Dla Miriad za "Rzekomą magię miłości"
Nie jestem jakimś koneserem kawy, ale to co podała mi zaspana rembrantowska Saskia, odziana w bazarową „Pradę”, można określić jako zamach islamskich fundamentalistów. Kiepskie zresztą odniesienie. Co jak co, ale kawę i bomby to oni robić umieją. A tu był okropny, zwietrzały, brązowawy proszek, zalany przed chwilą wrzątkiem z czajnika. Dobrze chociaż, że dziewczyna zamówiła herbatę. Jest szansa, że ekspresówka jaka moczyła się w szklance, nie została popełniona ze zmiotek z taśmy produkcyjnej w fabryce nawozów sztucznych. Zaniosłem ostrożnie szklanki do stolika. Klimatyzator męczył się straszliwie, próbując ucznić znośnym, duszne powietrze lipcowego wieczoru. Od nagrzanych kostek betonu i blaszanej wiaty stanowiącej niebo dla czterech dystrybutorów, buchało żarem całodniowego, trzydziestostopniowego upału.
Ta stacja lata świetności miała już za sobą. Odkąd wybudowano dwa kilometry stąd nitkę autostrady, stara „siódemka” stała się mało uczęszczaną drogą dla traktorów i lokalnych aborygenów. Przy nowej wybudowano nowoczesne stacje benzynowe w kolorach firmowych; czerwonożółte „Orlenu” czy zielone „BP”. Wszystkie walone od jednego projektu i z jednakową, plastikową obsługą odzianą w nakrochmalone mundurki.
Tutaj wiało duchem poprzedniej epoki. Nikt nie inwestował w to miejsce, istniejące jeszcze zapewne siłą inercji. Obok stacji dogorywał mały motelik, wykonany z klimatycznej wielkiej płyty, choć sam do wielkich nie należał. Ot, parę pokoi z wyposażeniem, które dziś się spotyka w czasie ulicznych wystawek lub na w pokojach zapomnianego przez władzę domu spokojnej starości. Biorę odpowiedzialność za to stwierdzenie, bo zarezerwowałem tam pokój przed godziną. Desingu łazienki profilaktycznie nie sprawdziłem, ale specjalnej wyobraźni tu nie trzeba.
Stoliki i krzesła w stacyjnym barze wyglądały jak ukradzione z pobliskich posesji. Plastikowe, przetrenowane życiem oraz niejednymi imieninami pana domu. Kawa i herbata natychmiast rozlały się, kiedy dotknąłem tych chybotliwych pomiotów współczesnych wtryskarek.
- Ty długo czekasz – uśmiechnęła się z wysiłkiem, odgarniając niesforną blond grzywkę z upodobaniem spadającą na oko – a u mienia czas. Ty dopłacisz diengi.
Nie wiem co mnie podkusiło by zjechać z autostrady. Tym bardziej nie wiem dlaczego zatrzymałem się na tym zasyfionym parkingu ,na którym ją zobaczyłem w świetle reflektorów. Lateksowa miniówka, rajstopy z wielkimi oczkami, popularnie zwane „burdelówkami”, fioletowe szpile (ohyda) i sraczkowata koszulka bez rękawów z wydrukowanym napisem „Help me”. Perwersyjnie prowokacyjny tekst.
Nie była specjalnie ładna, a i ja nie miałem jakiegoś nadmiernego ciśnienia spermy na przysadkę mózgową. A jednak się zatrzymałem i dogadałem. To znaczy ustaliłem łamaną polszczyzną – pięćdziesiąt - ale jeśli pojedzie ze mną do pobliskiego motelu ,to stówa. Nie za bardzo chciała, chyba się trochę bała, ale dodatkowa pięćdziesiątka plus obietnica szybkiej godziny, przełamała opór. Ale minęło już prawie dwie, a my nic. Była wyraźnie zniecierpliwiona.
- Ty, czas – wskazała na zegarek wiszący nad blatem.
- Dobra, dopłacę ci. Dawno tu jesteś?
Spojrzała na mnie podejrzliwie. Jakiś erotoman – gawędziarz.
