Burze w szklanej kuli

[Marcin Sztelak]

Lustereczko, powiedz przecie.

W środku kalejdoskop przedwieczorów
i zaranków, a przynajmniej dopóki słońce 
nie zgaśnie zdmuchnięte przez spierzchnięte
mury. 

Pobogosławione przez roztrzaskane okna,
w nich widzę czerń – całkiem naturalne,
skoro to głębia otchłani wymyślonej
przez bogobojnych.

Ich kolana drżą na myśl o grzechu dotknięcia
nieortodoksyjnej myśli.
Jednak klęczą tuż obok przekonani o wyższości
wróżby odczytanej z wnętrza wydmuchanej tafli.

Szkło nieodmiennie odpowiada:
tyś jest sam na świecie.

[Julia]

Ich kolana drżą na myśl o grzechu dotknięcia
nieortodoksyjnej myśli.
Jednak klęczą tuż obok przekonani o wyższości
wróżby odczytanej z wnętrza wydmuchanej tafli.

Szkło nieodmiennie odpowiada:
tyś jest sam na świecie.

Ale to mocny fragment! Nie podejmuję się interpretacji, aczkolwiek chyba dobrze mi świta. Bardzo dobry wiersz.