Ocena wątku:
  • 0 głosów - średnia: 0
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Nadzieja
#1
Geralt siedział w karczmie „Zdechła Gęś” i popijał wolno paskudne pomyje, które tutejszy karczmarz nazywał piwem. Wiedźmin bywał już w gorszych budach, ale tak okropnego trunku nie dane mu jeszcze było pić. Ale cóż poradzić – dawno nie dostał żadnego porządnego zlecenia, a to było jedyne, na co było go stać. Zresztą, siedział tu tylko z powodu pewnego kupca, który miał dzisiaj przejeżdżać tędy w drodze do oddalonego o kilka mil miasteczka. Miasteczka, które miało ostatnimi czasy problemy z wilkołakiem grasującym w tamtej okolicy. Wiedźmin miał zamiar dowiedzieć się czegoś więcej. Pan feudalny, który rządził tamtymi ziemiami, był szanowaną osobistością w tych stronach. A co za tym szło bogatą, na co liczył Geralt.
Kupiec nie zawiódł i pojawił się bardzo punktualnie. Był niskim jak na swoją rasę i nieco otyłym niziołkiem. Ubrany był w gustowny kubraczek koloru zgniłej zieleni połączonej z porannym pawiem i brązowe spodnie, na głowie zaś zwisał mu granatowy beret z żółtym piórkiem. Co by nie mówić o zdolnościach handlowych niziołków, gustu, jeżeli chodzi o ubiór, nie miały za grosz. Kupiec podszedł do lady i poprosił jedno piwo po czym rozsiadł się przy stole po drugiej stronie sali. Wiedźmin dopił swój trunek i podszedł do karczmarza, po czym wziął piwo dla niziołka i skierował się w stronę jego stołu.

- Witajcie, panie kupiec
- Witajcie, nieznajomy. Widzę, że macie do mnie jakąś sprawę, skoro przynieśliście mi piwo do stolika.
- Piwem to ja bym tego nie nazwał, ale co kto lubi. Przejdźmy do rzeczy. Jestem Geralt z Rivii i jestem...
- Wiedźminem. Jesteś wiedźminem. Słynny Geralt z Rivii, Biały Wilk. No, no, wiele o Tobie słyszałem, białowłosy. Zdradź mi zatem, w czym kupiec taki jak ja, Barmy Verdiengeld, może Ci pomóc? Poza bandami złodziejaszków, za których Wy wiedźmini się niechętnie zabieracie, na trakcie od dawna nie napatoczyłem się na żadną bestię.
- Barmy, nie chodzi mi o trakty. Byłbym bardziej zainteresowany tym co czai się za Twoim progiem.

Niziołek momentalnie spoważniał i ściszył ton głosu.

- Skąd Ty o tym wiesz, wiedźminie?
- Och, bez przesady, Barmy, cały Mirt huczy o tym, że w Waszym miasteczku grasuje wilkołak i że gdyby nie rzeka Nimnat, już dawno byłby tu, w Mircie. Z tym ostatnim to oczywista bzdura, ale prawdą jest, że pewna góra ciemnego futra z kilogramem zębisk w paszczy podbiera Wam owieczki i zmusza do zamykania się na cztery spusty podczas pełni księżyca.
- Uff – odetchnął z ulgą kupiec. – Czyli nie wiesz wszystkiego.
- Barmy – powiedz mi, co wiesz – jestem w stanie Wam pomóc za odpowiednią opłatą oczywiście.
- Ach, klasyczna wiedźmińska oferta. Pozbędę się Waszego problemu jeśli mi zapłacicie – skrzywił się Barmy.
- Daj spokój, panie Verdiengeld. Nawet Twoje nazwisko zdradza jakie masz podejście do świata. Jesteś kupcem, pracujesz, oczekujesz zapłaty. Ja robię dokładnie to samo.
- Ja handluję, Ty zabijasz.
- Ty handlujesz bronią, którą ktoś inny zabija. Widziałem, co masz na wozie.
- Ech, niech Ci będzie, wiedźminie. – odparł Barmy. – Dopiję tylko te szczyny i możemy ruszać w drogę do Blekotu.
- Blekot? Doprawdy, ciekawa nazwa. I jakże adekwatna...
- Mówiłeś coś, Geralt?
Nie, nic – wspomnienia. Ruszajmy w drogę.

