Jesień.

[Adźkolwiek]

Przyszła jesień, kobieta melancholia
wkradła się jak kot w życie.
Nie, nie w przyrodę, trawy, liście,
usiadła naprzeciw mnie, przy stole.
Złota i łagodna-
z leniwie wygiętymi wargami
w ospałe niedomówienia.
Patrzy sennymi oczami,
błyskającymi pretensją.
Unosząc dłoń wymusza
łzy w ducha głębi.

Przyszła do mnie jesień-
wątła, słaba i niestabilna.
Delikatna i oschła, mimo płaczu.

Siedzi naprzeciw mnie
wymownie milcząc,
żyje śmiercią,
kocha toksycznymi
uczuciami,
płacze radosnymi chwilami.

Jest dziwnie obca,
chociaż doskonale ją znam,
jak odbicie w lustrze.
Patrzy, a ja piszę.
Drżą mi ręce, paznokcie
skrobią o kartkę.
Mówi do mnie złe rzeczy
Jedna linijka - łyk kawy.
Gorzkiej.
Smakuje nią nawet kawa.
Papieros- dym wyciąga
ze mnie chęć działania.

Po dniach wspólnego
milczenia przy stole
odezwała się niemrawo,
bez pośpiechu :
`Witaj, jestem depresja.`

[Kot]

Qrde, że ja nie umiem komentować poezji!
To kolejny Twój wiersz, który bardzo mi się podoba.
Taki subtelny i ciepły...
Dla mnie super!
Teraz mam przez Ciebie dylemat: edytować nominację w kategorii Poezja, czy nie? Co mi się bardziej podoba: "Jesień" czy "Literatura"?
Brawo, piękne!

[Adźkolwiek]

Dziękuję.
Takie słowa tylko zagrzewają mnie do dalszej pracy.

[Mroczne_Kalesony]

O kurde. Nietypowy wspaniały wiersz. Bardzo, ale to bardzo ciekawy podobał mi się Naprawdę cieszę się że będziemy mieli kogoś takiego jak Ty w Gildii.

[Triss]

Swietne ujecie istoty Jesieni. Szczegolnie podobala mi sie koncowka, aczkolwiek mi jesien wcale nie kojarzy sie z depresja, a z przyplywem weny

Tylko to mi jakos srednio pasuje:

Siedzi naprzeciw mnie
wymownie milcząc,
żyje śmiercią,
kocha toksycznymi
uczuciami,
płacze radosnymi chwilami.

Ale ja sie na poezji nie znam, wiec moge tylko mowic, co mi sie podoba jako czytelnikowi :p
Tak wiec raczej sluchaj Kalesona, o :d

[Hastati]

wygląda na to że skoro przeczytałem to moja kolej na ocenę
podoba mi się i to bardzo

"Siedzi naprzeciw mnie
wymownie milcząc,
żyje śmiercią,
kocha toksycznymi
uczuciami,
płacze radosnymi chwilami."

chyba najpiękniejszy kawałek. Wielu ludziom jesień kojarzy się właśnie z depresją, melancholią, a ja myślę że to taki czas i pora która skłania nas do refleksji, o smutnych rzeczach i o tych radosnych też.

Świetnie, trzymając się skali daję 10+/10

P.S. Czekam na kolejne wiersze

[niepoznana666]

Kocham jesień- najbardziej tą jej część, gdy miesza się z odchodzącym latem, a więc promienną, ciepłą i kolorową. Ale gdy nadchodzą szare, smutne, deszczowe dni, gdy po letnich dniach nadchodzą szare, długie godzinny bez słońca (tzw, przesilenie) smutek czesto im towarzyszy. Wiersz podoba się bardzo zwłaszcza zaskakujące zakończenie- lubie takie pozdrawiam ciepło

[Adźkolwiek]

Ja znam po prostu tą ` jesień nastrojów` z własnego doświadczenia. Tekst pisałam pod natchnieniem chwili, jakiegoś kolejnego spadku nastroju bez leków. Nie ukrywam, jestem chora i dla mnie to zawsze będzie jesień. Cieszę się, że podoba się coś, co naprawdę jest kawałkiem moich emocji, moich odczuć i zaangażowania we własne życie.
Dziękuję za komentarze

[Aeris]

Nie znam sie na wierszach, ale pozwolę sobie wyrazić swoją opinie Wiersz bardzo mi sie podoba. Taki trochę przejmujący, melancholijny ale też po prostu ładnyi łagodny. Pięknie 9/10