Amen (znamię)

[Kristoforus]

Rozlało się mleko na drodze mlecznej
w migotaniu gwiazd i skier tańczących śnieżnego pyłu
aniołowie zanurzają zmęczone oblicza zbyt długim czuwaniem
ich loki puszczone na wiatr nie przypominają o świętach
lecz o magnetycznej zawierusze ciągnącej się przez dzieje świata
aniołowie przychodzą zawsze z nowiną i jakoś zawsze boso
noszą szare płaszcze wyszkieletowane obojczykami wieszaków
z których nie wystają finezyjne opierzone gęsie skrzydła
zresztą skrzydła od któregoś sezonu są już podobno niemodne
wymyślili je ongiś kreatorzy próżności z zazdrości ptakom
i tęsknoty do rzeczy o których się zawsze prorokom śniło
od upadku i-kara to za grzech próżności poczytując tęskniącym
znacząc parabolą blizny rozpruto czaszę czystego błękitu
zawsze jakiś początek przychodzi po jakimś końcu
na ogół tęsknimy do czegoś co nie ma realnych przesłanek
na ziszczenie puentując niezmiennie upartym życzeniem
niech się stanie.

25122010

[Sundance Kid]

Smutny, refleksyjny wiersz ( przynajmniej ja go tak odbieram ).

Trochę publicystyczny ton nic nie ujmuje temu kawałkowi. Naprawdę udanego w moim mniemaniu.

Pozdrawiam.

[Kristoforus]

Serdeczne dzięki. Cenię sobie tę opinię

[księżniczka]

Bardzo ładne. Na ogół nie lubię, jak jest napisane tak wprost, o co chodzi, ale w tym wypadku nie widzę sposobu, żeby to napisać inaczej. I wcale nie odczuwam konieczności szukania tego sposobu. I ci aniołowie, tak bezlitośnie pozbawieni skrzydeł.

[Kristoforus]

Dziękuję