Ocena wątku:
  • 2 głosów - średnia: 3
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Bractwo Żywiołów
#1
Smile 
Rozdział I
[/font]
Oto siedział w cieniu gruszy, na skąpanej w złotych promieniach łące, szesnastoletni chłopak. Ręce miał splecione na kolanach, a oczy czarne, smutne, puste, dawno pozbawione miłości. Westchnął cicho, słysząc wesołe okrzyki dzieci, bawiących się gdzieś w oddali, w zupełnie innym świecie. Świecie miłości, spokoju i radości, przepełnionych śmiechem i gwarem rozmów. Chociaż chłopak milczał, jego dusza płakała, krzyczała z rozpaczy, rozrywała mu serce. Jednak Arthur nie uronił ani jednej łzy. Nigdy. Pozornie nie okazywał żadnych emocji, nawet gdy jego własna matka, wyrzuciła go na całą noc z domu. Był głodny, zmarznięty, wyczerpany, a jednak nie pozwolił sobie na choćby jęk. Czuł nienawiść do swoich rodziców. A oni? Oni nic do niego nie czuli. Jakby był powietrzem. Czy był w domu, czy nie, im to było zupełnie obojętne. Jedyne miejsce, w którym Arthur czuł się bezpiecznie była łąka: cień gruszy, strumyk płynący koło niewielkiego lasu, śpiew ptaków, złote kłosy zboża, ciepłe promyki słońca, pieszczące twarz. Chłopiec był samotny. Po części wynikało to z postawy innych dzieci, które za każdym razem gdy go zobaczyły, uciekały z piskiem. Dlaczego tak było? Ponieważ we wiosce Daughton, wiecznie plotkowano o jego rodzinie. Jedni sądzili, że w jego domu straszy, drudzy byli przekonani, że jego rodzice to sataniści. Kiedyś nawet była pogłoska, że oni wszyscy to czarnoksiężnicy, którzy zamieniają ludzi w szczury. Chłopiec, na wspomnienie tego, uśmiechnął się cynicznie, jednak natychmiast zasępił się, gdy słońce zniknęło za horyzontem. To oznaczało powrót do znienawidzonego domu, do zła, zimna i obojętności. Arthur rzucił tęskne spojrzenie w miejsce, w którym przed chwilą świeciło słońce, i powoli wstał. Przytulił gruszę na pożegnanie, i ruszył w przeciwną stronę, powłóczając nogami. Na szczęście w okolicy nie było wścibskich sąsiadów, więc mógł spokojnie przejść. Bardzo często zdarzało się, że gdy ktoś go zobaczył, patrzył na niego z politowaniem i mruczał coś pod nosem. Może dlatego, że chłopiec był bardzo dziwnie ubrany. Nosił płaszcz, w którym mógłby chodzić dorosły mężczyzna, znoszone dżinsy, pełne dziur i przetarć, i znoszone lakierki. W efekcie wyglądało to dość komicznie, tym bardziej, że w tych okolicach, mieszkańcy dbali o porządek we własnych domach, i schludnie się ubierali. Nietrudno jest więc się domyślić, że w tamtych stronach było nie do pomyślenia, żeby chłopiec ubierał się jak żebrak. Dlatego sąsiedzi woleli się izolować od tej rodziny, nie chcieli mieć z nią nic wspólnego. Arthurowi było bardzo przykro z tego powodu, ale sprawiał wrażenie, jakby go to w ogóle nie obchodziło. Arthur dotarł wreszcie do bramy prowadzącej do domu. Dom faktycznie mógł przestraszyć. Był zbudowany w stylu gotyckim, z dachu ziały dziury, a ogród był zarośnięty, jakby od lat nikt nic w nim nie robił. Efektu dopełniały witraże w oknach i wielka, staroświecka, mahoniowa brama ze srebrną klamką. Chłopiec pociągnął za nią i wszedł do zimnego korytarza. Jego rodzice siedzieli w salonie, w świetle bijącym z kominka. Jego matka nie raczyła nawet obrócić głowy, a ojciec poruszył się nieznacznie w fotelu, lecz też na niego nie spojrzał. Jak zwykle czytali jakieś grube księgi. Arthur nie miał pojęcia co ich tak w nich ciekawi, lecz bardzo chciał się dowiedzieć. Kilka razy próbował wśliznąć się do salonu i ukraść jedną księgę, jednak zawsze któreś z rodziców go przyłapywało. Właśnie za to matka wyrzuciła go z domu tamtej zimy. Od tego czasu nie śmiał przekroczyć progu salonu. Szesnastolatek wszedł cicho po drewnianych schodach i wszedł do swojego pokoju. Jeśli można tak nazwać to pomieszczenie. W rogu stała prycza z dziurawym materacem, stary koc leżał w nieładzie na podłodze. W drugim kącie stała ogromna szafa, w której nie miał żadnych ubrań, za to trzymał tam jedyna, cenną dla siebie rzecz - kolekcję drewnianych żołnierzyków. Jednak dawno już nie miał okazji się nimi pobawić, wolał przebywać na łące, pośród piękna przyrody. A poza tym, był już na to za stary - szesnastolatek bawiący się kukiełkami? Tuż obok stał kulawy stolik, na którym stał wazonik z zaschniętymi kwiatami. Cały pokój był pogrążony w ciemności, całkowicie pusty, pozbawiony życia. Arthur jednak nie dbał o to. Od razu poszedł do łóżka, był zmęczony. Szepnął tylko "dobranoc" do gwiazd i od razu zapadł w głęboki sen.
Rozdział II
Arthur obudził się z samego rana, i przez długi czas wpatrywał się w sufit, głęboko rozmyślając. Miał piękny sen: o złocistej łące, na której siedział z przyjaciółmi. Rozmawiali, zaśmiewali się, i leżeli pośród wysokich traw. Nie pamiętał ich twarzy, ale wiedział na pewno, że była wśród nich dziewczyna o szmaragdowo-zielonych oczach, tak piękna, że aż nierealna. Chłopiec od zawsze marzył by mieć przyjaciół, śmiać się z nimi i płakać, powierzać im sekrety, bawić się i choć na chwilę zapomnieć o smutnej rzeczywistości. Lecz czy to w ogóle możliwe, by ktokolwiek go polubił? Arthur już dawno porzucił wszelkie nadzieje na znalezienie bratniej duszy, a tak jej potrzebował.
Chłopak powoli wstał z łóżka i zrzucił zjedzony przez mole koc, na podłogę. Ociągając się, podszedł do staroświeckiego, niegdyś, bardzo pięknego lustra ze złotą ramą. Spojrzał w swoje odbicie i skrzywił się nieznacznie. Jego hebanowe, długie do ramion włosy, były nieułożone, potargane i tłuste. Miał bardzo ciemne, prawie czarne oczy, smutne i przepełnione lękiem. Mały, zgrabny nosek z kilkoma bladymi piegami, trochę odstające uszy i dosyć wąskie usta. Był całkiem ładnym chłopcem, ale bardzo zaniedbanym, u fryzjera nie był od kilku lat, a ubrania były brudne i połatane. Arthur znosił to dzielnie, z czasem nawet przestało go to obchodzić. Po prostu szedł dumny i wyprostowany, nie zważając na obelgi wścibskich sąsiadów i zgryźliwe uwagi dziewczyn z jego wioski. Jednak dzisiaj coś w nim pękło, z rozgoryczeniem patrzył na swoje żałosne odbicie, miał wrażenie, że za chwilę lustro rozsypie się w drobny mak, bo nie zniesie więcej widoku takiego brzydactwa. Z westchnieniem odwrócił wzrok, chwycił płaszcz i zarzucił go sobie na ramiona. Otworzył drzwi i wyszedł, obrzucił krytycznym spojrzeniem ciemny korytarz i szedł bezszelestnie po schodach, nie chciał obudzić rodziców. Szedł przez mroczny przedpokój, a jego kroki odbijały się echem od zimnych, grubych ścian. Po raz pierwszy zaczął się przyglądać obrazom zawieszonych na mosiężnych hakach. Jeden z nich przedstawiał brodatego staruszka, dzierżącego w dłoni miecz i tarczę z dziwnym symbolem, drugi kobietę z gęstymi blond włosami, z przesłodzonym uśmiechem, trzymającą w dłoni berło. Arthur nie mógł odczytać napisów pod obrazami, ponieważ były one napisane w innym języku. Chłopiec jeszcze przez chwilę wlepiał wzrok w tabliczki pod portretami, próbując rozszyfrować ich znaczenie, lecz po chwili wzruszył ramionami i wyszedł z cichym skrzypieniem drzwi.
