Czterogrobowiec

[Hanzo]

CZTEROGROBOWIEC

 

 

 

Grób dla bezpańskich

słów,

nigdy niewypowiedzianych, co więcej,

cięć więcej,

więc cięć, cięć,

uciętych przełajem

między

starą drogą a zapomnianym rozstajem,

które drzewo kwitnie majem?

Kto z Cich najbliższych

chciałby zostać Szamanem?

Ktoś.

Kto-oko-oś-Kolwiek.

Hektopter,

urządzenie urządzone

wzorem spopielonych

ach – Apotek.

Nadgnieceni popiołem

z pól chmurzastych, rewersowych,

och – to czyżby człowiek?

 

Grób dla bezpańskich

psów,

po-prostych kundli

podwórkowych.

Druga pieczara wiersza

taka-taka, otóż, szarawa.

Moje tutaj

dla Was brawa…

Trawa?

Trawa.

Strawa zgładza,

Pań choćby zapytaj.

Zgadłeś, że te czarne mroczki,

bakterie

Pod-powiekamilis

działają tylko na zużyte

po-trzy-sztuki baterie?

Ach! – pamiętaj, że alkaliczne!

No i znowu – och!

Doppelktoś ojebał kurhan bliżej,

ukradł cały zdechł-zawiesisty proch!

 

Grób dla bezpańskich

snów,

co szukają swoich Panów.

Poetów,

bo wiesz, że należy uciekać z daleka

od tych-tam-kurwa,

Szalonych Katechetów.

A karawana karawanie nierówna,

gdy tak znaczy trasę

wielbłądzim bezbłędnym balastem.

Weź Czytelniczko, zaraz tu!,

tupnij obcasem!

Stukot na szkle,

Szo-Kojot potworny nazajutrz,

ujrzysz na tym programie

tego-tak-koszmarnego

Gadająco-Idioto-Robota.

Została tu z kolei jednostronna robota,

potrzeba ukazać logikę tego tu,

ach i uch!,

zgadłaś, Skarbie, gniota.

 

Grób dla bezpańskich

światów,

stanowiących niewidzialna pule

na stoliku od-Pokera bankru-wariatów.

Och, ten Pan pytasz

nawet rymuje?

Cieszący szeleszczący wierszokleta.

Nawet nie szepnąłbym –

poeta.

Szepcącym zaszeptajmy

Szeptoleta,

czyli ich sfaraonizowaną wersję,

U!

Cholera, Makbeta.

Już zaraz wszystko ogarnięta, Dziecięta.

Grobowiec stoi tylko w świecie

tego wiersza,

inspirowanego prozo-poematami Jamesa,

postmodernistom wszystkim pra-ojca.

Stąd moda na myślniki i

nowe słowa,

te bezimienne bezimienniki,

słuchowo-dźwiękowe,

ale – och! i ach!

Grobowiec ten wzniesiono

jako odpowiedź – tak! TAK!

Na pytanie zadane

Finneganów Trenem,

zgadłeś – bon apetit oraz bravissimosa –

wspak jak rak.

 

Podśw-narzędziem U-tworu

nie pokój

nieistniejących hoteli

wiecznie-zbawionych od właścicieli

oraz Strach.

A rymuje się to wszystko,

uwierz na Słowo, o-Uwierz!,

u mnie również po raczemu na wspak.

Pajęczyna–

–skakanka.

Wzniosłem więc ten Czterogrób,

nic nie rozumiejąc przy tym

no- no-

że rymów substancja

jest gotowa wznosić całe

ożywmy-umarłych Miasta.

Wracaj do swojego,

bo oprowadziłem jak mogłem

po Czterogrobowcu

na centrum mojego – Fantasta.

Już podśw-pisano i zagrano po raz pierwszy

w jego/mojej Głowie.

Głowa jak Ocean przy Oddechowie,

odpalaj i zostaw całego sobie.

Na zdrowie

i na zdrowie.

 

Sza/t/manie, czytający poezję,

bosko-biegły w inteligencji,

tak już tylko tytułem puenty

całej wycieczko-dyspensy,

te cztery komory naprawdę istnieją –

wypełnione, spójrzmy raz jeszcze

i ucieknijmy rytmicznie do

teraz-potem,

obiecuję poprawę i lecę myślotokiem,

wymieniając pogrzebanych

w cztero-komorze Piramidy celach.

Słowa sterty.

Martwego.

Psa i Stworzenia Żywego,

ofoliowane całe giga-palety.

Trzecia sny zwiędłe,

też bardzo martwo-szalo-martwe.

Ostatnia światy,

wciąż i wciąż

niezmiennie-sekundowo unicestwiane.

Ściany tutaj popiołami jak rymami

popaćmakane.

Zamiast-blaskła szarość horroru –

gust, więc wiecie,

nie miałem znowu bardzo,

owszem, wyboru.

 

Zapraszam do zwiedzania od-nowa.

Slalomem i Dopplalomem.

Wciąż/wciąż.

Omen+Omen.

Jak tak-TAK, co rzekł mi na ucho,

wcale nie Przedwieczny Ptak,

ale Książę Podświadomości,

co go słuchałem jak zwykle wspak.

Koniec scenki/obrazu i wiersza,

krawędzią jakby-rymu

zamknięta

- i trrrrach!

12.05.2020r., Reykjavik

[BEL6]

Szlag by Cię trafił, Hanzo. Nie dość, że proza, to w poezji jeszcze będziesz kosił konkurencję?
Przeczytałam trzy razy i zamierzam wrócić jeszcze jutro, a pewnie i jeszcze będę wracać, taką zarzuciłeś pożywkę dla myśli. Kurczę no, chyba właśnie takiego tekstu mi ostatnio brakowało.
Wciąż/wciąż, omen+omen; tak-tak = !!! żebym ja 5 lat temu wiedziała, że ten zabieg można tak zacnie wyciagnąć, to bym teraz była zupełnie innym człowiekiem.

Czyli jak zgrabnie połączyć klasykę, postmodernizm, zamysł własny, pocisnąć każdemu z osobna, a przy tym mieć jeszcze czelność zawrzeć nie dość że ideę, przesłanie, to i puentę. A przy tym cały tekst tak ocieka Twoim stylem, tak dorzuca do ognia wyobrażenia, co masz jeszcze pod kopułą, że aż nie da się nie zostać zainspirowanym chociażby do fazy koncepcyjnej.

Pytanie tylko, bo niezbyt jestem oczytana: "prozo-poematami Jamesa" - o jakiego Jamesa chodzi?

[Hanzo]

Dziękuję za dobre słowa, Belcia.

Miałem na myśli Jamesa Joyce'a.

[blackpepper]

Hanzo, stary przyjacielu, od kiedy ty wierszujesz?

[Hanzo]

Powiedzmy, że od kilku miesięcy ? zajrzyj w mój profil, do poprzedniego wiersza i napisz, jak wrażenia ?