- Knigu piszesz, czy pieprzysz? – to „piszesz” zaciągnęła tak miękko. Rosyjski jest pięknym, melodyjnym językiem. Stwierdziłem również, sądząc po reakcji w spodniach, że jednocześnie zmysłowym i prowokującym.
Miała cudne oczy. W zielonkawym odcieniu, ale naznaczone szarymi i brązowymi cętkami. Duże i lekko skośne. Zmęczone pod grubą warstwą tynku, agresywnie narzuconego przez pijanego tynkarza. Taka jej robota to i stylizacja taka. Ale piękne były mimo tego. Tylko za te oczy bym zapłacił. No niech tam, zapłacę.
Wyjąłem stówkę i położyłem na zachlapanym blacie. Uśmiechnęła się i szybko schowała do malutkiej torebeczki.
- Ja tu miesiąc. Studentka ja z kijewskiego instituta. Historiu ja budu uczit. Raditieli na wsi; u nas ciężko w damoj. Brat, siestra, jej dieti. Ciężko. – westchnęła. Wzrok jej zmętniał, a głos stał się ciepły. Wyszła na chwilę z roli przydrożnej kurwy.
Ze stojącego na parapecie charkota usłyszałem Luisa Armstronga i jego „Wonderfull live”. Wziąłem ją za rękę.
- Chodź – pociągnąłem stanowczo. Spojrzała lekko zdziwiona.
- Już?
- Chodź - szarpnąłem mocniej. – Zatańczymy.
Spojrzała nierozumiejącym wzrokiem, ale już byliśmy na kawałku wolnej przestrzeni. Miejscowa Saskia patrzyła na mnie jak na wariata. Tańczyliśmy nie bardzo w rytm kołyszącej melodii. Zchrypnięty głos wokalisty przepływał przez moją pamięć. Z Martą tańczyłem ten kawałek lata świetlne temu na imprezie w akademiku. Potem jeszcze wiele razy już z Martą S., jako żoną. A teraz pewnie tańczy go z jakimś nadzianym palantem, szepcząc mu do ucha, jak bardzo lubi to nagranie. Chujowy świat!
Początkowo dziewczyna była strasznie spięta. Gładziłem ją po nagim ramieniu, opuszkiem krążąc po bliźnie po szczepionce ospy. Zaczęła mięknąć i coraz bardziej przywierać całym ciałem. Uśmiechnęła się lekko, kiedy wyczuła wybrzuszenie w moich spodniach.
- Poczekaj – odskoczyła na chwilę i energicznie zrzuciła ohydne, fioletowe szpilki. – Nogą bolą. Cały dień.
Malutka bez nich była. Głową sięgała mi do podbródka. Wcisnąłem nos w jej włosy. Pachniały świeżością, wiatrem. Tak jak włosy Marty. Dopadło mnie niepatrzenie.
Głośnik zamilkł. Przez chwilę kręciliśmy się jeszcze. Otworzyłem oczy i spojrzałem na jej twarz. Ona miała wciąż zamknięte powieki, a chrapki zadartego noska drżały szybko, ze świstem wciągając powietrze. Zaciągnąłem ją z lekka nieprzytomną do stolika. Wyjąłem z tylnej kieszeni portfel i drżącymi rękami rzuciłem wszystkie banknoty. Odwróciłem się i prawie biegiem poszedłem do samochodu.
Kiedy mijałem bar stała w drzwiach.
- Jak ci na imię? – zapytałem uchylając szybę. Patrzyła na mnie z wyrzutem tymi pięknymi oczami.
- Mówią na mienia, Saskia. - Wspominałem już, że chujowy jest ten świat?
Odjechałem z piskiem. Znając swoje palanciarstwo, gotowy byłem zakochać się w przydrożnej kurwie.