Przeszedł przez bramę domostwa i ruszył opustoszałą ścieżką, prowadzącą na ukochaną łąkę. Włożył ręce do kieszeni i maszerował wśród świergotania słowików i piania kogutów. Przykrył się szczelniej płaszczem i spojrzał w niebo. Słońce dopiero wstawało, a blade promyki oświetliły wioskę. W końcu po kilku minutach dotarł do upragnionej łąki. Uśmiechnął się widząc staw, po którym pływały kaczki, zająca kicającego beztrosko wśród traw, ulubioną starą gruszę, pod którą tak kochał siedzieć. Ten widok przepełnił go szczęściem i wzruszeniem. Podszedł powoli do drzewa, popatrzył na nie z czułością i usiadł na jednym z wystających konarów. Przez dłuższą chwilę wpatrywał się w turkusowe niebo, zachwycając się nad jego pięknem: białymi chmurkami, układającymi się w różne kształty, ptaki, które raz po raz przelatywały z wesołym świergotem, ciepły wiaterek, który przyjemnie owiewał twarz.Chwilę później obrócił głowę w stronę jeziora i poczuł przemożną ochotę wskoczenia do niego, mimo, że nigdy nie uczył się pływać. Dzisiaj, woda migotała w blasku słońca, piękna, spokojna, taka przyjazna. Podniósł się z ciepłej ziemi, podparł się o mokry od rosy pień drzewa i bardzo powoli przeszedł przez łąkę i stanął nad brzegiem stawu. Ważka przeleciała nisko nad pofalowaną taflą wody, zniekształcając odbicie Arthura. Chłopiec długi czas patrzył w błękitne odmęty jeziora, zachwycając się najmniejszymi ich drganiami. Woda jest taka piękna, czemu nigdy tego nie zauważał? Kochał łąkę, i znał ją jak własną kieszeń, jednak aż do dziś, nie zwracał uwagi na jezioro. Po chwili jego ręka sama powędrowała w stronę wody, jednak zamiast się w niej zanurzyć, to woda dotknęła ją. Arthur natychmiast odskoczył od stawu, a jego serce waliło jak szalone. „To tylko moja wyobraźnia" - powiedział w duchu. Usiadł na trawie i próbował się uspokoić, i mimo, że był przestraszony, postanowił znów zbliżyć się do jeziora. Przyciągało go, aż dziwne, że wcześniej tego nie wyczuł. Wyciągnął drżącą dłoń nad lśniącą taflę wody i powoli zaczął poruszać ręką. Chłopiec przestraszył się nie na żarty, nad powierzchnią pojawiła się mała kula wody, migocąca wszystkimi kolorami tęczy, która natychmiast z powrotem wlała się do stawu. Arthur uciekł i znowu usiadł w cieniu gruszy. " Co to było?" - spytał się sam siebie. Długo zastanawiał się o co w tym wszystkim chodzi. Nagle naszła go dziwna myśl: „Magia? Nie... przecież nie istnieje" - skarcił się w duchu - W takim razie co to było?" Na to pytanie jednak nie umiał sobie odpowiedzieć. Arthur oparł głowę o pień drzewa i zamknął oczy. Tak przyjemnie było siedzieć na łące, gdy ciepłe promyki słońca pieściły delikatnie twarz, a źdźbła traw muskały dłonie. Słysząc kwakanie kaczek i śpiew ptaków...
Arthur siedział starą gruszą, razem z dziewczyną o szmaragdowozielonych oczach. Zaśmiała się głosem anioła i obróciła głowę, machając długimi, rudymi włosami. Druga dziewczyna, o brązowych włosach, zbierała stokrotki rosnące przy stawie. Chłopiec z dziwnym błyskiem w oczach, obserwował z zaciekawieniem sikorkę wijącą gniazdo na jednej z gałęzi. Nagle scena zmieniła się... Arthur stał w zimnym, ciemnym pomieszczeniu, oświetlonym tylko jedną pochodnią, a gdzieś w oddali słyszał czyjś głos:
- Arthur... - wyszeptała dziewczyna - Jestem tutaj!
- Gdzie? - spytał zrozpaczony - Nie widzę cię!
- Arthur, ratunku! Pomóż mi! - krzyknęła dziewczyna.
Bez zastanowienia pobiegł wgłąb korytarza, wszędzie panowała ciemność, nie widział nic. Skręcił w prawo i natrafił na ślepą uliczkę, więc szybko zawrócił i popędził ile sił w nogach.
- Hej! Gdzie jesteś? - krzyknął przerażony chłopak.
Ale Arthur usłyszał tylko przeraźliwy krzyk...
- Nie! - krzyknął chłopiec, i zdał sobie sprawę, że wciąż leży pod gruszą. Arthur przez kilka minut próbował otrząsnać się z tego snu. „Dlaczego znowu ta dziewczyna? Może skądś ją znam? Może ją kiedyś widziałem?" Takie pytania krążyły po biednej głowie chłopca, ale nie znalazł na nie odpowiedzi. Wzrok Arthura znów zwrócił się w stronę jeziora. Po chwili zawahania, znów podszedł do jeziora i wykonał ten sam ruch ręką. Tak jak się spodziewał, ze stawu wyłoniła się kula wody, migocąca wszystkimi kolorami tęczy. Arthur zaczął nią poruszać tak, że zaczęła pływać w powietrzu. Całkowicie pozbył się strachu, jaki budziła w nim woda. Po raz pierwszy tak naprawdę się uśmiechnął patrząc, jak kula delikatnie porusza się w blasku słońca.
- Hej, Jessika! - Arthur, słysząc głos jakiejś dziewczyny, upuścił kulę wody, która rozprysła się zachlapując mu płaszcz. Chłopiec szybko uciekł i skrył się za grubym pniem gruszy, obserwując co się dzieje. Jakieś nieznane mu dziewczyny szły ścieżką prowadzącą od niewielkiego gospodarstwa. Jedna brązowowłosa, druga ruda, jednak były zbyt daleko, by zobaczyć ich twarze. Gawędziły wesoło i z czegoś się śmiały. W końcu podeszły tak blisko, że Arthur mógł się im przyjrzeć, i serce w nim zamarło. Ruda zaśmiała się głosem anioła i machnęła długimi, gęstymi włosami. „To niemożliwe" - powiedział w myślach chłopiec, jednak gdy zobaczył jej oczy; p[/align]iękne, szmaragdowozielone, błyszczące jak najdroższe klejnoty, zrozumiał. To Ona.
- Lily? After all this time?
- Always.
Odpowiedz
#2
Pierwsze, od czego zacznę, to zapis. Po dziesiątej linijce tekstu dostałam oczopląsu. Błagam o akapity [p ] (bez spacji)!

