Człowiek jak człowiek

[wojbik]

Chytry, silny i okrutny drapieżnik,
samotny nie zdolny zrobić cokolwiek,
zamieszkując betonowy matecznik,
czai się potworne zwierzę – człowiek.

W grupie wydziera się jak huk armaty,
naprawdę potężny, wręcz niezniszczalny,
samą myślą zdolny kreować światy,
wśród, których żywot wiedzie fatalny.

A spróbuj tylko wybrać jednego,
i dać mu choć trochę władzy,
reszta wnet go obierze za króla wielkiego,
będą go kochać, choćby musieli chadzać nadzy.

[Xorrez]

O to mi się podoba. Dobry wiersz,przemyślane rymy,odpowiednia budowa. Przesłanie też mi się podoba,aczkolwiek bym się przyczepił co do puenty. Zdarzali się tacy co rządzili sobie w pojedynkę,aż ktoś im przyciął łeb na szubienicy,więc z tym takim poddaniem jednemu człowiekowi to nie do końca prawda. Ale generalnie wiersz uważam za jeden z Twoich lepszych wierszy i z czystym sercem daje 4/5.

Pozdrawiam
X

[wojbik]

Wielkie dzięki za komentarze, Panowie. Osobiście sądziłem, że ten wiersz raczej się "nie przyjmie", a tu taka miła niespodzianka

[Insomnia]

Dobre, dobre. Ostatnia wzrotka tak się średnio wpasowuje. (W sensie, że przeszkadza tej lekkości czytania). Ale podoba mi się.