Kod starości

[jadgrad]

okopcone szkło ostatnich lat
odmawia modlitwę losowi
umysł zbiera rdzeń prawd
głębią hałaśliwych miechów

rytm mniejszy o pięć uderzeń
obieg zwalnia miarowo
oto dwie strony zwierciadła
trwanie czy poddanie

nie zamyka oczu na fakt
że przyroda zwycięży
ręką zamiata powietrze
bez planu bez celu

zostaje jedynie oddech
płytki bez nadziei
rysy pozbawione wyrazu
życie wypada z dłoni

odchodzi już nie ze strachu
przed bólem
lecz po to aby ocalało to
dlaczego żył

[Szach-Mat]

sorry, nie wiem, o czym jest twój wiersz. Naprawdę, nie wiem.



Pisz i komentuj.



Pozdrawiam.

[Xorrez]

Hmm strasznie ciężko zrozumieć przesłanie. Czytam go po raz szósty i ciągle nic nie rozumiem. Wiem tyle,że chodzi o śmierć i tyle.

Niestety,nie mogę ocenić wiersza.

Mam nadzieję,że znajdzie się ktoś bardziej ogarnięty.

Pozdrawiam
X

[Gwidon Hefid]

hej,

tak właśnie brzmi kod starości...
nie jest to typowy tekst, ale po trzecim przeczytaniu odnajduję jego urok...
coś w nim jest: jakiś rodzaj prawdy, uniwersalna mądrość wyrażona swoistą mową autora
chętnie poczytam inne teksty,

pozdrawiając,
GH

[Fenris (Sancta Terra)]

Jak dla mnie jest to jeden z tych wierszy, przy których trzeba naprawdę się skupić podczas lektury. Udało Ci się zbudować świetny klimat, który jednak w moim odczuciu niestety ulatnia się nieco w ostatniej strofie. Ogólnie mi się podoba, jednak puenta jest dla mnie trochę za mało wyrazista. Poza tym chyba brakuje jednej spacji, ponieważ wydaje mi się, że w ostatnim wersie powinno być: "dla czego".
Pozdrawiam

[Konto usunięte]

Takie sobie, o.

Niby nie jest złe, nie jest też dobre, ale niby coś w sobie ma, ale z drugiej strony znowu ta śmierć. Niby jakiś cel jest, ale w sumie go nie ma... Takie wiesz, o.

Mieszane uczucia.