DO

[kkodik]

Zapamiętać twą twarz raz na zawsze
niby proste a jakże okrutne
bo w pamięci nie miejsce na ciszę
lecz na słowo pierwotne i smutne

znów zobaczyć uśmiech i radość
pod kasztanem cienistym w tym lesie
co mam śmierci uczynić dziś zadość
by oddała ostatni nasz wrzesień.

słodkie tchnienie i puls twego życia
zapisane w słowniku pamięci
nigdy więcej nie wrócą do bycia
choć cud głupi naturę wciąż nęci

[Wanda Szczypiorska]

Czytajac ostatni wers można sobie jezyk zwichnąć. Wierszyk ze stuletniego sztambucha.

[Adźkolwiek]

A to mnie wzięło, porwało za sobą.
Dotknęło odpowiedniej nuty, by zadowolenie rozlało się po mnie całej. Lubię teksty, które mają w sobie ładunek emocji, nie ważne, przyjemnych, czy mniej, ważne, że silnych. A ten taki jest, takim mi się wydaje.
Ładne.