Czwarta edycja prac - Księżniczka [Dzień trzeci, w którym jest wszystko jedno]
#1
Powłócząc nogami szłam wzdłuż Sienkiewicza. Ostatnie dwie godziny były wyjątkowo smętne i nieudane. Jakim prawem w kraju z takim bezrobociem ludzie nie siedzą uczciwie w domach, przed telewizorami, czekając tylko, aż ktoś zadzwoni do drzwi, tylko się gdzieś szlajają?
Irytujące. Została jedna, głupia ankieta do zrobienia, i można byłoby się z tym pożegnać, ale po co.
Zatrzymałam się pod kolejną klatką.
„Dobra, młoda, głowa do góry, uśmiech, energia, te sprawy i jedziesz” - poinstruowałam się.
Zadzwoniłam pod jedynkę. Nic. Dwójka. Nic. Trójka. Czwórka.
- Halo? Kto tam? - Starczy, drżący głos zapowiadał kłopoty, ale niech tam.
- Dzień dobry, przeprowadzam ankiety na temat produktów spożywczych, czy mogłabym wejść?
- Nie.
- Ale...
Odłożyła słuchawkę. Stałam przez moment niezdecydowana, iść sobie czy nie, na szczęście ktoś wychodził. Hurra! Już miałam z radością rozpocząć tradycyjną wspinaczkę po schodach, kiedy w miejscu zatrzymał mnie głos:
- Czego tu!
Kurwa, czekała na mnie. Nie wierzę. Dobra, spokojnie.
- Przeprowadzam ankiety i...
- Nie chcę żadnych ankiet, won mi stąd!
- W porządku, rozumiem, że pani nie chce, ale może ktoś...
- Nikogo tu nie ma! Nikt nie mieszka, wszyscy wyjechali! Won! - Wymachując parasolem zaczęła chwiejnie schodzić po schodach. Sytuacja wyglądała niebezpiecznie, wybrałam odwrót.
„Uciekasz przed staruszką z laską, będzie o czym wnukom opowiadać” - kpił głosik we mnie.
„Zamknij się.”- nie miałam ochoty na dialog, nawet ze sobą.
Weszłam do sąsiedniej kamienicy. Pierwsza klatka.
Jedynka, dwójka, trójka, nikt tu ni­e mieszka? Dziesiątka, tu ktoś podnosi słuchawkę.
- Dzień dobry, przeprowadzam ankiety na temat produktów spożywczych, czy mogłabym wejść?
- Eee, yyy, przykro mi proszę pani, ale ja pani nie wpuszczę, może ktoś inny, dziękuję...
Odłożył słuchawkę.
- Gdybym była złodziejką, nie pytałabym o pozwolenie, gnoju – rzuciłam głośno.
Następna, otwarte. Uff. Ładne schody, czemu dzisiaj takich nie robią? Tylko ciemno jak w dupie, i nie ma oczywiście gdzie światła zapalić, bo to Polska. Pierwsze drzwi, nic. Drugie, „Chyba pani żartuje”, trzaśnięcie, trzecie „Nie dziękuję”, przy czwartych postanowiłam zmienić taktykę i rąbnęłam „Sprzedaję dywany”, nie było chętnych.

Kolejne drzwi otworzył pan. Miły, szczerbaty Kiepski z domieszką rodziny Adamsów. Ups... No dobra, może ma żonę, czy coś. Wiać nie wypada. Wygłosiłam swoją formułkę. Panu coraz szerzej uśmiechały się dziąsła zresztą zębów, aż w końcu, co za ulga, zawołał:
- Hela! Tu pani jakiejś pani szuka!Chodź no!
„Raczej coś” - podszepnął mój prywatny diabełek, kiedy wyszła. Jeszcze raz powtórzyłam formułkę. Na bank pasuje do profilu, pewnie się zgodzi, już widziałam siebie zmierzającą triumfalnie, niemal w locie do pokoju i potem do biura...
- Nie używamy – burknęła otyła pani Adams z papilotami na głowie i zatrzasnęła drzwi.
„Bura suka” - skomentowałam w myślach.
Kolejne drzwi. Ładne, zdobione. Otworzył młody koleś, trudno, może mam szczęście i mieszka z matką, wygłosiłam formułkę.
- I don't understand.
Kuźwa, diabli nadali. Zaczęłam się wycofywać.
- Eeee, nic, excuse me, entschuldigung, kuźwa...
- Wait, please! Can you repeat!? English? Hey!
Zaczęłam biec po schodach na górę. „Rany boskie, jeszcze zacznie mnie gonić”. Zatrzymałam się na ostatnim piętrze. Tam było światło! Patrzyłam przez przeszkloną kopułę. Kurczę, słońce wyszło. W kamienicy takie rzeczy, kto by pomyślał. I jeszcze szyby są. Siedziałam tam chwilę, podziwiając ten cud i zeszłam.
Następna klatka... Już nie takie ładne schody, ale światło było, może dlatego.

