Bez retuszu

[Piotr Knasiecki]

strzeżcie się panien wykrzywiających usteczka
ich pocałunki cierpkie jak młoda porzeczka
gest ruch czy uśmiech wystudiowane w detalach
blask cudnych oczu rozum do zgliszczy wypala

jak świat szeroki wszędzie stawiają swe sieci
zgubioną ścieżkę łatwiej odnaleźć w zamieci
albo wśród sztormu latarnię dostrzec w oddali
niż choćby resztki przy nich rozsądku ocalić

rankiem dopiero w blasku pierwszego świtania
wytarty fluid płeć śnieżnobiałą odsłania
to warstwa pudrów skrywała lica jak czarczaf
na retusz jednak miejsca w torebkach nie starcza

jak kłusownicy zbrojni w potrzaski i wnyki
w torebkach noszą skrzętnie ukryte metryki
z których wyczytać można przyczynę nieszczęścia
wewnętrzny przymus jak najszybszego zamęścia

[Szach-Mat]

bardzooooo życiowy tekst. Zwłaszcza o tych wszystkich specyfikach, o których z rana zostaje tylko wspomnienie... Strasznieeeee życiowe.



Pozdrawiam.

[Insomnia]

Bardzo mi się podoba. Jesteś jednym z niewielu poetów tutaj, którzy nie dość, że mają coś do powiedzenia potrafią to potrafią to napisać w taki sposób... bardzo dobry sposób, wręcz doskonały

[FantaSmaGoria]

Plastic's fantastic
Coś tam w środku nie gra z rymami, ale to się gubi.
Czy życiowe, nie wiem. Wy to zawsze narzekaliście i będziecie narzekać, a i tak swoje robicie