Cytat:Arthur siedział starą gruszą, razem z dziewczyną o szmaragdowozielonych oczach.
Czegoś tu zabrakło Tongue
Cytat:„To niemożliwe" - powiedział w myślach chłopiec, jednak gdy zobaczył jej oczy; p[/align]iękne, szmaragdowozielone, błyszczące jak najdroższe klejnoty, zrozumiał. To Ona.
Tu z kolei coś się wkradło Tongue

Bohaterowie: Jest Arthur, chłopiec szesnastoletni, którego z początku wyobrażałam sobie jako sporo młodszego. No ale cóż Tongue Młodzieniec niezadbany, samotny, władający zapewne wodą.
Są i jego rodzice, kim są oprócz tego, nie wiemy. (Co prawda obstawiam, że to jacyś czarodzieje, ale to takie tam... Tongue)
Pojawiły się dwie dziewczyny, które śniły się Arthurowi.
Fabuła: Póki co widzę jej zarys. Zapowiada się ciekawie, mam nadzieję, że w dalszych częściach będzie jeszcze bardziej interesująco.
Pozdrawiam i czekam na kolejny fragment Smile
The Earth without art is just eh.
Odpowiedz
#3
Cytat:Był głodny, zmarznięty, wyczerpany, a jednak nie pozwolił sobie na choćby jęk. Czuł nienawiść do swoich rodziców. A oni? Oni nic do niego nie czuli. Jakby był powietrzem. Czy był w domu, czy nie, im to było zupełnie obojętne. Jedyne miejsce, w którym Arthur czuł się bezpiecznie była łąka: cień gruszy, strumyk płynący koło niewielkiego lasu, śpiew ptaków, złote kłosy zboża, ciepłe promyki słońca, pieszczące twarz. Chłopiec był samotny. Po części wynikało to z postawy innych dzieci, które za każdym razem gdy go zobaczyły, uciekały z piskiem. Dlaczego tak było? Ponieważ we wiosce Daughton, wiecznie plotkowano o jego rodzinie. Jedni sądzili, że w jego domu straszy, drudzy byli przekonani, że jego rodzice to sataniści. Kiedyś nawet była pogłoska, że oni wszyscy to czarnoksiężnicy, którzy zamieniają ludzi w szczury.
To razi od razu w oczy. "Być" we wszelkich odmianach to słowo-pułapka. Trzeba z nim uważać, bo lubi być nadużywane.Wink

