Kobieta z Kasablanki cz.I

[Gregor]

Gienek poznał Natalię na libacji u Zdziśka. Znał ją wcześniej z widzenia, tak jak chyba wszyscy nawzajem znali się w tym małym miasteczku czy może raczej dużej wsi. Wcześniej mijał się z nią na ulicy i widywał ją w barze mlecznym, gdzie pracowała. Nigdy jednak nie miał odwagi żeby podejść do niej, porozmawiać, zaprosić na randkę. Doskwierała mu samotność. Zawsze po wypłacie zachodził do „Kasablanki’, tak się nazywała ta jadłodajnia, na gorący krupnik. Zupę, która mu średnio smakowała, ale była to jedyna zupa, którą lubił. Daleko było jej do tej, jaką gotowała jego matka, gdy jeszcze żyła. Rekompensatą za niedobry krupnik było to, że mógł popatrzeć na Natalię, która przeważnie siedziała za ladą.
Wtedy na popijawie Gienek, odpowiednio wstawiony chciał podejść do niej i zacząć rozmowę. Cały czas jednak była oblegana przez mężczyzn i proszona do tańca. Z racji tego, że on nie umiał tańczyć, skazany był na czekanie, aż znudzi im się tańczyć albo uchleją się i pójdą spać. Jednak jego kamraci mieli mocne głowy i im więcej pili wódki, tym większą ochotę mieli na pląsy. Gienkowi nie pozostawało więc nic innego jak siedzieć i patrzeć na nią tak samo jak w barze, tylko tu miał gorzałę, a nie krupnik. Natalia z wyglądu była raczej przeciętna, ale miała jak mniemał dobry charakter. Poza nią było jeszcze kilka innych kobiet w towarzystwie. Głupie, tak je określił. Wszystkie śmiały się z byle głupiego kawału. Co innego ona. Nie śmiała się tak jak tamte, co najwyżej uśmiechała. Rozmowna za bardzo też nie była. Może właśnie dlatego to ją wybrał spośród wszystkich kobiet. Nienawidził "jak baba miele jęzorem po próżnicy". Poza tym on nie mógł ze swoją przeszłością szukać kobiety "z górnej półki". Po kilkuletniej odsiadce za kradzieże i paserkę wyszedł z więzienia, ale już za bardzo nie umiał odnaleźć się w życiu na wolności. Za pośrednictwem kuratora dostał pracę w Zarządzie Oczyszczania Miasta i został śmieciarzem. Tam poznał kumpli do kieliszka, w tym wspomnianego na początku Zdziśka. Tak mijało życie Gienka od libacji do libacji. Wydawało mu się, że poznanie Natalii odmieni je, nada mu nowy sens. W jego głowie zaczęła kiełkować myśl o ustatkowaniu się. Miał już trzydzieści siedem lat i coraz częściej myślał też o ślubie. W swych planach szukał lepszej pracy, wynajmował mieszkanie, które potem razem urządzali. Tyle jeśli chodzi o plany, do snucia których nie zniechęcał go ubytek lewej jedynki w jej uzębieniu. Zauważył to podczas drugiego z nią spotkania. Zaakceptował to tak, jak ona zaakceptowała jego więzienną przeszłość. Rozmyślał więc o ich wspólnej przyszłości. Rzeczywistość jednak była taka, że zawsze spotykali się w mieszkaniu Zdziśka, a dokładniej w jego melinie. Prawie zawsze lał się tam alkohol. W takich sytuacjach i w obecności innych Gienkowi trudno było zacząć rozmowę z Natalią na temat wspólnego życia. Bardzo chciał z nią o tym porozmawiać, więc gdy po którejś tam libacji, która przeciągnęła się do rana kobieta oznajmiła, że idzie do domu, on też zaczął zbierać się do wyjścia. Wyszli oboje od Zdziśka, zostawiając schlane towarzystwo i szli pustym o tej porze chodnikiem.
- Chcesz pójść do mnie? - zapytał Gienek nagle. Pomyślał, że nie chce dłużej czekać na okazję do tej rozmowy. Sam ją stworzy i już.
- Do ciebie? A co będziemy u ciebie robić? - odpowiedziała pytaniem Natalia i uśmiechnęła się szeroko, pokazując swą dziurę zamiast zęba w całej okazałości.