Obaj, wiedźmin i kupiec, dosiedli wierzchowców i wyruszyli w drogę. Miasto Blekot znajdowało się na południe od Mirtu, jakieś trzy godziny drogi, jeżeli jechało się konno. Przekroczenie Nimnatu zajęło im trochę więcej czasu, gdyż most został zerwany. Na ich szczęście nurt rzeki nie był gwałtowny i po dłuższej chwili byli na drugim brzegu. Stąd do Blekotu był już tylko kawałek. Po drodze do miasta minęli ruiny starej wieży strażniczej z dobudowanym później murem i budynkiem. Barmy wyjaśnił Geraltowi, że to właśnie tutaj prawdopodobnie ma swoje leże bestia nawiedzająca wioskę. Z tego, co sam pamiętał, to była dawna siedziba tutejszych książąt i władców tych ziem. Po jednej z okolicznych wojen domowych w zeszłym stuleciu a może i wcześniej wieża została zniszczona i dwór opustoszał, a feudałowie przenieśli się do wioski nieopodal by w efekcie rozbudować ją do granic miasta, jakim teraz jest.
O zachodzie słońca stanęli u bram miasta, a raczej miasteczka, gdyż, jak zauważył Geralt, nie było ono aż tak okazałe. Kilkanaście domostw, kaplica i ratusz miejski otoczone drewnianą palisadą miasta nie czyniły, ale wioską to na pewno nie było. Mimo późnej pory Geralt ruszył prosto do ratusza. Chciał się dowiedzieć wszystkiego co możliwe o tym wilkołaku – a przede wszystkim chciał wiedzieć jaka nagroda jest za niego przewidziana. Barmy podążył tuż za nim. Przed drzwiami ratusza czekał już na nich szlachcic w gustownym dublecie.

- Witaj Barmy, jak minęła podróż?
- Bez żadnych niemiłych niespodzianek, panie Labroun.
- Cieszę się, słysząc to. Wchodźcie, wchodźcie, zapraszam.

Weszli do środka. Hall, w którym się znaleźli, był imponujący. Na ścianach, po obu stronach pomieszczenia widniały piękne pejzaże i portrety, prawdopodobnie z podobiznami poprzednich właścicieli miasta. Tu i ówdzie widać było bardzo ładną ceramikę, kontrastującą ze skórami różnych zwierząt wiszącymi na ścianach. Tuż nad nimi wisiał ogromny świecznik, oświetlając całe pomieszczenie. Nie to, żeby wiedźminowi było to potrzebne, ale gra świateł i cieni na ścianach i podłodze prezentowała się wspaniale. Geralt bywał już u wyższych sfer, ale nie spodziewał się czegoś takiego na takim odludziu. Jednak to upewniło go, że zleceniodawca był bogaczem. A to z kolei oznaczało, że jeśli podejmie się zadania, to przez następne parę tygodni nie będzie musiał się martwić o swój los i z pewnością będzie mógł sobie pozwolić na coś więcej niż sikacza ze „Zdechłej Gęsi”.
Ruszyli wzdłuż pomieszczenia w stronę ogromnych, mahoniowych drzwi, które znajdowały się przed nimi. Przed nimi stał już kamerdyner, który zaprowadził ich przez długi korytarz wprost do jadalni. Gdy weszli do środka, oczom Geralt ukazał się zastawiony po brzegi najlepszym jedzeniem i piciem stół. Takiego widoku nie było mu dane oglądać od dawna. Sarnina, najróżniejszej maści sałatki, przepiórcze jaja w sosie czosnkowym, karafki pełne wina i pieczeń z dzika na samym środku stołu. To robiło wrażenie. Szlachcic zaśmiał się widząc minę wiedźmina i gestem wskazał im krzesła. Zasiedli za stołem i rozpoczęli ucztę. Geralt nie odzywał się, nie uczynili tego też ani Barmy ani pan Labroun. Wreszcie gospodarz odchrząknął i jego wzrok spoczął na Geralcie.