Cytat:Po części wynikało to z postawy innych dzieci, które za każdym razem gdy go zobaczyły, uciekały z piskiem.
Przecinek po "razem".

Cytat:Ponieważ we wiosce Daughton, wiecznie plotkowano o jego rodzinie.
A tu z kolei przecinek niepotrzebny.

Cytat:Przytulił gruszę na pożegnanie, i ruszył w przeciwną stronę, powłóczając nogami.
Powłócząc.

Cytat:Arthurowi było bardzo przykro z tego powodu, ale sprawiał wrażenie, jakby go to w ogóle nie obchodziło. Arthur dotarł wreszcie do bramy prowadzącej do domu.
Powtórzenie.

Cytat:Jego rodzice siedzieli w salonie, w świetle bijącym z kominka. Jego matka nie raczyła nawet obrócić głowy, a ojciec poruszył się nieznacznie w fotelu, lecz też na niego nie spojrzał.
I kolejne.

Cytat:Szesnastolatek wszedł cicho po drewnianych schodach i wszedł do swojego pokoju.
Powtórzenie.

Cytat:Rozmawiali, zaśmiewali się, i leżeli pośród wysokich traw.
Bez przecinka.

Cytat:- Arthur... - wyszeptała dziewczyna - Jestem tutaj!
- Gdzie? - spytał zrozpaczony - Nie widzę cię!
- Arthur, ratunku! Pomóż mi! - krzyknęła dziewczyna.
Proponuję usunąć drugie pogrubienie.

Styl jest barwny. Interpunkcja jest w porządku. Uważaj na powtórzenia i moim zdaniem będzie dobrze. Fabularnie mnie nie przyciągnęło, ale to tylko dlatego, że mam zupełnie inny gust. Kto lubi takie historie, powinien być zadowolony.

Jest poprawnie. Unikaj powtórzeń, bo to Twój główny błąd.

