Botanica incantatores

[Alchemik]

Polecą z wiatrem, ochoczo,
z rozszarpanego wiersza, drzewa,
wersami w listach pożółkłych,
kartach zeszłej i zeszłego,
schodząc na ziemię, zatapiając
w błocie, zanim przymrozek

ściśnie serca w grudzień.

Dzień jak codzień

Dzień dobry!
A co w nim dobrego?
Kometa leci.
Aaa, taka kosmiczna bryła śniegu!?
Noo, może to będzie meteoryt.
Ogniste wejście, krater spory.

Rozumiem, zostawmy spory na wiosnę.

Bo, ja tu, proszę pana, znowu czekam.
W doniczce pielęgnuję zaklęcia miłosne.

_________________

[czarownica]

W Twoich wierszach jest jakaś magia, a magia to coś, co kręci czarownice. I jest w nich coś takiego, że chce mi się czytać drugi, a nawet trzeci raz. Co do wartości technicznej, to nic nie powiem, bo się nie znam

[Gunnar]

Początek taki sobie, ale trzy ostatnie wersy zasługują z mojej strony na uznanie. Mocne zakończenie

[Alchemik]

Zaglądnąłem, bo czegoś szukałem.
Trzy ostatnie wersy, powiadasz, Gunnarze?

A jakby się one miały do tych pierwszych i najpierwszych.
Wiersze tworzą całość. Nie da się ich dzielić na cząstki i czytać tylko rozdziały z nich.

To w ramach mojej własnej nauki poetyki.

Jurek