- Wypijemy kawę, pogadamy... - odpowiedział.
- No dobra. Mogę iść - odparła i w tym momencie lunął deszcz.
- Tam! - rzucił mężczyzna pokazując ręką przystanek autobusowy po drugiej stronie ulicy. Zaczęli biec w jego kierunku przeskakując przez szybko powstające kałuże. Woda płynęła rynsztokiem zabierając ze sobą liście i cały listopadowy syf jaki napotkała na swej drodze.
- Chyba zbiera się na burzę - powiedział, gdy stali już na przystanku pod małym daszkiem.
- Nie, to chyba takie oberwanie chmury tylko. Patrz, już przestaje padać - powiedziała Natalia. Rzeczywiście, deszcz zmalał i przejaśniło się. Sięgnął do kurtki i wyciągnął z kieszeni paczkę Extra Mocnych.
- Chcesz? - zapytał i nie czekając na odpowiedź włożył papierosa do ust.
- No, daj - odpowiedziała i wyciągnęła rękę. Gienek wyjął zapałki i przypalił najpierw sobie, potem jej. Zapalili.
- Jestem trochę głodna.
- Chodź, już prawie nie pada. Zresztą mieszkam niedaleko. Zjemy coś u mnie - powiedział Gienek. Natalia kiwnęła głową i ruszyli do jego mieszkania. Po jakimś kwadransie dotarli przed starą i chyba z każdej strony odrapaną kamienicę.
- To tutaj. Tutaj mieszkam - powiedział Gienek. Weszli do jeszcze bardziej odrapanej i pomazanej przez wandali klatki schodowej i potem schodami na pierwsze piętro. Przy drzwiach po lewej stronie przystanęli i mężczyzna zaczął szukać klucza w kieszeniach. Po niedługiej chwili drzwi były otwarte i gospodarz domu gestem ręki zaprosił kobietę do środka. Już w przedpokoju w nozdrza Natalii uderzył dziwny zapach. Jakby stęchlizny. Nic jednak się nie odezwała. Oj, potrzeba tu babskiej ręki chyba - pomyślała tylko.
- Wejdź do pokoju. Zaraz zrobię kawę - powiedział Gienek.
- Tylko bez cukru - przypomniała mu. Poszedł do kuchni, a ona usiadła na chybotliwym krześle przy niewielkim stole. Rozejrzała się po pokoju. Oprócz mebli wymienionych wcześniej były tu jeszcze dwa krzesła, wersalka, niewielki regał i komoda, na której stał bardzo stary telewizor. W regaliku dominowały książki. Wstała i podeszła bliżej, aby przyjrzeć się tej kolekcji. Prawie wszystkie książki to kryminały, było ich ze dwadzieścia i dwie książki o rybkach akwariowych. Wzięła jedną z nich i przeglądała, dziwiąc się ile to jest gatunków różnych kolorowych rybek.
- Interesujesz się rybkami akwarelowymi? - zapytał Gienek w drzwiach, niosąc dwa kubki z parującą kawą. Postawił je na stole i przystawił drugie krzesło, na którym usiadł.
- Nie, byłam tylko ciekawa. Kiedyś jak byłam dzieckiem to marzyłam żeby mieć akwarium. Odłożyła książkę na miejsce i usiadła przy kawie.
- Gorąca - stwierdziła próbując napić się kawy. - Włączysz telewizor? - zapytała.
- Nie, bo jest rozj…walony. Wciąż brakuje mi czasu żeby zanieść go do naprawy. Wiesz jak to jest... - odpowiedział Gienek.
- No - zdążyła tylko odpowiedzieć, bo gospodarz wstał i prawie pobiegł do kuchni. Po chwili wrócił niosąc stare, klejone w jednym miejscu taśmą izolacyjną radio.
- Mam dobre radio - obwieścił zadowolony z siebie. - Może być?
- No, jasne - odpowiedziała i wypiła pierwszy mały łyk kawy.
Nie było miejsca na dostępnych meblach, więc Gienek podłączył radio do kontaktu i postawił na podłodze. Nastawił stację, na której śpiewał jego ulubiony wokalista. Słuchali w ciszy kilka minut jak Kazik Staszewski opowiadał w swej piosence o tym, że mieszka w Polsce...