- Miło widzieć, że jedzenie Wam smakuje, panie wiedźminie.
- Proszę, panie Labroun, mówcie na mnie Geralt. Dziwnym będzie po tak gościnnym powitaniu nie przejść z gospodarzem na „Ty”.
- Cóż, może i masz rację, Geralt. Jestem Frederic Labroun i, jak zapewne już wiesz, jestem właścicielem okolicznych ziem wraz z tym małym, cichym miasteczkiem.
- Cichym bym go nie nazwał. Nieprzypadkowo wszak odbywa się ta rozmowa. Nie chcę być niegrzeczny Fredericu, ale skoro już wymieniliśmy grzeczności, przejdźmy od razu do rzeczy.

Mina Labrouna zdradzała, iż poczuł się urażony taką odpowiedzią, ale momentalnie rozpromienił się i zaśmiał.

- Haha, wspaniale Geralt, takiego właśnie człowieka mi trzeba. Konkretnego i odpowiedzialnego. Rad jestem, że zawitałeś w moje progi.
- Jest to dla mnie pewnym zaskoczeniem, gdyż zazwyczaj wiedźminom każą czekać przed murami miasta, póki nie rozprawią się z problemem, by następnie rzucić im pod nogi mieszek ze złotem i krzyknąć, by opuścili teren.
- Przykro mi to słyszeć, Geralt, ale wiedz, że tutaj tak nie jest. Pozwól, że opowiem Ci pewną historię. Wydarzyło się to za czasów, gdy tymi ziemiami władał mój pradziad. W tamtym okresie potworów było o wiele więcej niż teraz.
- Zdaję sobie z tego sprawę, Frederic, byłem jednym z tych, którzy przyczynili się do zmniejszenia ich liczebności.
- Więc opowieści o długowieczności wiedźminów to jednak nie legendy. Ale żeby grubo ponad sto lat wstecz – zadziwiasz mnie Geralt.
- Byłbyś jeszcze bardziej zdumiony, gdybyś wiedział ile naprawdę mam.
- Szczerze Ci powiem, że nie wyglądasz.
- Pochlebstwa na później, kontynuuj.
- Tak, racja. Wracając do historii – za czasu rządów mego pradziada w tej okolicy, podobnie jak teraz zaczął grasować wilkołak. Ludzie ginęli, gdy nocą choćby na trochę oddalili się od dworu, który widziałeś, jadąc tutaj. Na mieszkańców padł blady strach, wydawało się, że nikt nie zdoła nic poradzić, aż wreszcie pojawił się wiedźmin. Przybył i zaoferował swoją pomoc za symboliczny srebrny grosz.
- Wiesz, Fredericu, mam wrażenie, że już kiedyś słyszałem tę historię, i jak wtedy tak i teraz odpowiem – to musiał być szalony wiedźmin.
- Khem... w każdym bądź razie, nie minęły trzy noce, a ciało wilkołaka wylądowało u stóp mego pradziada. Staruszek ponoć rozpłakał się jak dziecko i ukląkł przy zwłokach. Zwłokach kobiety... jego żony. Wiedźmin, widząc to, powiedział, że „można było temu zapobiec”. Mieszkańcy zaczęli pluć na niego i krzyczeli w rozpaczy, podobnie jak i mój pradziad. Wyklęli go i wyrzucili z miasta. Nie chcieli go więcej widzieć na oczy. Nie mogli wybaczyć mu, iż był w stanie ocalić moją prababkę, a tego nie uczynił. Wiele lat później jeden z kupców z tych okolic przyjechał do miasta z opowieścią. Dowiedział się, że wilkołaka można było ocalić, zakładając mu koszulę z blekotu, który ma magiczne właściwości. Ludzie popatrzyli na siebie i przypomnieli sobie słowa wiedźmina. Gdyby wcześniej wyjawili mu tożsamość bestii, to wszystko by się nie wydarzyło. Zbyt się jednak bali o reputację mego pradziada, by cokolwiek wyznać. Na pamięć tamtych wydarzeń miasto to nazywa się Blekot.
- Rozumiem, że opowiedziałeś ją teraz nie bez kozery, Frederic.
- Zgadza się Geralt. Przybliżyłem Ci tę historię, bo mam do Ciebie pytanie. Czy to prawda, że koszula z blekotu może uleczyć lykantropię?
- Przykro mi, Frederic, ale to nieprawda.
- Więc jednak ten wiedźmin kłamał.
- Nie, to nie było kłamstwo. Miał na myśli inny sposób, który jest poświadczony w kilku przypadkach i sam zresztą go wykorzystałem.
- Geralt, musisz mi wyjawić, jaki to sposób!
- To miłość.
- Miłość?
- Tak, Frederic. Wilkołak musi chcieć przestać być wilkołakiem, a zmiana ta musi być umotywowana prawdziwą miłością.
- Rozumiem...
- Odpowiedziałem na Twoje pytanie, teraz Ty odpowiedz na moje. A raczej potwierdź to co przypuszczam już od pewnego moment naszej rozmowy. Czy...
- Zgadłeś, Geralt. Wiem, co chcesz powiedzieć i tak – wilkołak, który grasuje w tych okolicach to moja żona.

