Ocena wątku:
  • 0 głosów - średnia: 0
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Gospoda pod sierpem
#31
Siódmy dzień przed wizytą
 
Lukrecja zajęła się naszymi gośćmi. Zaprowadziła ich do pokoi gościnnych i pokazała niewielkie sale wykładowe. Sale zostały przerobione z pokoi sypialnych.
My natomiast mieliśmy wielki orzech do zgryzienia: gdzie pomieścić przywiezione produkty? Kris zaproponował, aby szynki i konserwy złożyć w piwnicy. Wędliny, jajka, przywieźliśmy dwie kopy, i inne drobniejsze produkty umieścić w spiżarni.
Po trzech godzinach uporaliśmy się i gdy zamierzaliśmy się udać do gospody, kogut podniósł alarm. Spojrzeliśmy na drogę, z wielkiego tumanu kurzu wyłonił się rosomak. Za nim drugi i trzeci. Za rosomakami jechały prawdziwe samochody ciężarowe, to były tiry. Pierwszy rosomak wjechał na plac, pozostałe stanęły, zatrzymały się pięćdziesiąt metrów przed bramą, robiąc miejsce dla tira. Z transportera opancerzonego wyskoczył oficer w stopniu pułkownika.
– Chcę rozmawiać z dyrektorem – oznajmił.
– Ja jestem dyrektorem gospody pod sierpem. – Wyszedłem naprzód.
– Przywieźliśmy zabezpieczenie wizyty preprezydenta. Czy możemy porozmawiać na osobności?
– Proszę za mną.
Byłem zaskoczony faktem, że pułkownik nie używa gwary. Weszliśmy do środka, pracownicy zostali na zewnątrz i podziwiali rosomaka.
– Mam do pana prośbę. Proszę nie informować marszałka dworu o niekompletnej realizacji zamówienia.
– Marszałek zna szczegóły zamówienia? – zapytałem.
– Dostaje raport o różnicach, ale to już załatwiłem. Nie będzie żadnego raportu. Zamówiliście śmigłowiec ośmioosobowy, niestety rozbił się w trakcie startu. Na szczęście piloci przeżyli i są tu z nami. Wie pan, co oznacza katastrofa lotnicza. Dostarczymy go, ale jest... spalony, niewiele z niego zostało. Nikt już się nie będzie pytał o śmigłowiec. Oficjalnie został zdjęty ze stanu w ramach zabezpieczenia wizyty. Wszystko, co przywozimy, jest zdejmowane ze stanu. Wiem, że to nie jest fair z naszej strony. Dostaniecie poza zamówieniem cztery quady dwuosobowe. I do tego cysternę paliwa. Zgadza się pan na taki układ?
– Jak się nie zgodzę, to zamieszka pan z nami. Ma pan rodzinę?
– Żonę i córkę.
– To niech pan do nich spokojnie wraca. Zgoda.
– Dziękuję. Zaraz wyładujemy skrzynie z produktami. Raz na tydzień mamy taki wyjazd. Nabraliśmy wprawy.
– Co się stanie z pilotami? Czy nie powinni zostać razem ze śmigłowcem?
– Przechodzą szkolenie, za godzinę będą kierowcami rosomaków. Obecni pojadą do swoich rodzin. Bilans wyjdzie na zero.
– Napije się pan naszego bimberku? – zapytałem wprost.
– Czy to produkt Seba?
– Tak, skąd pan wie?
– My też mamy swoje tajemnice. Była tutaj minister Dora i poprosiła, aby potraktować was szczególnie dobrze. Wszystkie produkty są z najwyższej półki.
– Kwart! Zawołaj Seba i niech przyniesie cały swój zapas. Mamy prawdziwych gości.
Przybiegł Seb ze skrzynką bimberku. Od razu zadał pytanie.
– Panie pułkowniku, ilu ma pan żołnierzy?
– Dwudziestu dwóch. Kierowców tirów jest czternastu.
– Dziękuję, przygotuję dla każdego po litrowej flaszeczce, wypiją po powrocie do bazy. Ta skrzynka jest dla pana. A tę buteleczkę trzeba napocząć.
Seb wyjął zza pazuchy dwulitrową flachę. Ładna mi buteleczka. Padniemy tu jak kawki. Na wszelki wypadek poprosiłem o wsparcie Kwarta. Przyniósł bochen chleba, słój smalcu i taki sam ogórków kwaszonych. Zasiedliśmy do degustacji.