[Szach-Mat]

miło się czyta twoją opowieść, tylko powiedz szczerze, gdzie są tak wyrozumiałe kobiety? Odrapana kamienica, stare meble, rozje...walony telewizor. Ująłeś mnie tą piosenką Kultu, bardzo tu pasuje. OK. Poczekam na więcej.



Pozdrawiam.

[Gregor]

Dzięki wielkie.

[Kassandra]

Gienek poznał Natalię na libacji u Zdziśka. Znał ją wcześniej z widzenia, tak jak chyba wszyscy nawzajem znali się w tym małym miasteczku czy może raczej dużej wsi. <powtórzenia> Wcześniej mijał się z nią na ulicy i widywał ją w barze mlecznym, gdzie pracowała. Nigdy jednak nie miał odwagi żeby podejść do niej, porozmawiać, zaprosić na randkę. Doskwierała mu samotność. Zawsze po wypłacie zachodził do „Kasablanki’ <ten apostrof chyba znalazł się tutaj przez pomyłkę, co?>, tak się nazywała ta jadłodajnia, na gorący krupnik. Zupę, która mu średnio smakowała, ale była to jedyna zupa, którą lubił. Daleko było jej do tej, jaką gotowała jego matka, gdy jeszcze żyła. <Rozumiem, że prócz zup, nie mieli tam nic innego?> Rekompensatą za niedobry krupnik było to, że mógł popatrzeć na Natalię, która przeważnie siedziała za ladą.
Wtedy na popijawie Gienek, odpowiednio wstawiony chciał podejść do niej i zacząć rozmowę. Cały czas jednak była oblegana przez mężczyzn i proszona do tańca. Z racji tego, że on nie umiał tańczyć, skazany był na czekanie, aż znudzi im się tańczyć albo uchleją się i pójdą spać. Jednak jego kamraci mieli mocne głowy i im więcej pili wódki, tym większą ochotę mieli na pląsy. Gienkowi nie pozostawało więc nic innego jak siedzieć i patrzeć na nią tak samo jak w barze, tylko tu miał gorzałę, a nie krupnik. Natalia z wyglądu była raczej przeciętna, ale miała jak mniemał dobry charakter. Poza nią było jeszcze kilka innych kobiet w towarzystwie. <To zdanie bym przeredagowała, bo można je rozkminić na dwa sposoby > Głupie, tak je określił. Wszystkie śmiały się z byle głupiego kawału. Co innego ona. Nie śmiała się tak jak tamte, co najwyżej uśmiechała. Rozmowna za bardzo też nie była. Może właśnie dlatego to ją wybrał spośród wszystkich kobiet. Nienawidził "jak baba miele jęzorem po próżnicy". Poza tym on nie mógł ze swoją przeszłością szukać kobiety "z górnej półki". Po kilkuletniej odsiadce za kradzieże i paserkę wyszedł z więzienia, ale już za bardzo nie umiał odnaleźć się w życiu na wolności. Za pośrednictwem kuratora dostał pracę w Zarządzie Oczyszczania Miasta i został śmieciarzem. Tam poznał kumpli do kieliszka, w tym wspomnianego na początku Zdziśka. Tak mijało życie Gienka od libacji do libacji. Wydawało mu się, że poznanie Natalii odmieni je, nada mu nowy sens. W jego głowie zaczęła kiełkować myśl o ustatkowaniu się. Miał już trzydzieści siedem lat i coraz częściej myślał też o ślubie. W swych planach szukał lepszej pracy, wynajmował mieszkanie, które potem razem urządzali. Tyle jeśli chodzi o plany, do snucia których nie zniechęcał go ubytek lewej jedynki w jej uzębieniu. Zauważył to podczas drugiego z nią spotkania. <IMO Yodowa skladnia> Zaakceptował to tak, jak ona zaakceptowała jego więzienną przeszłość. Rozmyślał więc o ich wspólnej przyszłości. Rzeczywistość jednak była taka, że zawsze spotykali się w mieszkaniu Zdziśka, a dokładniej w jego melinie. Prawie zawsze lał się tam alkohol. W takich sytuacjach i w obecności innych Gienkowi trudno było zacząć rozmowę z Natalią na temat wspólnego życia. Bardzo chciał z nią o tym porozmawiać, więc gdy po którejś tam libacji, która przeciągnęła się do rana, <IMO przecinek> kobieta oznajmiła, że idzie do domu, on też zaczął zbierać się do wyjścia. Wyszli oboje od Zdziśka, zostawiając schlane towarzystwo i szli pustym o tej porze chodnikiem.
- Chcesz pójść do mnie? - zapytał Gienek nagle. Pomyślał, że nie chce dłużej czekać na okazję do tej rozmowy. Sam ją stworzy i już.