Zapadła cisza. Cienie igrały na ścianach, ogień trzaskał wesoło w kominku. Geralt i Labroun długo patrzyli sobie w oczy. Wreszcie wiedźmin wstał od stołu.

- Frederic, czy jest jeszcze coś, czego mi nie powiedziałeś?
- Nie... nie, Geralt, to wszystko.

Wiedźmin podciągnął spodnie i poprawił pas, po czym opuścił ratusz. Gdy wyszedł na zewnątrz, zobaczył, iż księżyc jest już w pełni, a z oddali usłyszał wycie. Ruszył wzdłuż głównej ulicy. Towarzyszyły mu trzaski zamykanych okien i drzwi oraz spojrzenia mieszkańców zza firan w ich oknach. Brama do miasteczka otwarła się z piskiem, a strażnicy zasalutowali wiedźminowi. Geralt nie był przyzwyczajony do takiego zachowania ze strony ludzi, toteż sztucznym uśmiechem i skinieniem głowy pozdrowił strażników na wieżach, po czym ruszył w blasku księżyca w stronę ruin.

Dwór wyglądał co najmniej upiornie. Postrzępione mury oraz ruiny wieży strażniczej oświetlone blaskiem pełni robiły niesamowite wrażenie. Wiedźmin ostrożnie zbliżył się do wejścia. Z pasa, który miał przewieszony przez ramię wyciągnął dwie buteleczki. Odkorkował jedną z nich i wlał do gardła srebrno-niebieską ciecz. Poczuł dreszcz, jego twarz zmieniła się, a wzrok wyostrzył. Z drugim flakonikiem postąpił tak samo, a ciemnozielony płyn powędrował prosto do jego ust. Wzdrygnął się, po czym schował obie butelki. Poprawił na plecach swój srebrny miecz, sprawdzając, czy dobrze leży. Ostrożnie uchylił bramę i wszedł do środka. Znalazł się na dziedzińcu dworu. Naprzeciw niego, na drugim końcu placu znajdował się duży, drewniany, piętrowy dom mieszkalny. Po lewej stronie miał to, co pozostało po wieży . Poza tym na dziedzińcu znajdowało się kilka chat i stajnia. Wiedźmin powoli ruszył naprzód. Czuł czyjąś obecność, ale niczego nie widział. Nagle za sobą usłyszał uderzenie o ziemię i ciężki oddech. Zanim zdążył się obrócić, wilkołak był już przy nim, a jego łapa była już przy barku Geralt. W ostatniej chwili wiedźmin zasłonił się, mimo to jednak pod siłą uderzenia wylądował kilkanaście metrów dalej w stercie siana. Bestia nie zamierzała dać mu chwili wytchnienia i pędem puściła się w jego stronę. Geralt zdążył się otrząsnąć i zanim wilkołak dotarł do niego, odskoczył, jednocześnie wyjmując miecz i wyprowadzając lekkie cięcie, którym udało mu się drasnąć potwora. Ten zasyczał i runął w kupę siana, z której przed chwilą wygrzebał się jego przeciwnik. „Sssss.....srebro!” – zasyczał i rzucił się w stronę biegnącego Geralt. Ten ostatni był już przy domu po drugiej stronie dworzyszcza. Wiedźmin wpadł do środka, niszcząc drewniane drzwi i wybiegła na górę. Chwilę później przez zniszczone wejście do środka wpadł wilkołak. Słysząc kroki na schodach pędem ruszył na piętro w pogoni za swą ofiarą. Na piętrze zauważył wyłamane drzwi