roztropności

[Toya]

słowo za słowo 

wreszcie jakaś równowaga
tyle w nas z nocy ile z dnia
na krótko
ale przestajemy ciążyć w niewłaściwą stronę

tam wszystkie koty są czarne
a zamiast imion noszą przeznaczenia
otwórz drzwi przed wyliniałym posłańcem
i zagłaszcz go na śmierć
o której mówią że chodzi boso
dlatego nie sposob przewidzieć końca

umownego wszak nie od dziś wiadomo
że  po trzech dniach ulepią nas od nowa
z twojego cienia
mojego strachu gdy ten drży jak płomień
przeczuwając podmuch

zachowane światło podkładam pod stopy
niech je rozniosą na podobieństwo języka

[Julia]

Ja widzę tu lęk przed przeznaczeniem, ale i pocieszenie, chociażby w tym, że jest jedynym wyrazem ziemskiej sprawiedliwości. To wiersz do którego wraca się, żeby dalej iść za myślą autora. Pozdrawiam.

[Grain]

Dobry wiersz.

Ostatni dystych odstaje.

[Toya]

Dziękuję, Julio.

Grain - mówisz? Kurczę, poprawiam od rana i stale coś mi nie pasi. Dzięki.

[Grain]

przeczuwający podmuch

do wpasowania  pod stopy i rozniesienia


to ino sugestia

[Toya]

Wiem

[Marcin Sztelak]

A jednak optymizm, wreszcie jakaś równowaga, może nie boska, ale i to dobre na początek.
Ciekawy wiersz.