Pozdrawiam!
Odpowiedz
#4
Rozdział III
Arthur, schowany za pniem starej gruszy, nie dowierzał własnym oczom. W jego głowie wybuchła bitwa, setki splątanych myśli przebiegały niczym rozszalałe konie, które mówiły: „to Ona! Podejdź do niej, to twoja szansa!" Lecz gdzieś z tyłu głowy brzmiał mglisty i cichy głos rozsądku: „To nie jest ta dziewczyna Arthur. To tylko twoja wyobraźnia." Chłopiec był kompletnie skołowany, nie wiedział co ma robić, jak się zachować, po prostu stał jak wryty i gapił się bezmyślnie w rudowłosą dziewczynę, która tak bardzo przypominała tą ze snu...
Wpatrzony w zielonooką piękność, przez długi czas nie zwracał uwagi na jej towarzyszkę, lecz gdy na nią spojrzał, doznał kolejnego szoku. To była druga przyjaciółka ze snu: blada cera, chude rączki, długie, brązowe włosy spięte czarną spinką. Miała ładne, duże, piwne oczy, kilka bladych piegów na małym nosie i wąskie, jasnoróżowe usta. Był w niezłym szoku, nigdy w życiu nie zdarzyło mu się coś podobnego. Otarł czoło bladą, chudą ręką, i upewniwszy się, że zza drzewa nie widać choćby skrawka płaszcza, zaczął się przysłuchiwać rozmowie.
- Chelsea, nie żartuj sobie. Nie mamy czasy na głupie zabawy w berka! - krzyknęła zirytowanym głosem brunetka.
- Jessica, wyluzuj! - odpowiedziała ze śmiechem rudowłosa. Wiatr poruszył gwałtownie złote kłosy pszenicy i rozległ się jęk jednej z dziewczyn.
- Chelsea! Miałaś tego nie robić, ktoś mógł cię zobaczyć! To nie są żarty! - wykrzyknęła przerażona dziewczyna.
- Dobra, dobra, nie ma sprawy! Nie musisz tak krzyczeć. - odpowiedziała Chelsea, a po chwili dodała - A ty nie udawaj aniołka Jess. Pamiętasz, kiedy zaczęłaś kombinować przy roślinach, kiedy każdy mógł cię zobaczyć? - po tych słowach nastało krótkie milczenie.
„O czym one gadają?" - spytał się w duchu Arthur.
- To była wyjątkowa sytuacja! Widziałaś w jakim były stanie te storczyki, kiedy te głupie dzieciaki zaczęły po nich deptać? Nie mogłam pozwolić by cierpiały - ucięła brunetka.
- Aleś ty szlachetna - zakpiła Chelsea - Dostaniesz medal! - zaśmiała się.
Rozległo głuche tąpnięcie i śmiech obu dziewczyn. Arthur odważył się wyjrzeć na milimetr zza pnia: Jessica stała nad Chelsea i śmiała się wniebogłosy, podczas gdy rudowłosa próbowała wstać. Otrzepała sukienkę z piasku i grudek ziemi, i spojrzała na brunetkę:
- Tak się chcesz bawić? - zaśmiała się Chelsea, obdarzając siostrę chytrym spojrzeniem - No to masz!
Dziewczyna o zielonych oczach wykonała ręką jakiś ruch, Arthur poczuł podmuch wiatru, i w mgnieniu oka Jessica znalazła się na ziemi. Brunetka, śmiejąc się wciąż, doprowadziła się do porządku i wykonała identyczny ruch dłonią. Ziemia zaczęła delikatnie drgać, a pod nogami Chelsea wyrosły pnącza, które po chwili oplotły jej stopy i przewróciły ją. Chłopcu coś przewróciło się w żołądku: „Magia?"
Jessica śmiała się i nadal wykonywała ruchy ręką, z każdą chwilą pnącza stawały się dłuższe i grubsze, coraz ciaśniej oplatały nogi dziewczynki. Powoli radosny śmiech Chelsea przemienił się w krzyk rozpaczy; pnącza zaczęły oplatać klatkę piersiową. Jessica, przerażona tym co zrobiła natychmiast przestała ruszać dłonią, lecz zabójcze pnącza nadal dusiły Chelsea niczym jadowite węże. Brunetka rzuciła się w stronę dziewczyny i próbowała wyplątać Chelsea z cierni, jednak były zbyt silne.
Arthur bez zastanowienia rzucił się do pomocy, czym wystraszył obie dziewczyny. Jessica na moment przestała ratować dziewczynę i wpatrywała się ze zdumieniem w chłopaka, gdy ten zaczął zawzięcie szarpać pnącza.
- Co tak patrzysz?! Ratuj ją! - wrzasnął zrozpaczony Arthur, podczas gdy Chelsea przestawała się ruszać. Jessica natychmiast zaczęła odciągać ciernie od siostry, jednak nie dawało to żadnego rezultatu. Chłopiec myślał gorączkowo co zrobić, patrząc jak jego dziewczyna ze snu umiera na jego rękach. Po chwili pobiegł ile sił w nogach na brzeg stawu, a gdy tam dotarł, wziął jeden z ostrych kamieni. Jego wzrok przez ułamek sekundy zatrzymał się na gładkiej tafli wody, przyjaźnie migocącej w świetle słońca, po czym puścił się biegiem w stronę dziewczyn. Brunetka nadal rozpaczliwie szarpała pnącza, ale te nie dawały za wygraną. Arthur bez dłuższego zastanowienia przeciął śmiercionośne liny. Ciernie puściły bezwładne ciało dziewczyny, i powoli zaczęły chować się z powrotem do ziemi.