prowadzące do ciemnego pomieszczenia. „Już jesteś trupem, wiedźminie.” Bestia wpadła do pokoju, by w następnej chwili wyrżnąć o jedną ze ścian. Geralt cofnął swoją pięść i doskoczył do wilkołaka. Ten jednak nie miał zamiaru tak łatwo się poddać. W kilku susach dotarł do balkonu, po czym wyskoczył na zewnątrz. Wiedźmin powoli i ostrożnie ruszył w kierunku kotary za którą przed momentem zniknęło monstrum. Gdy był na środku pokoju podłoga zaskrzypiała pod jego stopami. W tym samym momencie usłyszał stukanie po dachu. Było już za późno. Deski spadły na niego, a przez dziurę, jaka powstała w dachu wyszczerzył się rząd kłów na tle księżyca. Bestia zeskoczyła z dachu, spadając na wiedźmina. Przebili się przez podłogę na piętrze i parterze, wpadając do piwnicy. Nim Geralt zdążył się otrząsnąć, wilkołak był już na górze, spoglądając na niego przez dziurę w podłodze.

- Zabójco potworów, tu zakończysz żywot. Nie masz szans by się stąd wydostać, wejście jest zablokowane. A tutaj na pewno nie doskoczysz. To Twój koniec. Z tego co wiem, wiedźmini są twardzi, ale nawet oni muszą jeść i pić, by przeżyć, nieprawdaż?

- Stój, wilkołaku! Wiem, kim jesteś! – wykrzyknął wiedźmin.

- Doprawdy? A skąd to niby wiesz, co wiedźminie?

- Twój mąż, Labroun, powiedział mi wszystko. Wciąż można Ci pomóc.

Wilkołak spojrzał ze zdziwieniem na Geralta, po czym zarechotał. Jego śmiech poniósł się echem po okolicy, znikając w odmętach nocy.

- Mąż? O czym Ty gadasz, wiedźminie? Chyba całkiem rzuciło Ci się na mózg. Nie mam zamiaru się tu z Tobą droczyć. Żegnaj, zabójco. Przyrzekam Ci iż nigdy więcej się nie zobaczymy.

Po tych słowach wilkołak odszedł, a w oddali dało się słyszeć jego wycie. Geralt z wściekłości rzucił mieczem o podłogę. Labroun go oszukał. To bydle to nie była jego żona. Ale czemu miałby to zrobić? O co tu chodziło? Usiadł ciężko na ziemi i rozejrzał się po pomieszczeniu. Eliksir przestał już działać, ale przez dziury, które przed momentem sam wybił, do pomieszczenia wpadało nikłe światło księżyca. Nie znajdowało się tu zbyt wiele, zaledwie kilka zniszczonych beczek, jakaś drewniana belka i sporej wielkości deska. W oddali jednak Geralt dostrzegł coś jeszcze, jakiś niewyraźny kształt. Ciało. Podszedł bliżej. To była kobieta, w średnim wieku, choć jej rysy i twarz wciąż pozostały piękne. Na ciele miała ślady pazurów. Prawdopodobnie była to jedna z ofiar bestii. Gdy wiedźmin podszedł bliżej, poczuł, że jego medalion drga. „Wilkołak” – pomyślał. Ale im bardziej się zbliżał do kobiety, tym mocniejsze były drgania. „Niemożliwe” – stwierdził wiedźmin. – „Ale to jedyne możliwe wyjście.” Rozglądnął się wokół siebie. Musiał się stąd jakoś wydostać. Nie mogąc wymyślić sposobu ucieczki, usiadł bezradnie na ziemi. Wtedy zobaczył nad sobą cień.

