Nie przyjaźnię się już z naturą

[Lyssa]

mam swoje lata więc zwalniam
to otwarta lekcja wobec biologicznego meritum
odwieczna jak trwanie w wątpliwościach
czy ktoś odbiera myślenie życzeniowe

ale daj Boże czy dobra wróżko – jeszcze
z nadzieją duszy się czepiam jak rzep
kolczasty los obojętny dla natury

pozbierałam wszystkie tożsamości
i ponownie stanęłam przed lustrem
widoków na przyszłość niewiele
śmierć niedługo wyrwie mi oczy

nie ma serca ani wyczucia czasu
spotykałam ją w depresji wtedy
omijała ruinę psychiczną
a byłam gotowa odejść

dziś zmieniłam zdanie

okrutne są prawa natury
cykliczność powoduje że odchodzimy
bezwolni jak bydlęta

milkną słowa
każdy zabiera swój obraz świata
tylko artyści się nim dzielą

[FantaSmaGoria]

Hm, dla mnie po pierwszym przeczytaniu to taki bardziej luźny zbiór ciekawych aforyzmów niż twardo dopracowany wiersz.
I ja nie mówię, że to źle, bo mnie się to w jakiś sposób podoba, tylko ten chaos jakoś tak...

Spróbowałabym jeszcze pomyśleć; drażnią mnie miejscami te inwersje, ale wiem, że autorka lubi udziwnienia, a każdy przecież ma jakieś swoje specyficzne zagrania. No więc, hm, jest całkiem dobrze, ale nieskładnie.

Poza tym refleksja spoko. I tyle.

[Dlajaj]

mam swoje lata więc zwalniam
ale daj Boże
czy dobra wróżko – jeszcze

Z wiekiem mamy podobnie (może doświadczenia inne) ale z dwojga złego stawiałbym na wróżkę.

Pozdrawiam
Dj.

[Piramida88]

No taki momentami poprawny, a momentami nawet trochę lepszy. Pozostawia refleksję, ale czegoś mi w nim jeszcze brakuje Może skondensowania całości, innej formy? Ogólnie jest nieźle, więc zostawiam 3/5