|
Głosy w mojej głowie
|
24-03-2011, 13:09
Budzę się każdego dnia by znaleźć ją obok siebie miliony sekund temu zjadłem namiętność południa kapitalnie odkształconą prawdę o dzikości serca Dziury w mapie świadczą o naszych niekończących się podróżach kiedy majaczę o siedmiu cudach świata jej pochylona twarz wygląda jak głowa gigantycznego ptaka bo do nieba odjechał właśnie ostatni autobus Ale co krzyczą głosy? w mojej biednej głowie czy nie mają racji? tak dużo pijemy żeby móc się nawzajem odnaleźć 23 marca 2011 
24-03-2011, 16:07
Mocny, do głębi poruszający przekaz! Ukazana w nim rozterka i boleść przechodzi poprzez szklany monitor na czytelnika i wdziera się w jego duszę. Dramat ujęty w słowa pełne krzyku a zarazem niemej bezradności. I zakończenie, krótkie, treściwe, które wszystko tłumaczy. Wspaniały zabieg literacki, jestem pod wrażeniem.
24-03-2011, 16:53
czasem nie ma lekko. czasem nie musi tak być. bohater ma tak dziwna dziewczynę jak on sam. może dzięki temu coś ich łączy. mocny wiersz i co moge powiedzieć bez banalenia.
24-03-2011, 17:26
Nic nie mogę dodać. Wytykanie niekonsekwencji w interpunkcji w tym momencie byłoby żartem
24-03-2011, 17:42
Świetny wiersz, mike. Podziwiam zapał twórczy, wyobraźnię i mocne pointy. Dajesz czadu
 Pozdrawiam.
Beret
Monica Księżniczka Mike mówi thanx! Sundensie, sorry, żem Cię pominął, ale podpisałeś się jako ostatni. Mam nadzieję, że czytałeś z przyjemnością
24-03-2011, 19:50
Jak nie leży mi Twoja twórczość, a przynajmniej to co ostatnio publikowałeś, tak to mnie urzekło. Mocne, super.
24-03-2011, 19:55
Fajowo.
Nie musi Ci leżeć - wszak my wolne ludzie, hm? Dzięki za dobre słowo Zapraszam częściej - może mnie polubisz? 
09-06-2011, 10:20
Super, zakręcone na maxa! To najbardziej lubię w twojej poezji.
11-06-2011, 11:05
tak rzeczywiście mocny tekst, widać że masz wyrobiony swój własny styl, gdzie pewnie pisanie przychodzi ci z wielką swobodą. Pozdrawiam.
|
|
« Starszy wątek | Nowszy wątek »
|
