Fantomy

[Bruno Schwarz]

- To są fantomy ludzi, którzy wracają tutaj we śnie - powiedział ojciec, głośno mieszając herbatę. - Jakby nie umieli się rozstać. Ciałem są gdzieś tam, na nowym miejscu, ale duchem są tutaj.

- Przestań chłopakowi mącić w głowie, bo dostanie niestrawności od tych twoich opowieści - ofuknęła go matka, stawiając na stole kopiasty talerz kanapek z wędliną i ogórkiem.

- A kto ma mu o tym powiedzieć? – zapytał ojciec, sięgając po kanapkę. – Obcy ludzie nie wyjawiają takich sekretów.

- Ja mam chyba jakąś obsesję na punkcie pociągów – powiedział kudłaty chłopak miedzy jednym kęsem a drugim. – wciąż mi się śni, że jedziemy pociągiem. Jest lato, żółcą się łany zbóż...

         Kudłaty chłopak siorbnął herbaty, a matka spojrzała na ojca jakoś tak szczególnie.

- I to wszystko? – zapytała podekscytowana.

- Nie, bo jeszcze ojciec pociąga za dźwignię hamulca i wyskakujemy gdzieś w szczerym polu, a za nami jeszcze kilka osób i wściekły konduktor, który próbuje nas dogonić. A potem jest biały domek, ogród i jacyś ludzie.

- Jeździliśmy do nich, jak byłeś malutki, ale kontakt się urwał – dopowiedział ojciec.

- To dobry powód, żeby odnowić relacje! - ucieszyła się matka. – Napiszę do nich i zapytam, czy jesteś grzeczny podczas tych sennych odwiedzin.

[Hanzo]

Podoba mi się klimat tego tekstu, niby zwykła sytuacja, bo mamy rozmawiającą przy posiłku rodzinę, a jednak temat tej rozmowy wprowadza w całą historię sporo magii. Relacje między rzeczywistością a snami to ciekawy temat. Tutaj został ukazany, jak dla mnie, w intrygujący sposób. Narracyjnie bez szału, dość prosto napisane, ale naprawdę intryguje, a to przezież najważniejsze.

powiedział ojciec[,] głośno mieszając herbatę.

Brakuje przecinka w zaznaczonym miejscu.

Jakby nie umieli się rozstać z tym miejscem. Ciałem są gdzieś tam, na nowym miejscu, ale duchem są tutaj.

Dość brzydkie powtórzenie.

- To są fantomy ludzi, którzy wracają tutaj we śnie - powiedział ojciec głośno mieszając herbatę. - Jakby nie umieli się rozstać z tym miejscem. Ciałem są gdzieś tam, na nowym miejscu, ale duchem są tutaj.
- Przestań mieszać chłopakowi w głowie, bo dostanie niestrawności od tych twoich opowieści - odezwała się matka, stawiając na stole kopiasty talerz kanapek z wędliną i ogórkiem.
- A kto ma mu o tym powiedzieć? – zapytał ojciec, sięgając po kanapkę. – Obcy ludzie nie wyjawiają takich sekretów.

Spójrz na podkreślone zdania. Synonim słowa "mówić", a potem imiesłów zakończony na "-ąc" + reszta zdania.
Monotonia zawsze jest niewskazana, a tutaj masz nadmiar zdań zbudowanych w identyczny sposób.

powiedział kudłaty chłopak miedzy jednym kęsem, a drugim

Wydaje mi się, że w tym szczególnym przypadku bez przecinka przed "a".

- Jeździliśmy do nich, jak byłeś malutki, ale kontakt się urwał. – dopowiedział ojciec.

A co do zbędności tej kropki jestem pewien w stu procentach. 

Intrygująca, skłaniająca do refleksji historia. To, co zachodzi między realnym światem a światem snów, potrafi przyprawić czasami człowieka o zawrót głowy. Ciekawa miniatura.

Pozdrawiam! 

[Bruno Schwarz]

Dzięki za korekty! Podłubię w tym tekście.

[Miranda Calle]

Oprócz wskazanych przez Hanzo usterek, dodam od siebie, że nie podoba mi się bliskie sąsiedztwo "mieszania" w kontekście herbaty i wprowadzania zamętu (pierwsze i drugie zdanie dialogowe).

Całość bardzo na tak. Klimatyczny obrazek, taki Schulzowski nieco. Duża dawka absurdu w bardzo skondensowanej formie.

Jeszcze wrócę, jak poprawisz

[Bruno Schwarz]

Pozmieniane, wyczyszczone, dzięki!

[Miranda Calle]

Magnifique
4/5

[Bruno Schwarz]

Magnifique
4/5

Merci!

[Gunnar]

Do korekt dołożę tylko jedną uwagę:

- Ja mam chyba jakąś obsesję na punkcie pociągów – powiedział kudłaty chłopak miedzy jednym kęsem a drugim. – wciąż mi się śni, że jedziemy pociągiem. Jest lato, żółcą się łany zbóż...

         Kudłaty chłopak siorbnął herbaty, a matka spojrzała na ojca jakoś tak szczególnie.

To wygląda na bliskie powtórzenie. Ciekawa miniatura aczkolwiek nie bardzo zrozumiałem o co w niej chodzi. Trochę mało śladów by pokusić się o jakąś interpretację, chyba, że chodziło o jakiś lekki surrealizm. Ode mnie 3 gwiazdeczki.

[Bruno Schwarz]

Do korekt dołożę tylko jedną uwagę:

- Ja mam chyba jakąś obsesję na punkcie pociągów – powiedział kudłaty chłopak miedzy jednym kęsem a drugim. – wciąż mi się śni, że jedziemy pociągiem. Jest lato, żółcą się łany zbóż...

         Kudłaty chłopak siorbnął herbaty, a matka spojrzała na ojca jakoś tak szczególnie.

To wygląda na bliskie powtórzenie. Ciekawa miniatura aczkolwiek nie bardzo zrozumiałem o co w niej chodzi. Trochę mało śladów by pokusić się o jakąś interpretację, chyba, że chodziło o jakiś lekki surrealizm. Ode mnie 3 gwiazdeczki.

Dokładnie o to chodziło! Dzięki