Ciężkie kroki, głęboki oddech i warknięcia echem odbijały się od ciemnej ściany pobliskiego lasu, gdy wilkołak szedł w stronę miasta. „Nasłali na mnie wiedźmina, tak? Nie pozwolą mi w spokoju panoszyć się po tych ziemiach, tak? Niech zatem zobaczą, co oznacza zadzierać z wilkołakiem”.

Wiedźmin gnał na koniu w jednej ręce trzymając lejce a drugą podtrzymując ciało kobiety, które znalazł w dworzyszczu. Domyślał się od rozmowy z wilkołakiem, co się tu działo. Jego odkrycie zdawało się temu potwierdzać. Jedyne, co teraz musiał zrobić, to zdążyć przed bestią.

Wrota do Blekotu otworzyły się, a do środka cwałem wparował Geralt na swym koniu. Nie bacząc na zdziwiony wzrok strażników i mieszczan pognał prosto do ratusza. Przed budynkiem czekał już na niego nie kto inny jak Frederic Labroun.

- Geralt, żyjesz! Co z wilkoł....

Wiedźmin zeskoczył z konia i zdjął z niego również ciało kobiety po czym ułożył je u stóp Labrouna.

- Frederic, nie czas na grzeczności! Powiedz mi, czy ta kobieta to Twoja żona?

Geralt już w trakcie zadawania pytania wiedział, jaka będzie odpowiedź. Dało się to bez problemu wyczytać z twarzy lorda. Łzy powoli ściekały z jego policzków, kiedy pochylał się nad ciałem swej ukochanej. Wokół ratusza zebrał się już spory tłum, przyglądając się w ciszy tej scenie. Frederic wciąż łkając chwycił zwłoki i uniósł głowę w stronę wiedźmina. W jego oczach mieszały się furia i rozpacz, bezradność.

- Geralt, powiedziałeś, że da się ją uratować, jeśli wciąż mnie kocha! A wiem, że kochała mnie bezgranicznie! Czemu ją zabiłeś!? Dlaczego!? Dałeś mi nadzieję! Dlaczego ona... – reszta jego słów utonęła w łkaniach. Wiedźmin próbował zbliżyć się do Labrouna, ale drogę zagrodzili mu mieszkańcy miasta.

- Nie zbliżaj się do niego, morderco. Ufał Ci, wszyscy Ci ufaliśmy. Jak mogłeś mu to zrobić? Jak mogłeś zrobić to temu miastu. Morderca, morderca, morderca – skandowali mieszczanie.

- Nie ja ją zabiłem, to...

- Nie wymiguj się wiedźminie! Jeżeli nie Ty to kto? Kto byłby w stanie zgładzić wilkołaka?!

Jakby w odpowiedzi na to pytanie usłyszeli wycie, dzikie, przerażające wycie. Odgłos ciężkich kroków, coraz szybszy, coraz głośniejszy. Nagle na dachu ratusza zobaczyli ogromną sylwetkę włochatej bestii na tle pełni księżyca. Stworzenie zawyło i spojrzało w dół. Geralt wyciągnął srebrny miecz i odsunął się od tłumu, który pośpiesznie ukrył się wewnątrz ratusza. Wilkołak zeskoczył z dachu, spojrzał na wstrząśniętego Labrouna, wciąż ściskającego w dłoniach zwłoki swej małżonki po czym zrobił to, czego później miał pożałować. Zaśmiał się. Bezczelnie, brutalnie i szyderczo się zaśmiał spoglądając na Frederica, a potem na wiedźmina.

