niszowej sztuce, przyjmuje raczej bierną postawę, co adekwatnie oddaje choćby sam tytuł "Niewolnicy". Tę rezygnację, pogodzenie się z takim a nie innym stanem rzeczy, czuć w wierszu. Dopatrywanie się w tym utworze buntu byłoby lekkim nieporozumieniem.

Hmm, aczkolwiek bardzo interesuje mnie jak poprowadziłbyś ten wiersz, gdyby pasywną postawę miał zastąpić bunt.

Ten fragment:

w klatce
w złotej klatce

bo tak wygodnie
bo tak prościej
bo tak najlepiej? - jak dla mnie do wymiany. Pytania retoryczne, które w zasadzie nic nie wnoszą, poza wydłużeniem wiersza o kolejną strofę. Dla mnie mogłoby nie być ostatniej strofy, ponieważ przedostatnia strofa i dwa ostatnie wersy spinają wiersz mocną klamrą. Pointa jest, i to mocna, dobitniej nie trzeba już tego wyrażać.