Chelsea nie ruszała się, a na ramionach i nogach pojawiły się siniaki. Na ręce, w miejscu gdzie Arthur przeciął więzy, popłynęła strużka krwi. Chłopiec oddychał ciężko, a Jessica łkała nad nieruchomym ciałem siostry. Arthur bez zastanowienia, jakby w ostatnim geście przyjaźni, ujął dłoń Chelsea i popatrzył w jej piękne szmaragdowo-zielone oczy. Wezbrała w nim nieopisana rozpacz, jakby napił się żywego ognia, cały drżał, a z jego czarnych oczu popłynęły łzy. Nie rób mi tego - powiedział sobie w duchu. Uścisnął mocniej kruchą dłoń dziewczynki i poczuł dziwne mrowienie promieniujące aż do ramienia. Nie zwracał jednak na to uwagi, patrzył tylko w jej oczy czując sztylet w sercu. Przez dłuższą chwilę siedzieli w milczeniu, gdy nagle Chelsea wzięła głęboki oddech i usiadła po turecku na trawie. Arthur poczuł ulgę i mimowolnie się uśmiechnął.
- Chelsea, ty żyjesz! - wykrzyknęła uradowana Jessica i mocno uścisnęła siostrę - Tak się bałam!
- O- o co chodzi? - mruknęła nieprzytomnie Chelsea, a gdy zobaczyła Arthura oczy rozszerzyły się ze zdumienia. - A ty kim jesteś? I czemu trzymasz mnie za rękę?
Arthur natychmiast puścił dłoń rudowłosej a na jego twarzy pojawił się rumieniec.
- To nieistotne - powiedział zachrypniętym głosem - Ważne, że twoja siostra o mało cię nie zabiła.
- Że co? - zapytała i spojrzała na Jessicę, która spuściła głowę i cicho płakała.
- Chelsea, ja nie chciałam! Myślałam, że już nad tym panuję... - i na dobre wybuchnęła płaczem.
Rudowłosa podeszła do brunetki i objęła ją, lecz jej wzrok skierowany był w stronę Arthura. Patrzyli na siebie przez dłuższą chwilę, a potem, gdy szloch Jessiki ucichł, Chelsea wstała i podeszła do czarnowłosego chłopaka. Gdy podeszła możliwie blisko, Arthur utonął w zieleni jej oczu, rozkoszował się widokiem jej twarzy, tak bardzo upragnionej, choć nigdy nie sądził, że może ją kiedyś na prawdę ujrzeć.
- A teraz powiedz mi, kim jesteś? - spytała rudowłosa.
Arthur jeszcze przez chwilę upajał się jej widokiem a potem odpowiedział:
- Arthur Artherbert, mieszkam za wzgórzem.
- Skąd się tu wziąłeś? Nie widziałam cię tu wcześniej - spytała szczerze zaciekawiona.
Chłopiec znów zaczął bitwę z myślami. „Powiedzieć jej prawdę, czy nie?" Po kilku sekundach milczenia, uznał, że nie okłamie jej.
- Siedziałem na łące i... - Arthur zawahał się - i odkryłem coś niezwykłego. Zacząłem tworzyć kule z wody - Arthur oblał się rumieńcem, bo zdawał sobie sprawę, że brzmi to bardzo głupio. - A gdy zauważyłem, że idziecie w stronę stawu, ukryłem się za gruszą. Wcale nie chciałem podsłuchiwać, ale... tak wyszło - uciął.
Chelsea przez parę chwil przyglądała mu się badawczo, a potem wymieniła porozumiewawcze spojrzenie z siostrą.
- A więc to ty - stwierdziła rudowłosa - Jesteś Ostatnim Żywiołem.
- Lily? After all this time?
- Always.
Odpowiedz
#5
Jak już wcześniej wspominałam, wstawiaj akapity ([p ] bez spacji).
Wstawiaj dłuższe fragmenty, wtedy łatwiej będzie nam wszystkim to ocenić.
Trochę dziwi mnie, że dziewczyny nie zauważyły wcześniej Arthura. W końcu chwilę przed ich nadejściem krzyczał...
Pomysł co do fabuły masz dobry, jednak nie wiem, jak będzie dalej. Całość przypomina mi raczej serial, nie opowiadanie. Czytając ostatnie linijki czekałam tylko na końcową muzykę Tongue Słowa rudowłosej powinny zatrzymać czytelnika, stworzyć w nim chęć do jak najszybszego przeczytania dalszej części. A tutaj tego zabrakło.
Mimo wszystko czekam na dalszy fragment.
Pozdrawiam
The Earth without art is just eh.
Odpowiedz
#6
Cytat:Oto siedział w cieniu gruszy, na skąpanej w złotych promieniach łące, szesnastoletni chłopak. Ręce miał splecione na kolanach, a oczy czarne, smutne, puste, dawno pozbawione miłości. Westchnął cicho, słysząc wesołe okrzyki dzieci, bawiących się gdzieś w oddali, w zupełnie innym świecie. Świecie miłości, spokoju i radości, przepełnionych śmiechem i gwarem rozmów. Chociaż chłopak milczał, jego dusza płakała, krzyczała z rozpaczy, rozrywała mu serce

