Kuszenie Penelopy (odyssane z palca)

[Kristoforus]

Tkasz całun prozą, bez ozdobników,
z żalem, bez metafor.
Ze złudną nadzieją, która się nie spełni.
Bo przecież wiesz, że marzenia zawsze
spalają się w lampach z aloesem.

Uprzedzając łechcące erupcje uniesień,
w których zapętlona śliskim uściskiem
wężowego ciała, głodna, złorzeczysz
wszystkim, wobec braku interesu
zaślinionej klaki.

Odsłaniasz gardziel spragnioną
źródlanej, w mgłę sperlonej wody,
ociekającej palce kaskadami
z chłodnych omszałych kamieni,
wiedzących lepiej od nas,
kim są i czemu służą.

Wskrzeszę cię z popiołów.
Na powrót z gliny ulepię,
byś mi w twarz rzuciła
uzbierane kwiaty ostu,
wzrosłe na mogile,
którą chwalisz za żyzność
i pewnie za nic więcej.
Czyżby tylko tyle?

Tkasz niespełniona
i łaknąca pieszczoty poklasku,
jak chude psy na krótkich łańcuchach,
co u rozwartej bramy do ogrodu,
krew miesięczną zlizują ze schodów,
wsiąkającą w chłodne i omszałe stopnie.

Nie dochodząc wejścia
w dzień , w noc i o brzasku,
jęzorami szlifują przedbramie na wzgórzu,
zanim, ledwo cień po odeszłym stróżu,
z przeciągłym skowytem buta,
cerbery oślepłe z poddaństwa
- precz odkopnie.

[Kali]

w dzień , w noc i o brzasku

przecinek Ci skoczył, ale to jedyna rzecz do której mogę się przyczepić

czyta się bardzo przyjemnie
raz tak delikatnie, a za chwilę ostro
bardzo mi się podoba
dziwne, że nikt wcześniej nie skomentował tego wiersza

Kali

[Absinthe]

Nie wiem dlaczego, ale czytając ten wiersz mam wrażenie, że odrobinę minąłeś się z sednem.
Nie uderzyłeś bezpośrednio w punkt, o który Ci chodziło.

Niby wszystko ok, tematyka, wykonanie ale jednak mam mieszane uczucia co do tego wiersza. Albo inaczej: wywołał on we mnie uczucie zmieszania, bo nie wiem jak go ocenić.

[Kristoforus]

Nie wiem czy to konieczne, bo wiersz funkcjonuje samoistnie, jak większość tego typu tekstów, ale zaniepokoiło mnie niezrozumienie jego przesłania i jak myślę, to właśnie jest dylemat Absinthei. Nie wykluczone, że inne osoby też mogą mieć w związku z tym pewne problemy i właśnie dlatego postanowiłem wyjawić powód jego napisania. Otóż jest on adresowany do pewnej konkretnej osoby, która stworzyła forum literackie i toleruje tam wyłącznie klakierów własnej twórczości, hołdującej tylko jednej poetyce. Nie pytajcie o kogo chodzi, bo pewnie dosięgły by mnie jakieś nieprzyjemności, a osoba ta do dziś pewnie żyje w błogiej nieświadomości, bowiem ten kolec wciąż tam tkwi.