Dla Lenki

[księżniczka]

pozazdrościł ci wzroku ślepy los
nawet na tę chwilę skradzioną wieczności
kiedy matka wzięła cię w ramiona

i już jesteś tam, w splocie korzeni
a z drzew już lecą liście
szelestem opowiadają
o niebie co deszczem
wsiąka w ziemię

być może chce użyczyć błękitu twoich oczu
z nim wrócić na swoje zwykłe miejsce nad światem
i pokazać ci choć z dala twarz matki

ciągle wpatrzonej w poruszoną ziemię

[miriad]

smutne. czyżby prawdziwe? bardzo liryczne, poetyczne, czytelne, piękne, takie coś lubię.

[księżniczka]

Dziękuję za komplementy pod adresem tekstu, i za komentarz
Tak, niestety, prawdziwe.

[BEL6]

"Dla Lenki"
pozazdrościł ci wzroku ślepy los
nawet na tę chwilę skradzioną wieczności
kiedy matka wzięła cię w ramiona

Tytuł nic mi nie mów. Domyślam się, że podmiot liryczny mówi o niej.
Ślepy los zazdrości wzroku. Logiczne, skoro ślepy, nielogiczne, skoro los. Razem zestawione daje fajny efekt. Zazdrości, nawet jeśli ten wzrok jest na "chwilę skradzioną wieczności" - czyli na krótki wobec nieskończoności żywot ludzki?

na tę chwilę skradzioną wieczności
kiedy matka wzięła cię w ramiona

Matka - ziemia, kiedy Lenka(?) toczy na niej swój żywot, czy los zazdrości wzroku nawet, gdy w krótkim momencie matka przytula dziecko, co losowi się nie podoba, ale przeboleje wobec perspektywy zdolności widzenia.

Druga strofa wydaje mi się być wyrwana z kontekstu,w ogóle mi nie pasuje.
Ale jeśli pomyślę, że Lenka jest

w splocie korzeni

- czyli albo jest drobnym żyjątkiem, albo drzewem, to wtedy los wydaje się zazdrościć takiego spojrzenia na rzeczywistość, jakie ma to żyjątko, czym by ono nie było. Wtedy pasuje mi Matka Natura, która, jakby nie patrzeć jest w stałym fizycznym kontakcie ze swoimi stworzeniami.
"Niebo deszczem wsiąkające w ziemię" - e-pi-ckie, naprawdę ruszyło mnie to. Takie obrazowe wchłanianie przez ziemię nieba, niby "niebo i ziemia", ale jakby całość.

I tutaj pojawia się to:

być może chce użyczyć błękitu twoich oczu
z nim wrócić na swoje zwykłe miejsce nad światem
i pokazać ci choć z dala twarz matki

ciągle wpatrzonej w poruszoną ziemię

Dużo mam pomysłów, jakie mi się nasuwają, ale żaden nie jest logiczny i szybko mi umyka. Dopełnieniem poprzedniej interpretacji jest, że owy ślepy los chciałby pokazać istocie "matkę", czyli to, co stworzyło wszystko i wciąż dogląda bezpieczeństwa.

Drugi koncept, który pojawił mi się dopiero w tej strofie wymagałby, aby rozumieć "pozazdrościł" jako "poskąpił".
Wtedy pierwsza strofa oznaczałaby, że po narodzinach tak naprawdę nie dostrzega się nic, bo i nie pojmuje się rzeczywistości - nie stanowi żadnego sensu i nie wiadomo, czy to w ogóle jest warte zapamiętania. Chwila skradziona wieczności, bo mimo późniejszej rozłąki, wtedy akurat był moment dla matki i dziecka.
Druga strofa opisuje zatem ziemskie życie z opisem praw przyrody.
A trzecia, takie gdybanie, to znowu powrót do losu. Może nie jest taki straszny, tylko chciałby pokazać, że tam, gdzie jest owy "ślepy los", poza granicami świata, mimo wszystko, jest ta matka, wciąż obserwująca, mimo że nieobecna.

Taka jest moja interpretacja. Ale mną się nie sugeruj, ja się nie znam. Po prostu tak odbieram Twój wiersz.
Ten pierwszy koncept jest mniej dopasowany, ale mimo wszystko zostawiam. Może się przyda.