Super. Po raz setny mamy głównego bohatera, który jest odizolowany od świata, w dodatku patrzy się na szczęśliwe dzieci. Niezbyt ciekawie się zaczyna, a ten fragment powinien kusić czytelnika oryginalnością, a tak niestety nie jest.

Cytat:Jednak Arthur nie uronił ani jednej łzy. Nigdy. Pozornie nie okazywał żadnych emocji, nawet gdy jego własna matka, wyrzuciła go na całą noc z domu. Był głodny, zmarznięty, wyczerpany, a jednak nie pozwolił sobie na choćby jęk. Czuł nienawiść do swoich rodziców. A oni? Oni nic do niego nie czuli. Jakby był powietrzem. Czy był w domu, czy nie, im to było zupełnie obojętne. Jedyne miejsce, w którym Arthur czuł się bezpiecznie była łąka: cień gruszy, strumyk płynący koło niewielkiego lasu, śpiew ptaków, złote kłosy zboża, ciepłe promyki słońca, pieszczące twarz.

Uwierz, że akurat to, że główny bohater tego opowiadania będzie miał mocną psychikę dało się przewidzieć bez wysiłku. Tak samo jak i to, że ma problemy w rodzinie i bardzo często ucieka do swojej utopii - w tym przypadku - na łąkę. Dalej niczym nie ciekawi.

Cytat:Był zbudowany w stylu gotyckim, z dachu ziały dziury, a ogród był zarośnięty, jakby od lat nikt nic w nim nie robił. Efektu dopełniały witraże w oknach i wielka, staroświecka, mahoniowa brama ze srebrną klamką.

Miałem tak wielką nadzieję, że rozpiszesz się w tym miejscu. Jednak widzę tutaj tylko powierzchowny opis, a opisy od niechcenia też nie ciekawią czytelnika. Czytam to Twoje opowiadanie i czytając, bardziej skupiam się na myśleniu, kiedy mnie zaskoczysz. (O ile zaskoczysz)

Cytat:Nagle scena zmieniła się...

Naprawdę? Scena? Przecież można napisać "krajobraz" czy "otoczenie", ale "scena"? Toż to nie dramat.

Cytat:Chłopiec był kompletnie skołowany, nie wiedział co ma robić, jak się zachować, po prostu stał jak wryty i gapił się bezmyślnie w rudowłosą dziewczynę, która tak bardzo przypominała ze snu...

To jest chyba najbardziej popularny błąd Big Grin Pamiętaj - piszemy w narzędniku, w bierniku.

Cytat:- Chelsea, nie żartuj sobie. Nie mamy czasy na głupie zabawy w berka! - krzyknęła zirytowanym głosem brunetka.
- Jessica, wyluzuj! - odpowiedziała ze śmiechem rudowłosa. Wiatr poruszył gwałtownie złote kłosy pszenicy i rozległ się jęk jednej z dziewczyn.
- Chelsea! Miałaś tego nie robić, ktoś mógł cię zobaczyć! To nie są żarty! - wykrzyknęła przerażona dziewczyna.

Aj, wiarygodność tutaj została pogrzebana przez patos. Chodzi mi o to, że ten fragment (jak i niektóre mniejsze fragmenty wcześniej czy później) brzmią bardzo nienaturalnie i sztucznie. Czy widziałeś/widziałaś (wybacz mi, nie wiem jakiej jesteś płci) kogoś rozmawiającego mniej więcej w taki sposób:
- Marcin, nie przejmuj się tym!
- Adrian, jak mam się nie przejmować?
- Marcin, po prostu nie myśl o tym!
Osobiście nie słyszałem, żeby tak ktoś rozmawiał.

Podsumowując.

Jak dla mnie fabularnie jest bardzo słabo. Ale może to po prostu kwestia gustu, chociaż szczerze wątpię, aby ktoś naprawdę lubił takie opowiadania. No dobra, mamy głównego bohatera, młodzieniec liczy sobie szesnaście wiosen, jest odosobniony, nieszczęśliwy, odtrącony, ale zarazem...

Cytat:Szepnął tylko "dobranoc" do gwiazd i od razu zapadł w głęboki sen.

...bardzo romantyczny. Pewnego dnia odkrywa w sobie moc okiełznania wody i napotyka dwie postacie z podobną mocą. Naprawdę, jak dla mnie nie jest to nic ciekawego, jest bardzo dużo podobnych opowiadań.

Warsztatowo jest średnio, czytałem gorsze opowiadania. Przeczytaj zamieszczony o tutaj poradnik, o ile uszedł Twojej uwadze.

Pozdrawiam, pisz dalej Smile
InF
Odpowiedz
#7
Komentuję rozdział III od razu, bo wcześniejsze oceniałem w poprzednim komentarzu.

Cytat:W jego głowie wybuchła bitwa, setki splątanych myśli przebiegały niczym rozszalałe konie, które mówiły: „to Ona! Podejdź do niej, to twoja szansa!"
Porównywanie myśli do koni jest bardzo, baaardzo popularne. Sam łapię się na tym często. Wiesz co robię, gdy odnajdę w swoim opowiadaniu nieoryginalną metaforę? Wymyślam coś innego i podmieniam. Polecam Ci zastanowić się nad poświęceniem chwili podczas korekty na to. Bo barwne i oryginalne metafory to bardzo fajna sprawa w opowiadaniu. Reasumując: myśli>konie = nieoryginalnie.