- Haha, wiedźminie, nie wiem jak udało Ci się wydostać z dworu, ale widzę, że tu jesteś a na dodatek przytroczyłeś zwłoki tej ślicznotki. Jak jej było? A taaak, pamiętam – Jagoda. Hah, śliczna, niewinna Jagódka. Tak biednie wyglądała, gdy ją odnalazłem. Zmęczona swą klątwą, traciła zmysły, stawała się dzika, coraz mniej ludzka, chciała umrzeć. Cóż, spełniłem jej życzenie – tutaj wilkołak zrobił sugestywną pauzę, po czym z sarkastycznym uśmiechem dodał – wpierw jednak zabawiając się z nią nieco.

Labroun spojrzał na wilkołaka a w jego oczach pojawiła się rządza mordu. Geralt zobaczył to i momentalnie znakiem Aard odepchnął lorda w tył, przy okazji ogłuszając go.

- Przykro mi Fredericu, ale w tej walce nie miałbyś szans i zginąłbyś tylko na marne.

- Białowłosy, Twoje szanse również są nikłe. – odparł szyderczo wilkołak po czym rzucił się na Geralta. Wiedźmin, nauczony doświadczeniem, nie dał się drugi raz zaskoczyć. Momentalnie zrobił unik po czym z całej siły kopnął bestię w podbrzusze, odskakując do tyłu. Wściekła bestia warknęła i zamachnęła się na wiedźmina, który wykorzystał ten moment by czystym cięciem przeciąć pierś wilkołaka. Trysnęła krew. Białowłosy zgrabnym półpiruetem wykręcił się spod łap bestii i z całej siły przywalił pięścią w jej bok. Więcej posoki chlusnęło na ziemię. Wilkołak padł na ziemię, nie mogąc się ruszyć. Kaszlał, charczał i zwijał się z bólu. Wiedźmin podszedł do niego i uniósł w górę srebrny miecz. Ostrze zamigotało w blasku księżyca po czym opadło w dół. Mieszkańcy ostrożnie wyszli z ratusza, a Labroun doszedł już do siebie. Geralt chwycił za kark nieżywą już bestię i powlókł pod ratusz by rzucić ją u stóp lorda.

- Fredericu, ten oto wilkołak zabił Twoją żonę i prawdopodobnie przez ostatnie kilka tygodni grasował po tych okolicach.

- Geralt, jestem Ci wdzięczny i przepraszam. Gdybym powiedział Ci wcześniej, że... Ech, podejrzewałem, że ten wilkołak, który ostatnio atakował moich ludzi to nie moja żona. W jego zachowaniu było coś innego...dzikiego. Ale jak domyśliłeś się, że...

- Mój medalion zaczął drgać, gdy podszedłem do zwłok Twej żony, a wilkołaka nie było w pobliżu. Schował je w piwnicy starego dworu, po czym uczynił z niego swoją bazę wypadową na czas pełni. Gdy wstanie słońce, będziecie mogli zobaczyć, kim był, sądzę jednak, że przywędrował tu z daleka. Przykro mi z powodu Twojej straty, Frederic.

- Nie martw się, Geralt. Choć miałem cień nadziei na to, że ją odzyskam, to jednak wiedziałem, że to marna szansa. Dziękuję Ci, że zabiłeś tego, który był odpowiedzialny za jej śmierć.

- Nie dziękuj mi, Frederic. Wiesz dobrze, że gdyby nie on, ja musiałbym ją zabić. Z tego co usłyszałem, nie było już raczej szans na odczarowanie jej.

Labroun spojrzał na wiedźmina, a następnie spuścił wzrok.

- Może i masz rację Geralt, ale mimo wszystko jestem wdzięczny. Wykonałeś kawał dobrej roboty. Widzę teraz, że opowieści, jakie krążą o wiedźminach, są zdecydowanie krzywdzące i nieprawdziwe.

- Ech, zaraza, gdyby większość ludzi myślała jak Ty, Frederic...

- Przykro mi, że tak nie jest Geralt, ale cóż poczniesz. Pamiętaj, że w Blekocie będziesz zawsze mile widzianym gościem. Trzymaj, to Twoja zapłata.

Labroun rzucił Geraltowi monetę. Białowłosy złapał ją w locie. Srebrny grosz. Spojrzał na lorda, po czym wskoczył na swego wierzchowca i ruszył w stronę bramy. Za sobą usłyszał śmiech Frederica.