[księżniczka]

Łał! W życiu nie pomyślałabym, że można to w ten sposób odebrać. Bardzo ciekawa interpretacja/e. Mój zamysł był co prawda znacznie bardziej, mmm - napisałabym "przyziemny", ale to nie pasuje - bardziej dosłowny, ale dziękuję za podsunięcie pomysłu . I za relację na żywo z czytania.

[BEL6]

Czyli znowu szukam symboliki niebieskich zasłonek? ._.

Miło słyszeć, że podsuwam pomysły.
Relacja na żywo... ładnie brzmi. Robię tak: czytam raz. Myślę. Nie ogarniam. Czytam pierwszy wers, piszę, pierwszy i drugi, piszę no i tak powstaje owa "relacja". Przyjemnie się tak komentuje, dlatego się tak rozpisuję.
Cała przyjemność po mojej stronie. Polecam się na przyszłość.

[chmurnoryjny]

Dobre otwarcie, które mi potem jednak emocjonalność (jasne, że zrozumiała) przygasza. Po pierwszym wersie miałem wrażenie, że usłyszę, przeczytam (zawsze czynię to na głos!) utwór, który się nie rozjedzie w emocji na granicach konwencjonalnych, jeszcze nie zbyt banalnych, sztampowych, czy kiczu już, ale jednak z zagubionym potencjałem drgania na każdym dźwięku, słowie, emocji, nucie.

Zatrzymujesz mnie pierwszym wersem, czekam na wyczulone wydrganie na każdej strunie, ale dostaję jednak coś w pobliżu rozczulenia. Niestety, nie mnie Czytelnika, ale samo-rozczulenia peela.

Nie jest to złe, ale warto IMHO w utworach wywołujących, wyrażających emocjonalność ZE SZCZEGÓLNĄ UWAGĄ POPRACOWAĆ NAD PORUSZANIEM KAŻDEJ STRONY STRUNY LIRYCZNEJ.

STĄD BLISKO MOŻE NAWET DO ZNAKOMITEGO UTWORU...

PUNKT WYJŚCIA (" ślepy losu, który zazdrośći wzroku")NA PROSTYM ZESTAWIENIU PRZECIWIEŃSTW (oraz może nawet reakcji czytelnika, że to tak proste skojarzenie, że aż dziw, że ja - Czytelnik, czasem pisząćy- sam na to nie wpadłem) jest. Więc można kombinować dalej.

3/5

[księżniczka]

W takim razie już wiadomo, skąd takie pomysły na interpretacje, Bel Może też przetestuję taki sposób czytania.

Chmurnoryjny, przemyślę to. Dzięki za pochylenie się nad tekstem.

[FantaSmaGoria]

Nie podoba mi się ten samotny przecinek.

Utwór poprawny, ładnie budowane metafory - wieją banałem, ale są bardzo inteligentne w gruncie rzeczy.
Myślę, że to wielka sztuka tak manipulować prostymi słowami, by stworzyć z nich coś niezwykłego.

Gratulacje.

[Insomnia]

A co nie jest banalne Fanto? Rzyganie na prawo i lewo nie jest?
Bardzo dobry wiersz. Zasługuje na 5.

[księżniczka]

Fanta, mnie też nie do końca, ale go potrzebuję w tym miejscu. Uwierz mi, że kombinowałam jak koń pod górę, bez bez niego po prostu nie idzie . Przynajmniej dla mnie - potrzeba tej pauzy akurat tam. Na razie nic nie zmienię, może z czasem.
Dziękuję wam obu za opinię.

[BEL6]

Ja też potrzebuję tego przecinka. Tak się wkomponował, że był dla mnie niedostrzegalny na początku, ale teraz widzę i wiem, że bez niego można by albo źle przeczytać, albo nie zrozumieć. Dlatego jest niezbędny, mimo że psuje wiersz biały. Jak dla mnie.

[Magiczny]

Gratulacje wyróżnienia wiersz całkiem przyjemny, choć niezwykle smutny, kiedy wie się o kim mówi.

[Kristoforus]

GRATULACJE MOJA DROGA KSIĘŻNICZKO!
Nie miałem wiele czasu na skomentowanie Twego wiersza. Tylko raz przeczytałem i wiem, że jest dobry. Fajna i dość wysublimowana momentami metaforyka i jasny, pięknie ubrany w poetyczność sens. No no! Jestem pod wrażeniem Dużym wrażeniem.
Przy okazji pozdrawiam serdecznie Wrócę do tego wiersza

[Liwaj]

masz dwa razy "już" na początku drugiej zwrotki