Cytat:Wpatrzony w zielonooką piękność, przez długi czas nie zwracał uwagi na jej towarzyszkę, lecz gdy na nią spojrzał, doznał kolejnego szoku. To była druga przyjaciółka ze snu: blada cera, chude rączki, długie, brązowe włosy spięte czarną spinką. Miała ładne, duże, piwne oczy, kilka bladych piegów na małym nosie i wąskie, jasnoróżowe usta. Był w niezłym szoku, nigdy w życiu nie zdarzyło mu się coś podobnego. Otarł czoło bladą, chudą ręką, i upewniwszy się, że zza drzewa nie widać choćby skrawka płaszcza, zaczął się przysłuchiwać rozmowie.
Dwa powtórzenia w tym akapicie.
szok - nie ma co powtarzać tego dwukrotnie, czytelnik pamięta.
chude ręce - tu sprawa wydaje się poważniejsza, bo moim zdaniem, fajnie jest, gdy bohaterowie opowiadania są zróżnicowani, odmienni od siebie i charakterem, i wyglądem. Monotonność w literaturze jest "be".Smile

Cytat:- Chelsea! Miałaś tego nie robić, ktoś mógł cię zobaczyć! To nie są żarty! - wykrzyknęła przerażona dziewczyna.
Pogubiłem się która to wykrzyknęła, ale to szczegół.

Cytat:Pamiętasz, kiedy zaczęłaś kombinować przy roślinach, kiedy każdy mógł cię zobaczyć?
Powtórzenie.

Cytat:Rozległo głuche tąpnięcie i śmiech obu dziewczyn.
Brakuje "się".

Cytat:Chłopiec myślał gorączkowo co zrobić, patrząc jak jego dziewczyna ze snu umiera na jego rękach.
Powtórzenie.

Cytat:Chelsea i popatrzył w jej piękne szmaragdowo-zielone oczy.
Jako facet jestem dość niewrażliwy kolorystycznie, że tak powiem i może się nie znam, ale dla mnie szmaragdowo-zielone to tyle co zielono-zielone. Może wypowie się ktoś inny.

Cytat:Nie zwracał jednak na to uwagi, patrzył tylko w jej oczy czując sztylet w sercu.
Dziwnie to brzmi.

Podsumowując:
- popracuj nad metaforami
- zróżnicuj bardziej postaci
- przepuszczasz dość szybko rzucające się w oczy powtórzeniaSad
- za dużo rudowłosych, brunetów, zielonookich itd. Dla mnie jednak lepiej się czyta, gdy piszesz po prostu imieniem, bo czasami muszę się zastanowić: "Kurczę zieloonoka, która miała zielone oczy?". I to mi psuje przyjemność z lektury.

Popracujesz trochę i zniwelujesz powyższe błędy, także nie poddawaj się i do roboty.Smile

Pozdrawiam!

PS. Wystawiłem 3/5 - głównie dla zachęty.Smile
Odpowiedz
#8
Dosyć zajmujące czytadło. Przede wszystkim dobrze mi się kojarzyło. Na początku mamy chłopca o imieniu Arthur i historię osadzoną w świecie fantasy, od razu przyszedł mi do głowy T.H. Withe "Był sobie raz i na zawsze król" o ile dobrze pamiętam tytuł, czy też bajkę Disneya "Miecz w kamieniu" Na razie świat nie jest odpowiednio zarysowany więc nie jestem pewien czy to alternatywny świat z pomieszanymi epokami, czy współczesna wieś. Bardziej by mi tu pasowały czasy pseudo średniowieczne, ale opis ubiorów i dialogi wskazują bardziej na współczesność. Bardzo mi się podobały opisy przyrody. Samo ukazanie niedoli chłopaka było dobre, można było się przejąć jego losem, ale zazgrzytał mi jego wiek. Sam pamiętam jak miałem 16 lat, goście w tym wieku tak się nie zachowują i opisywanie w ten sposób kogoś o tym wieku trochę zdaje się infantylne. To są mimo wszystko tylko szczegóły które specjalnie mi nie przeszkadzały, może tylko zbyt częste powtórzenia raziły. Na razie jest dobrze. Pozdrawiam.
Odpowiedz
#9
Hmm... To co pierwsze zauważyłem, to odpowiednie... hmm... nie wiem jak to nazwać. Zagęszczenie fabuły? W odpowiednich fragmentach styl jest odpowiednio ciężki, a w odpowiednich trochę mniej "smolisty". To wielki plus. Cóż, przynajmniej ja mam takie odczucie.
Żywioły i ich opanowywanie to rzeczywiście lekko oklepany temat, jednak jest na tyle szeroki, że na pewno można wymyślić w nim jeszcze wiele nowych rzeczy.
Co do błędów składniowych, interpunkcyjnych i językowych - osoby nade mną wytropiły je już po mistrzowsku. Sam się do tego nie nadaję (pewnie zrobiłem kilka błędów w samej ocenie), więc jakichś rad też Ci nie dam.
Odpowiedz


Skocz do:


Użytkownicy przeglądający ten wątek: 1 gości