Jedynka, młody gość z dzieckiem, dwójka, miły starszy pan i zaproszenie na herbatę, nie, dziękuję, pracuję („Spadaj, zboku”), trójka, pani, która minęła mnie wcześniej na schodach i udawała, że jej nie ma, schody, czwórka nic, piątka, pani zainteresowana, ale za młoda, no i wreszcie...

Drzwi z płyty. Dzwonek oczywiście niedziałający. Zapukałam. Otworzyła pani jak ulał pasująca do profilu. Po prostu idealna polska pani domu w średnim wieku. Byłam olśniona.
Zaczęłam swoją formułkę:
- Dzień dobry, jestem ankieterką firmy XX i chciałabym przeprowadzić...
- Nic pani nie dam, sama nie dostaję! Nic nie dam! - babeczka wydarła się, dzierżąc wojowniczo klamkę niby uchwyt tarczy. Drzwi zaczęły się nieubłaganie zamykać. Lekko mnie wryło, zamarłam niczym zdradzony Cezar z nożem w plecach, ale mój instynkt marketingowca zadziałał i rzuciłam się na klamkę:
- Jeśli weźmie pani udział w ankiecie ma pani szansę na wylosowanie nagrody w postaci świątecznego bonu zakupowego o wartości 500 złotych – wyrecytowałam błyskawicznie. Drzwi zatrzymały się na moment i niemal miażdżąc mi nos błyskawicznie się otworzyły.

„Jesteś złym człowiekiem.” - powiedziałam do siebie w myślach, chowając laptopa po ankiecie.
„Negatywnie wpłynęłaś na wizerunek firmy, blablabla.”
„To co, i tak dłużej nie będę tam pracować. Zresztą gdyby myślała, to by nie uwierzyła w bon zakupowy za tyle kasy”
„Gadasz do siebie”
„Wiem.”
„Masz paranoję”
„Spierdalaj.”
Zapadł moment ciszy, co oznaczało, że mój wewnętrzny doradca postanowił się zamknąć. Rozległ się pisk opon i zdałam sobie sprawę, że stoję na skraju chodnika i gapię się na jezdnię. Zdaje się, że to wywołało lekkie zamieszanie, jakiś koleś trąbił, grupa staruszek na przeciwległym chodniku przerwała plotki i patrzyła na mnie, a w oknach kamienicy naprzeciwko pojawiły się rozmaite głowy. „Czego on trąbi, przecież nadal stoję na chodniku” - pomyślałam z niechęcią i poszłam stamtąd. Staruszki wydawały się zawiedzione.

- Co tam dzisiaj? - rzuciła Magda, kiedy weszłam do pokoju.
- Schody. Głównie. Zeszłam po schodach, potem wchodziłam i schodziłam po schodach, potem wróciłam i weszłam po schodach, a jutro będę chodzić po schodach, na uczelni będę chodzić po schodach i wrócę po schodach. Schody są piękne. I drzwi - powiedziałam, padając na łóżko.
„Rzuca ci się na mózg od tej roboty.”
„Spierdalaj.”
corp by Gorzki.

[Obrazek: Piecz1.jpg]
Odpowiedz


Skocz do:


Użytkownicy przeglądający ten wątek: 1 gości