- Do ciebie? A co będziemy u ciebie robić? - odpowiedziała pytaniem Natalia i uśmiechnęła się szeroko, pokazując swą dziurę zamiast zęba w całej okazałości. <Ta wzmianka o zębie też mnie rozśmieszyła.>
- Wypijemy kawę, pogadamy... - odpowiedział.
- No dobra. Mogę iść - odparła i w tym momencie lunął deszcz.
- Tam! - rzucił mężczyzna, <Zabrakło przecinka> pokazując ręką przystanek autobusowy po drugiej stronie ulicy. Zaczęli biec w jego kierunku, przeskakując przez szybko powstające kałuże. Woda płynęła rynsztokiem, zabierając ze sobą liście i cały listopadowy syf, jaki napotkała na swej drodze.
- Chyba zbiera się na burzę - powiedział, gdy stali już na przystanku pod małym daszkiem.
- Nie, to chyba takie oberwanie chmury tylko. Patrz, już przestaje padać - powiedziała Natalia. Rzeczywiście, deszcz zmalał i przejaśniło się. Sięgnął do kurtki i wyciągnął z kieszeni paczkę Extra Mocnych.
- Chcesz? - zapytał i, nie czekając na odpowiedź, włożył papierosa do ust.
- No, daj - odpowiedziała i wyciągnęła rękę. Gienek wyjął zapałki i przypalił najpierw sobie, potem jej. Zapalili.
- Jestem trochę głodna.
- Chodź, już prawie nie pada. Zresztą mieszkam niedaleko. Zjemy coś u mnie - powiedział Gienek. Natalia kiwnęła głową i ruszyli do jego mieszkania <To też mi się nie za bardzo podoba>. Po jakimś kwadransie dotarli przed starą i chyba z każdej strony odrapaną kamienicę.
- To tutaj. Tutaj mieszkam - powiedział Gienek. Weszli do jeszcze bardziej odrapanej i pomazanej przez wandali klatki schodowej i potem schodami na pierwsze piętro. Przy drzwiach po lewej stronie przystanęli i mężczyzna zaczął szukać klucza w kieszeniach. Po niedługiej chwili drzwi były otwarte i gospodarz domu gestem ręki zaprosił kobietę do środka. Już w przedpokoju w nozdrza Natalii uderzył dziwny zapach. Jakby stęchlizny. Nic jednak się nie odezwała. Oj, potrzeba tu babskiej ręki chyba - pomyślała tylko.
- Wejdź do pokoju. Zaraz zrobię kawę - powiedział Gienek.
- Tylko bez cukru - przypomniała mu. Poszedł do kuchni, a ona usiadła na chybotliwym krześle przy niewielkim stole. Rozejrzała się po pokoju. Oprócz mebli wymienionych wcześniej <To IMO nie pasuje do narracji w kontekście całości> były tu jeszcze dwa krzesła, wersalka, niewielki regał i komoda, na której stał bardzo stary telewizor. W regaliku dominowały książki. Wstała i podeszła bliżej, aby przyjrzeć się tej <zbędne> kolekcji. Prawie wszystkie książki to kryminały, było ich ze dwadzieścia i dwie książki o rybkach akwariowych. Wzięła jedną z nich i przeglądała, dziwiąc się ile to jest gatunków różnych kolorowych rybek. <A to ostatnie zdanie już w ogóle brzmi jak z książeczki dla dzieci.>
- Interesujesz się rybkami akwarelowymi? - zapytał Gienek w drzwiach, niosąc dwa kubki z parującą kawą. Postawił je na stole i przystawił drugie krzesło, na którym usiadł.
- Nie, byłam tylko ciekawa. Kiedyś jak byłam dzieckiem to marzyłam żeby mieć akwarium. Odłożyła książkę na miejsce i usiadła przy kawie. <IMO lepiej napisać, że usiadła przy stoliku>
- Gorąca - stwierdziła, próbując napić się kawy. - Włączysz telewizor? - zapytała.
- Nie, bo jest rozj…walony. Wciąż brakuje mi czasu żeby zanieść go do naprawy. Wiesz jak to jest... - odpowiedział Gienek.
- No - zdążyła tylko odpowiedzieć, bo gospodarz wstał i prawie pobiegł do kuchni. Po chwili wrócił niosąc stare, klejone <IMO lepiej brzmi sklejone> w jednym miejscu taśmą izolacyjną radio.
- Mam dobre radio - obwieścił zadowolony z siebie. - Może być?
- No, jasne - odpowiedziała i wypiła pierwszy, mały łyk kawy.
Nie było miejsca na dostępnych meblach, więc Gienek podłączył radio do kontaktu i postawił na podłodze. Nastawił stację, na której śpiewał jego ulubiony wokalista. <Co za zbieg okoliczności > Słuchali w ciszy kilka minut jak Kazik Staszewski opowiadał w swej piosence <To IMO zbędne. Wiadomo, że to piosenka> o tym, że mieszka w Polsce...

