Dyptyk z życia wielkich kotów - remake

[Grain]

Blulek

to jest wiersz lokowany na prawie
do niekorzystania z kuwety

rzadko wchodził do domu
jak wtedy w duży mróz
pomiędzy nogami Julka anonsując
problemy z którymi kolędował

zawsze z podniesionym ogonem
jak kolejne mioty jego genów odkąd
poszerzył rewir poza podwórze dzielił się
upolowanym ptactwem i gryzoniami
jak uczciwy wspólnik albo Jeremiah Johnson

nawet półżywym dwudziestocentymetrowym
zaskrońcem żłożonym u nóg niezniechęconej
jawnogrzesznicy przyjaciółki domu

ostatnią kapiel wziął w jesiennej rosie i słońcu
nieruchawy zasłużył na pieniek do rąbania drzewa
pewnie i na państwowy pogrzeb
ale wtedy stać mnie było tylko
na znalezioną reklamówkę jakiejś księgarni

wierzchem pojechała

nie może być na kocie chyba

poetka z niespełnionej miłości do Stalina

ostał się Yeti w formie chronionych

znaków towarowych

a ja robię w ubezpieczeniach

interakcjach składkach dokładkach

z niedojedzonych talerzy w Barze Dworcowym

i wszystkich zachodach słońca

z niepelną liczbą wejść do uchylanych wnętrz

i półśrodków ziemi obiecanych

[Julia]

Znowu powiesz, że jestem wyrywna, ale Twój dyptyk mnie powalił. Dwa połączone kocie wiersze: poety i Poetki to prawdziwy majstersztyk. To bardzo mądry, życiowy wiersz, z lekką ironią i autoironią. Gratuluję. Koty są Wielkie.