Gdzie jest mój sen?

[Antonia]

Gdy pojawia się sierp Księżyca -
Kiedy wschodzi
Serce z radości skacze,
Bo zjawił się na niebie.
Kiedy ujrzy cień
Płacze myśląc, że widzi ciebie.

Gdzie jest moje szczęście?
Zgubiłam czy zawinęłam w sen?
Gdzie jest moje szczęście?
Zgubiłam czy zawinęłam w sen?

Czy w oku się roztopiło?
Czy też świt je zniszczył?
Poszukaj i oddaj mi moje szczęście.
Albo oddaj mi mój sen.
Gdzie jest moje szczęście?
Zgubiłam czy zawinęłam w sen?

Wieczorami, w umysłu zaułkach
Serce szuka zagubionej twarzy.
Na rozgrzanym asfalcie ulic
Świeży kwiat usycha z tęsknoty.
Wśród kropel spadających z nieba
Moje serce szuka ciebie.
W pękających piany bąbelkach
Szuka zagubionego kochanka.

Jeśli choć raz
twarz jego piękną zobaczę,
Spokój napełni mą duszę na zawsze.
Dotknij mnie koniuszkiem palca,
A po stokroć umrę.

Gdy pojawia się sierp Księżyca -
Kiedy wschodzi
Serce z radości skacze,
Bo zjawił się na niebie.
Kiedy ujrzy cień
płacze myśląc, że widzi ciebie...

[Tjereszkowa]

Czy to jest piosenka?
Bo jakoś tak mi się kojarzy. Powtarzalność niektórych wersów, swoisty rytm. Jako piosenka mógłby się ten utwór bronić. Jako samodzielny wiersz, jak dla mnie, wymaga wielu zmian. Wtedy powtórzenia niczemu nie służą, uderzają wytarte poetycko zworty - pojedynczo, nie ma sprawy, ale tu trochę ich za dużo, sprawiają, że wiersz brzmi banalnie (sen, księżyc, gwiazdy, szczęście, serce, dusza, tęsknota, umrę). Ja bym zastanowiła się, co tak naprawdę chciałaś przekazać czytelnikowi, a potem wzięła nożyczki i cięła bezlitośnie. (Choć mnie zawsze ciągnęło do minimalizmu i prawie z każdego wiersza bym coś wycięła - takie zboczenie. )

[Antonia!]

To jest piosenka, moja droga, Sowo.

[szczepantrzeszcz]

Fajne. Królestwo za bluesa!