Na sztalugach

[Julia]

Zapada zmrok,
horyzont jest szczelnie zamknięty.
Pomiędzy zalesionymi wzgórzami
zasypia małe jezioro z różową barwą
wody. Odblask zmienia zieloność brzegu.

Dziwna roślina o długich kolcach
kaleczy stopę, wszędzie czerwone nitki.
Znika pozorny spokój, ponieważ spod pędzla
wychodzą błyszczące bąble - pękają
na powierzchni, przenosząc do epoki

dinozaurów. Jestem srebrną ważką
na wielkim liściu nenufaru, cząstką natury,
która zatacza krąg. Rozchyla się pośrodku  
i kawałek po kawałku  szykuje miejsce.

Delikatna mgiełka pochłania szczegóły.

[Marcin Sztelak]

Ta dziwna roślina jest dziwna, jakoś mi nie pasuje do reszty wiersza...

[Julia]

Ta dziwna roślina jest dziwna, jakoś mi nie pasuje do reszty wiersza...

Najpierw kładę gęstą farbę, buduję mroczne tło, potem wprowadzam błysk ważki/natury- tworzy się miejsce dla Człowieka

[Zdzisław]

Widzę obraz oczami wyobraźni. Realistyczny.

[lizy]

Stworzyłaś niesamowicie emocjonalny obraz...