Jak Liście

[Wyimaginowany]

Ludzie są jak liście,
rozwijają się od pąków
i rosną wraz z czasem.
Stają się dorośli - zielenieją.
Żyją tak długo jak im tylko
pozwala świat, który jest
wielkim drzewem, dębem
bukiem czy kasztanowcem.
Lecz, gdy przyjdzie ich pora
marszczą się tracąc blask i kolor.
Opuszczają ich siły - szarzeją,
aż w końcu umierają opadając
na sam dół - butwieją.

[księżniczka]

rosną wraz z czasem.

czas nie rośnie.

wielkim drzewem, dębem
bukiem czy kasztanowcem.

po co ta wyliczanka?

Sens całego tekstu zawiera się w pierwszym wersie. Sam pomyśl, czy to dobrze.

[Samuel]

Wydaje mi się, że jest trochę mało w tym poezji. Czyta mi się to jak nudną definicję na biologi. "To świat, który jest
wielkim drzewem, dębem
bukiem czy kasztanowcem." Po co to wyliczanie? Jak dla mnie mógłbyś to trochę skrócić. Jeszcze wyrzuciłbym to "i" przy "i rosną wraz z czasem"

[JKZ007]

Niestety nie są to odkrywcze myśli, ot przemijanie.Też tak mam, ale tego typu metaforyka to jeszcze nie wiersz.Poza tym, ludzie rodzą się "zieloni", a potem mają za co się czerwienić - z reguły. Pozdrawiam.

[dolores haze]

Gdzieś już to było...ale czyta się bez zgrzytów, płynnie i wygląda na to, że autor miał świadomość, co chce przekazać.

[Szach-Mat]

a gdzie jest puenta? Za mało...



Pozdrawiam.

[mike]

Utwór podąża konsekwentnie ku pewnemu, z góry naznaczonego zakończeniu - jak ludzkie życie.
W porządku.
Nie miej co do tego kawałka komplexów