Niepokoje

[Julia]

Na strychu mieszka sowa płomykówka 
- bezszelestnie przenika od światła do mroku.
Rozgrzane pazury dają sygnał. Wiedzą,
że najtrudniejszą sztuką jest czekanie. 
 
O świcie zakopie swoje skarby
i wyczyści pióra.
 
Tak wiele imion zanurza się w poddaszu.
Wszystkie są bliskie jak zapach ziół 
gotowych do rozkwitu. 
 
Odchodzi pamięć. Łagodnie spada 
i powraca do mowy praojców. 
W ciszy domu otwiera drogę
- prostuje korzenie.
 
Istnieją słowa, które nie znają śmierci. 
Krążą, rozjaśniając okna. Nocą przychodzą
z wielkim, ognistym mieczem.
 
Próbują coś powiedzieć.