Magia Świąt [Życzenia]

[Magiczny]

Święta - cudowny okres w życiu każdego człowieka. Wszyscy spieszą na spotkanie z bliskimi, każdy oczekuje odrobiny miłości. Świat staje się dużo piękniejszy. Mogłoby się zdawać, że ludzie przelewają swą miłość na bliskich, tym samym wywołując fale dobra. Ile to razy oglądamy w telewizji dobre gesty, przyjazne nastawienie ludzi? Czy człowiek nie czuje się lepiej, pomagając obcym?
Artur - szary człowieczek od, którego życie niczego nie wymagało, był jednak inny: wiecznie zamyślony i zawsze egoistyczny. Brnął przez życie, nie spoglądając na pozostałych. Prawdziwa bestia w dżungli zwanej życiem. Jednak oprócz swojej negatywnej natury Artur posiadał także dwa wielkie skarby. Dawidek mały urwis, jego oczko w głowie oraz Sylwia kochająca żona, z którą pokłócił się tuż przed wyjściem. Wypominał to sobie podczas drogi do pracy, bo to właśnie ona wywoływała ich sprzeczki. Małżonka nie potrafiła zrozumieć dlaczego zgodził się na pracę nawet w taki wielki dzień jak dziś. Czy on nie ma prawa do świętowania Bożego Narodzenia wspólnie z najbliższymi? Żałował opuszczenie domu w gniewie, jednak wiedział, że robi słusznie. Sylwii prędzej czy później przejdzie. Wmawiał sobie, że bez jego pieniędzy nie byliby w stanie nawet kupić prezentów maluchowi.
Podróż mijała szybko. Kilka korków go opóźniło, przez co trochę się spóźnił, ale wierzył, że dziś każdy to zrozumie. Miał już wysiadać z samochodu, kiedy zauważył, że przez te wszystkie nerwy nie zabrał swojej legitymacji. Przeklął siarczyście pod nosem, waląc nerwowo w kierownicę. Droga powrotna to dobre dwadzieścia minut jazdy. Wycofał, wybierając na telefonie numer do recepcji.
Artur nie miał dziś szczęścia. Podczas drogi powrotnej jakiś samochód jadący z naprzeciwka wpadł w poślizg powodując karambol. Stojąc w korku, wyglądał przez oszronioną szybę swojego pojazdu starając się dostrzec ogrom zniszczeń. Nerwowo spojrzał na zegarek, odpinając pas. Wyskoczył niczym poparzony. Kilkanaście metrów przed nim leżały zdemolowane wraki. Słyszał krzyki gapiów proszących o wezwanie karetki. Przyglądając się przez moment, miał wrażenie, że widzi kobietę krzyczącą,proszącą o uratowanie jej dziecka. Nie miał już sił. Wsiadł z powrotem do swojego samochodu.
Bocznymi dróżkami wreszcie udało mu się dostać do domu. Droga jednak wydłużyła się do czterdziestu minut. Miał wyrzuty sumienia, pierwszy raz w jego karierze zdarzy mu się takie spóźnienie. Parkując pod domem, zastanawiał się co powie swoim pacjentom, przecież przyrzekał ratować ich życie. Oni mu zawierzyli, płacąc niemałe pieniądze. Z rozmyślania wyrwał go nagły, niezwykle ostry dźwięk telefonu. Niewiele myśląc odebrał, spiesząc się w kierunku domu. Gdy miał łapać za klamkę od drzwi w telefonie odezwał się smutny, wręcz straszny głos. Dzwonił jego kolega z pracy Maciej. Artur wpadł do domu wrzeszcząc przez łzy. Sylwia wraz z Dawidkiem mieli wypadek na drodze do jego szpitala. Niestety, z powodu korków karetka nie zdążyła dojechać na czas...
- Gdyby tylko jakiś PRAWDZIWY lekarz był w pobliżu wypadku, moje skarby na pewno dałoby się uratować! - pomyślał Artur szukając pistoletu... 

Tym tematem choć dość o smutnym wydźwięku pragnę wszystkim użytkownikom forum złożyć życzenia z okazji Świąt. Przede wszystkim miejmy czas dla naszych bliskich, starajmy się czynić w tym okresie wiele dobrego a ono na pewno do nas powróci. Tak z przyziemnych rzeczy to oczywiście radosnych i pogodnych tych świąt. Niech nasze serca i umysły wypełnia tylko szczęście i ciepło bliskich. Jeśli wyszło dziwnie to przyznaje nie nadaje się do przemówień. Zawsze mnie dziwnie ograniczały. Dziękuje za poczytania i raz jeszcze zdrowych, wesołych!

[Hanzo]

Morał z miniaturki ja wyciągnąłem taki - święta, nie święta: los różne rozdaje nam karty. Chcemy dobrze, chcemy źle? Wyniku swoich działań przewidzieć się nie da.

Wzajemnie życzę zdrowych i wesołych!

[kaote]

Ze strony technicznej: trochę pogmatwałeś z przecinkami, ale językowo całkiem poprawnie. Co do treści... Cóż, jakoś tak przy drugim akapicie wiadomo było, jak to się skończy. Zastanawiałam się tylko, kto umrze śmiercią tragiczną. Żeby wykorzystać ten częsty motyw "pokłóciliśmy się w ten ważny dzień, a potem ona wzięła się i umarła", trzeba się naprawdę postarać, żeby pozostawić po sobie emocjonalnego kopniaka.
Końcówka jakaś trochę niespójna. Trochę mi głupio, że dzień przed wigilią piszę taki trochę negatywny komentarz, ale Ty dzień przed wigilią wyjeżdżasz z bardzo smutną historią, więc czuję się usprawiedliwiona ;p
Wesołych świąt!

P.

[Piramida88]

Nawet gdyby mi coś nie odpowiadało, to nie miałabym serca Ci tego napisać.

Cóż, chociaż melodia dobrze jest nam wszystkim znana, to słucha jej się tak samo przyjemnie za każdym razem.
Historia z Arturem urzekająca, choć nie co patetyczna, ale zgrabna scenka z życia wzięta. Wielu ludzi tutaj zapłacze wspominając w ten sposób swoich bliskich, których teraz już nie ma...ale ja nie o tym chciałam.
Bardzo pozytywna miniaturka. Takie się chce czytać w święta. Dla mnie też wiele to znaczy, nie koniecznie w tym kontekście, jakby można się zasugerować, a w takim ciepło rodzinnym bracie.

Pozdrawiam Cię świątecznie

[blackpepper]

Bardzo smutna historia. I taka można powiedzieć mało świąteczna.
Przypomina odrobinę "Opowieść Wigilijną", ale niestety źle się kończy.
Od strony technicznej - średnio. Znalazłam trochę błędów językowych, brakujące przecinki i literówka :

Żałował opuszczenia domu

A tak, to mogę dać 4/5 (: