Egohumanit

[Kristoforus]

Kiedy się ocieramy o czas nowy - nieznany
(choć trudno to – czasem w ogóle nazywać)
kiedy współ-człowiek, przez śmierć pokonany,
to moce wszelkie na próżno już przyzywać.
Na nic zaklęcia, błagania, mikstury na cudzie.
Wbrew epitafiom kleconym - w obłudzie?
zaraz po szczerym i głuchym pytaniu - czemu?
wykwita wdzięczności intymne wyznanie,
obrócone wprost ku – NIEZROZUMIAŁEMU.
- Dzięki ci Panie…, że to nie JA.

I pewnie właśnie z tegoż to powodu,
każdy, stępując na drogę, ostatnią już w sobie ma godzinę.
Zegary mierzą czas tylko do zachodu.
Noc jest wieczna…, ale czy noc...? Odpowiem jak ją minę.
Lub nie odpowiem, jak wszyscy mi znani,
których zaledwie pamiętam - i ci, których wciąż widzę.
Kończąc, powtórzę, także ich, gdy żyli, wyznanie
(chociaż, jako humanit, tych słów zwyczajnie się wstydzę)
i zupełnie nie wiem, co jutro się stanie...
- Dzięki ci Panie…, że to - jeszcze nie ja.

11032009

[Xorrez]

Ciekawy tekst,zresztą w Twoim stylu. Myślę,że nie patrząc na nick i tak byłbym w stanie powiedzieć,kto jest autorem i za to plus

Rymy w porządku,to samo jeśli chodzi o przesłanie. Masz zdolność jakiegoś takie przelewania myśli na papier bez straty ani jednego słowa,że się wyrażę w stylu pani Foremniak Jedyne co mi przeszkadza,to taka maniera do wstawiania myślników,pisania wielkimi literami itp. Niby nie jest to wada,ale nie jestem do tego przyzwyczajony,więc może akurat to tylko mi przeszkadza : )

4/5

Pozdrawiam
X

[FantaSmaGoria]

Krzysiu, wiersz jest bardzo dobry, nie mam żadnych zastrzeżeń, troszkę mnie treść przerosła i moim misiowym rozumkiem nie potrafię jej ogarnąć. Będę musiała tu jeszcze wrócić.
Technicznie jest dobrze, przerażają mnie te wielokropki w dalszym ciągu, ale nie będę się ich już czepiać, bo wiem, że to w 300% celowe.