Franuś

[Grain]

nie przejadam tych ciągutek swojej chudoby

chuda i tłusta już nie włazi w szkodę poza tolerancją

w odchyłce górnej na starość

która jak na podpuszcze

podchodzi pastuszkiem niespodzianką

babcia zzieleniała się w ogrodzie

doglądając kóz najmłodszych a mnie z pędzidłem

przypalowała w swoim niebie na końcówce widzenia

pośród leliji na jeden głos z tym który zwiódł

jakby nie miała z nim tylko mojego imienia

[Miranda Calle]

Bardzo podoba mi się i brzmi melodyjnie ten wiersz. Od początku do końca, Franku.
Obrazek ze wspomnień, migawka, kadr dzieciństwa. Strofy grające w pamięci, a im dalej od początku, tym bardziej czułe i nostalgiczne.
Mitologia dzieciństwa.

[Marcin Sztelak]

Lata chude i tłuste??? Ech szczęśliwy ten Franuś...