Gdy my walczyliśmy z butlą, żołnierze bardzo sprawnie wypakowywali ładunek. Na plac wjechał pierwszy tir, przywiózł dwa wózki widłowe. Po kilku minutach na ziemi stały zapakowane skrzynie. Tir odjechał, a na plac przyjechał kolejny. Trzy godziny trwał rozładunek czternastu dziesięciotonowych samochodów.
Już na wstępie potyczki z bimbrem pułkownik zapytał o mentorów:
– Dlaczego nie ma tutaj grupy mentorów?
– Byli, ale wrócili do siebie. Po co oni tu przyjechali? – zapytałem po pierwszej szklance.
– Mentorzy przyjeżdżają przed wizytą, ich zadaniem jest przygotowanie odpowiednich transparentów, haseł. Mają sprawdzić wszystkie informacje pisemne, będące w zasięgu wzroku preprezydenta. Trzeba na nich uważać, często dobierają się do przywożonych przez nas produktów. Zawsze jest ich czterech.
– U nas było tylko trzech.
– To czwarty niedługo się pojawi. Dopóki my tu jesteśmy, to nikt nie przyjedzie. Moi żołnierze nie wpuszczą obcych tak długo, jak nie rozładujemy samochodów.
Z każdą wypitą szklanką pułkownik był bardziej rozmowny.
Dowiedzieliśmy się bardzo dużo. W wojsku obowiązywał regulamin i nie było tam mowy o zachwaszczonym języku. Problem stanowili młodzi rekruci, którzy przychodzili ze wsi. Panowało przekonanie, że im niższa struktura państwowa, to tym bardziej należało używać niechlujnego słownictwa. Wynikało to przede wszystkim ze znacznego ograniczenia szkolnictwa. Praktycznie były tylko dwa poziomy: podstawowy i średni. Szkoły średnie funkcjonowały jedynie w miastach wojewódzkich. One przygotowywały kandydatów do kilkunastu szkół wyższych. Pułkownik nie interesował się szkolnictwem cywilnym. Z licznych szkół wojskowych pozostały jedynie trzy. Zachowały się szkoła wojsk lądowych, lotnicza i narodowych sił zbrojnych.
Na temat sytuacji politycznej w kraju nie chciał rozmawiać. Powiedział jedynie, że partia rządzi i liczy sobie ponad piętnaście milionów członków. Kiedyś była taka, co miała trzy miliony członków i też rządziła – pomyślałem. Ślad po niej zaginął. Dalszej rozmowy nie pamiętam. Obudziłem się z głową w talerzu. Kwart jeszcze drzemał, po pułkowniku i skrzynce bimbru także nie pozostał ślad.
Usłyszałem, jak Lukrecja wspólnie z Krisem zarządzają na placu przed gospodą. Niestety moja próba podniesienia się z ławy zakończyła się niepowodzeniem. Postanowiłem, zatem położyć się na niej, zawsze to wygodniej. Niestety ława była dość wąska i po trzech godzinach ujrzałem nad sobą stół biesiadny. Wygramoliłem się i zobaczyłem wszystkich współpracowników konsumujących kolację.
– Jaśnie pan derektor racył dupsko podnieść – usłyszałem Martas.
– Dlaczego tutaj panuje taki hałas? Moglibyście rozmawiać ciszej.
– Myśmy ciężko harowali, a ty sobie leżajsko uskuteczniałeś.
– Prowadziłem bardzo ważne rozmowy. Martas, nie znasz się na dyplomacji.
– Cóżeś wynegocjował, dyplomato?
– Quady – powiedziałem, o ile dobrze zapamiętałem.
Podszedł Maciej.
– Otrzymaliśmy szyfrogram z ministerstwa obrony i tak dalej.
– Co piszą? – zapytałem.
– To jest szyfrogram, nikt nie wie, co jest napisane. Mamy też drugi, zaadresowany do wiochy. Wygląda na taki sam lub bardzo podobny.
– Coś mi zaczyna świtać – stwierdziłem, starając się przypomnieć sobie rozmowę z pułkownikiem. – Wspominał coś o manewrach. Zawsze są organizowane przed wizytą.
– Jedyne, co nie jest zaszyfrowane, to data i godzina. Manewry będą w poniedziałek o osiemnastej.