- Stójże, panie wiedźmin. Chyba nie myślałeś, że po tym wszystkim odeślę Cię do domu ze srebrnym groszem w sakwie. Łap.

Pokaźnych rozmiarów sakwa powędrowała w ręce Geralta. Białowłosy rzucił przyjazne spojrzenie lordowi, po czym rzekł:

- Dziękuję, Frederic. Widzę, że należysz do tych nielicznych, którzy doceniają naszą podłą pracę.
- Ktoś musi Geralt, ktoś musi. Wy, wiedźmini jesteście potrzebni temu światu jak nikt inny i od czasu do czasu ktoś Was musi utwierdzić w tym przekonaniu. Nie zostaniesz na uczcie?

- Przykro mi, Frederic, ale obowiązki wzywają. Na zewnątrz czeka już na mnie mój stary, dobry znajomy, który ma dla mnie ciekawe wieści.

Wiedźmin uśmiechnął się i ponaglił Płotkę. Szaleńcza noc skończyła się i słońce leniwie wznosiło się na nieboskłonie, gdy jeździec opuszczał miasto. Mieszkańcy Blekotu jeszcze długo przekazywali sobie opowieść o zabójcy potworów o białych włosach, który przybył, by rozwiązać ich problem. O wiedźminie, który za srebrny grosz był gotów postawić swe życie na szali dla dobra zwykłych, prostych ludzi. Cóż, bajarze lubią przesadzać. Ale przecież to czyni legendy i ich bohaterów tak cudownymi. A romantyczna legenda o wiedźminie była czymś ciekawym i nowym pośród opowieści o tych bezdusznych maszynach do zabijania. W każdej legendzie jest wszak choć ziarnko prawdy i być może pewnego dnia ludzie pojmą, jak wiele zawdzięczają wiedźminom.

To, jak Geralt wydostał się z dworzyszcza i w tak szybkim tempie dotarł do Blekotu, to materiał na inną historię.
Sorry za post pod postem ale wyrażę własną opinię o moim opowiadaniu ( niecodzienne wiem, ale..) Jak tak czytam teraz to stwierdzam, że mogło mi to zdecydowanie lepiej wyjść, ale oceniajcie sami. Ja od siebie mówię, że nie wykorzystałem w pełni pomysłu z racji braku czasu Wink
Take what you want and give nothing back.
Odpowiedz
#2
Naprawdę świetne Smile Kocham te klimaty i ty idealnie się w nie wpasowałeś. 10/10
Cała moja twórczość, z której jestem zadowolony:
Na zwłokach Imperium[fantasy]
I to jest dokładnie tak smutne jak wygląda.

Komentuję fantastykę, miniatury i ewentualnie publicystykę, ale jeśli pragniesz mego komentarza, daj mi znać na SB/PW. Z góry dziękuję za kooperacje Tongue
Odpowiedz
#3
Powiem tyle, że... Naprawdę nieźle. Widać było różnice pomiędzy stylem twoim a Sapkowskiego, niemniej jednak nie były aż takie wyraźne, jak spodziewałem się, zaczynając czytanie. Dobrze wystylizowane, napisane ładnym językiem, ciekawe... Czego chcieć więcej? 10/10
"Sic transit gloria mundi." - "Tak przemija chwała świata."
Odpowiedz
#4
Hehe co do stylu Sapka - nie doścignę go nigdy i nawet nie mam zamiaru. Moim zamierzeniem było napisać opowiadanie w świecie Mistrza i inspirując się jego geniuszem. I jak widzę nawet mi się to udało. Dzięki za oceny.
Take what you want and give nothing back.
Odpowiedz
#5
Super napisane.
Fajny klimat.
Podoba mi się Smile
Nie ma się do czego przyczepić.
Ładnie zarysowany obraz literacki.
Nice.
Pozdrawiam cię.
Piekło jest puste, a wszystkie diabły są tutaj.
William Shakespeare
[Obrazek: gildiaPiecz1.jpg]
Odpowiedz


Skocz do:


Użytkownicy przeglądający ten wątek: 1 gości