Dziecko

[Lantus]

Dłoń Boska złożyła mi się w brwiach,
wątpienie gryzie piach.

Za trzepakiem, w tamtej bramie
widziałem kamień.
Zapomnieć.

Siorbię przez słomkę dialekty
naprzeciw lewonożnym
od rana.

Moje łzy to cierpienie milionów ukryte pod
cyckowatą tęczą.

Anielski lukier podskakuje, gdy ja tańczę.

Ja szefem i SS-manem
nieposkromionej potrzeby litości.

Jestem przekazem czystej kartki
mazajów kosmosu,
kluczem interpretacyjnym jest penis
a dziurką pochwa.

Adam i Ewa już nigdy się nie
połączą.

Przemilczane prorocze wizje
czytam z ruchu planet.

Usuwam merytoryczne wymioty obcych,
stanowię własne odkupienie aury
potu, krwi, spermy i łez.
Zmysł równowagi pulsuje
pod ziemią.

Jestem twoim bliźnim
- ciśnij kamieniem.

Idź za trzepak
obok bramy.

Poeci to dzieci.

[kudlaty]

Ja szefem i SS-manem
nieposkromionej potrzeby litości.

To dla mnie jakies zupelnie oderwane od reszty wiersza. W ogóle wiersz jak zwykle składający się z kilkunastu myśli, które razem nie tworzą całości - tak jak to moim zdaniem powinno być w poezji. Skrawki myśli porozwalane po wierszu treścią się nie bronią.

Usuwam merytoryczne wymioty obcych

Chyba usuwasz wszystkie wymioty osób, które piszą komentarze pod Twoimi wierszami, bo moim zdaniem dalej robisz to samo. Olewasz to co mówią i przez to zamiast wierszy wychodzą gnioty.

kluczem interpretacyjnym jest penis
a dziurką pochwa.

to dobrze łączy się z ostatnim wersem w wierszu. Cały ten wiersz napisany jest w sposób dziecięcy.. chyba, że to chciałeś uzyskać?