– Mamy dwa szyfrogramy, powinniśmy je rozgryźć, dawaj!
Usiedliśmy nad kartkami papieru, po chwili przysiedli się Kubeł i Calo. Seb przyniósł szklankę bimbru.
– Więcej nie ma albo staniesz na nogi, albo nie – poinformował mnie. 
– Calo, przeczytaj – poprosiłem – coś mi na wzrok padło.
– Starość ci padła, a nie mój bimberek – oburzył się Seb.
– Cicho! Czytam: jastrząb stop drąg stop byk stop 18.00 stop jeden stop. Ten był do nas, teraz przeczytam drugi: żółw stop kret stop 18.00 stop jeden stop pudło stop. No, teraz możecie pogłówkować.
Widząc na stole szklankę bimbru, przyczłapał się ledwo żywy Kwart, ale siły jeszcze miał, bo w łapie trzymał pustą szklankę. Zamiast patrzeć na kartki, gapił się w moją szklanicę. Wiem, co to za ból – odlałem mu pół.
– Ja tu nic nie widzę – stwierdziłem.
– To wypij – poradził Seb. – Może dostaniesz olśnienia.
Wypiłem, Kwart też szybko to zrobił. Coś mi zaczęło świtać, ale po chwili znowu w głowie była pustka intelektualna. Chcąc wybrnąć z sytuacji i zachować twarz, rzekłem:
– Niestety, to jest wina Seba. Nie rozszyfruję tego dziadostwa.
– Dlaczego moja wina? – zapytał Seb.
– Bo mam za mało rozświetlacza mojego umysłu, teraz widzę ino ciemność.
– Jak cię palnę w łeb, to zaraz ci się rozświetli. Gwiazdki ci zaświecą.
– Calo, zastanów się, nim powiesz: tak. Coś sobie przypomniałem.
– No mów – poganiał mnie Seb.
– Zdaje się, że jak nie będzie urzędnika z powiatu, to ślub udzielić może dyrektor.
Po chwili dodałam, widząc pojawiający się grymas wściekłości na twarzy Seba.
– Może, ale nie musi.
– Tak? To posłuchaj mojego oświadczenia. Ogłaszam, że wprowadzam pełną prohibicję, Zawieszam produkcję, dopóki burak nie udzieli nam ślubu.
Oświadczenie złożył, stojąc na ławie. Wszyscy go usłyszeli. Po sali przetoczył się pomruk. Przekonałem się, jak szybko można stracić autorytet. Teraz już wiem, kto jest najważniejszą personą w gospodzie. Zamiast próbować rozszyfrować telegramy, rozpoczęły się negocjacje z Sebem. Dopiero po dwóch godzinach nieznacznie uległ. Musiałem przysiąc, że udzielę im ślubu.
Do sali przyszedł profesor Motur, zmiennik profesora Dottore. Zwabiły go krzyki dobiegające z sali. Rzucił okiem na szyfrogramy i powiedział.
– Macie manewry. Jedni mają zaatakować w poniedziałek o osiemnastej i zdobyć proporzec zatknięty na maszcie, a drudzy okopać się i wziąć napastników do niewoli. Co tu się dzieje?
– Panie profesorze, negocjacje. Nic poważnego, ustalaliśmy normę bimbru na jednego gościa na weselu naszej młodej pary.
– Kolega Seb? – profesor zwrócił się do naszego eksperta.
– Tak, to ja.
– Miło pana poznać. Chodźmy na stronę, chciałem z panem porozmawiać.
Profesor Motur wziął Seba pod rękę i odszedł w drugi koniec sali. Calo ich obserwowała. Postanowiłem złapać trochę świeżego powietrza, dochodziła osiemnasta wieczór. Wyszedłem z gospody i zdębiałem.
– Martas! – ryknąłem. – Czy możesz tu podejść?
... ludzi poznawaj według paraboli, nie hiperboli ...
Odpowiedz
#32
No cóż. Powtórzę się. Historia toczy się wartko, czyli tak jak lubię. Jest zabawnie... To znaczy tak właściwie na granicy uśmiechu. Przydałaby się jakaś petarda, żeby czytelnik wpadł ze śmiechu pod stół. Ale ogólnie jest dobrze, czyli odpowiednio surrealistycznie.

Pozdrawiam.
corp by Gorzki.

[Obrazek: Piecz1.jpg]
Odpowiedz
#33
Mnie też rozbawiło a trudno mnie rozsmieszyć bo jestem ponurakiem Smile
Odpowiedz


Skocz do:


Użytkownicy przeglądający ten wątek: 1 gości