Tekst był stosunkowo krótki, dlatego zdecydowałam się przeprowadzić łapankę w takiej formie. Generalnie przyda się powtórne przejrzenie i eliminacja powtórzeń. Nie wiem, czy są one zamierzone, czy nie, ale mi się nie podobały. Styl jest w tym wypadku twoją słabszą stroną. Zdarzyło się kilka kosmicznych zdań, kilka brakujących przecinków, ale IMO Twoją największa bolączką są powtórzenia i to je przede wszystkim trzeba eliminować.
Powiem szczerze, że sama historia mnie ujęła. Może się starzeję i robię się sentymentalna, ale widzę w niej jakąś prawdziwość. Tak generalnie to czułam się jakbym oglądała, któryś z dokumentów o ludziach żyjących w miejscowościach, gdzie zamknięto PGR.
Polubiłam postacie - nie wydają mi się sztuczne. Mają IMO problemy typowe dla ludzi z takich środowisk, gdzie główną rozrywką są libacje w melinach.
Zauważyłam, że planujesz kontynuację, tak? W każdym razie tytuł tak sugeruje. Jeśli tak dział MINIATURY jest dla tego tworu nieodpowiedni. Czekam na odpowiedź w tej sprawie.
To tyle ode mnie. Trzeba to bardzo doszlifować pod względem technicznym, ale sama historia się broni.
Zapomniałabym... Ta nazwa lokalu to zabieg celowy, czy błąd?

Mam nadzieję, że moja pisanina się na coś przydała.
Pozdrawiam i dziękuję za uwagę.

[Gregor]

Dziękuję Kassandro za czytanie i sugestie. Celnie zrozumiałaś klimat po PGR-owskiej mieściny. Dokładnie o to mi chodziło. Niektóre powtórzenia są zamierzone, inne nie. Te drugie poprawię oczywiście. Natomiast nazwa lokalu celowo napisana przez "K", tak jak rybki "akwarelowe" i gdy Gienek mówi " poszłem". Elementy humorystyczne też są zamierzone
Dziękuję raz jeszcze i zapraszam w przyszłości do czytania.
Pozdrawiam.

[Kłapouchy]

Tekst mnie zaciekawił i będę czekał na więcej. Czytało się szybko i miło. Świetnie oddałeś bohaterów oraz samo miasteczko.
Trochę denerwowały mnie niektóre powtórzenia, ale ogólnie jestem jak najbardziej na tak

[beginner]

Cóż, są powtórzenia, ale ja nie powinienem o to się akurat czepiać Poza tym dobrym językiem, ciekawe "wtręty" (celowe błędy, "jak baba miele jęzorem po próżnicy"). Ale czy jemu trochę nie za łatwo poszło zaproszenie Natalii do siebie? Rozumiem, że to miniatura, ale ta kobietka, nie dość, że tak wyrozumiała, co wspomniane wcześniej, to jeszcze naiwna jak dziecko.
Jednak ogólnie bardzo dobrze pokazałeś tę szarość, więc jestem jak najbardziej na tak

[Rafał Growiec]

Jest brzydko, jest polsko, a uczucie zdaje się rozkwitać. Pięknie oddane uroki sielskiego życia na polskiej dużej wsi, cudowne wystroje wnętrz i pęd do jakiejkolwiek odmiany (no, jak facet proponuje kawę i nie łapie za wypukłości, to już jest odmiana). Jak rozumiem na końcu będzie scena na przystanku PKS, gdzie on odda jej wybrankowi swój bilet do Warszawy?

[Gregor]

Zakończenie będzie inne, ale dziękuję za podpowiedź.
Dzięki wszystkim.