Co człowieka czyni człowiekiem

[maciekbuk]

Kiedy patrzę w kwitnący kielich kwiatu
Wiem że go właśnie wypełnia
Owa prastara energia
Która dała życie światu

Gdy z nasionka małego wyrasta
Potężny i długowieczny kasztan
To znak że istnienie wcale
Nie istnieje – ono tkwi w potencjale

A gdy przyglądam się człowiekowi
To jakbym patrzył na inny wszechświat –
Bo w jego nieskrępowanej woli
Jest ta energia i ten potencjał

[BEL6]

Nie podoba mi się powtarzanie "gdy".
Poza tym, wiersz jest prze-świe-tny! Nie mam nawet co napisać. Po prostu samo ujęcie energii, kwintesencja istnienia uwięziona w zaledwie trzech strofach po cztery wersy. No miodzio.
Gratulacje, w moich oczach zamknąłeś wszechświat w stworzonej przez siebie formie. Od A do Z, wszyściuteńko. Niech się rozszerza, niechaj znika! Nie wyrwie się.
Energia! Potencjał!
"Kwitnący kielich kwiatu" na początku mnie lekko odrzucił - nie przepadam za kwiatami, zwłaszcza w poezji. Mimo to, nawet jeśli z rozpędu, dobrze, że czyta się dalej.
Jestem pod wrażeniem. Z pewnością jeszcze nieraz tu wrócę, raczyć się tym liźnięciem doskonałości.
Mega!

Dlatego też 5/5.