Białe ciernie

[Julia]

Pamięć wciąż puka,
jakby czekała na przypływ.
Przypomina o delikatnym wiązaniu
ze światem zmarłych. Nie wiem
kiedy przyjdzie, jaki sen przyniesie.

Powoli bledną  słowa,
które dawniej jak głogowe kolce
potrafiły  do żywego zakłuć.
Zatykam uszy i razem z drzewami
pogrążam się w medytacji.

Mówią, że tylko ptaki słyszą głosy
nieobecnych. Potem szukają
między chmurami nowych cieni

- prawdopodobnie.