Nie jestem jakimś koneserem kawy, ale to co podała mi zaspana rembrantowska Saskia, odziana w bazarową „Pradę”, można określić jako zamach islamskich fundamentalistów. Kiepskie zresztą odniesienie. Co jak co, ale kawę i bomby to oni robić umieją. A tu był okropny, zwietrzały, brązowawy proszek, zalany przed chwilą wrzątkiem z czajnika. Dobrze chociaż, że dziewczyna zamówiła herbatę. Jest szansa, że ekspresówka jaka moczyła się w szklance, nie została popełniona ze zmiotek z taśmy produkcyjnej w fabryce nawozów sztucznych. Zaniosłem ostrożnie szklanki do stolika. Klimatyzator męczył się straszliwie, próbując ucznić znośnym, duszne powietrze lipcowego wieczoru. Od nagrzanych kostek betonu i blaszanej wiaty stanowiącej niebo dla czterech dystrybutorów, buchało żarem całodniowego, trzydziestostopniowego upału.
Ta stacja lata świetności miała już za sobą. Odkąd wybudowano dwa kilometry stąd nitkę autostrady, stara „siódemka” stała się mało uczęszczaną drogą dla traktorów i lokalnych aborygenów. Przy nowej wybudowano nowoczesne stacje benzynowe w kolorach firmowych; czerwonożółte „Orlenu” czy zielone „BP”. Wszystkie walone od jednego projektu i z jednakową, plastikową obsługą odzianą w nakrochmalone mundurki.
Tutaj wiało duchem poprzedniej epoki. Nikt nie inwestował w to miejsce, istniejące jeszcze zapewne siłą inercji. Obok stacji dogorywał mały motelik, wykonany z klimatycznej wielkiej płyty, choć sam do wielkich nie należał. Ot, parę pokoi z wyposażeniem, które dziś się spotyka w czasie ulicznych wystawek lub na w pokojach zapomnianego przez władzę domu spokojnej starości. Biorę odpowiedzialność za to stwierdzenie, bo zarezerwowałem tam pokój przed godziną. Desingu łazienki profilaktycznie nie sprawdziłem, ale specjalnej wyobraźni tu nie trzeba.
Stoliki i krzesła w stacyjnym barze wyglądały jak ukradzione z pobliskich posesji. Plastikowe, przetrenowane życiem oraz niejednymi imieninami pana domu. Kawa i herbata natychmiast rozlały się, kiedy dotknąłem tych chybotliwych pomiotów współczesnych wtryskarek.
- Ty długo czekasz – uśmiechnęła się z wysiłkiem, odgarniając niesforną blond grzywkę z upodobaniem spadającą na oko – a u mienia czas. Ty dopłacisz diengi.
Nie wiem co mnie podkusiło by zjechać z autostrady. Tym bardziej nie wiem dlaczego zatrzymałem się na tym zasyfionym parkingu ,na którym ją zobaczyłem w świetle reflektorów. Lateksowa miniówka, rajstopy z wielkimi oczkami, popularnie zwane „burdelówkami”, fioletowe szpile (ohyda) i sraczkowata koszulka bez rękawów z wydrukowanym napisem „Help me”. Perwersyjnie prowokacyjny tekst.
Nie była specjalnie ładna, a i ja nie miałem jakiegoś nadmiernego ciśnienia spermy na przysadkę mózgową. A jednak się zatrzymałem i dogadałem. To znaczy ustaliłem łamaną polszczyzną – pięćdziesiąt - ale jeśli pojedzie ze mną do pobliskiego motelu ,to stówa. Nie za bardzo chciała, chyba się trochę bała, ale dodatkowa pięćdziesiątka plus obietnica szybkiej godziny, przełamała opór. Ale minęło już prawie dwie, a my nic. Była wyraźnie zniecierpliwiona.
- Ty, czas – wskazała na zegarek wiszący nad blatem.
- Dobra, dopłacę ci. Dawno tu jesteś?
Spojrzała na mnie podejrzliwie. Jakiś erotoman – gawędziarz.
- Knigu piszesz, czy pieprzysz? – to „piszesz” zaciągnęła tak miękko. Rosyjski jest pięknym, melodyjnym językiem. Stwierdziłem również, sądząc po reakcji w spodniach, że jednocześnie zmysłowym i prowokującym.
Miała cudne oczy. W zielonkawym odcieniu, ale naznaczone szarymi i brązowymi cętkami. Duże i lekko skośne. Zmęczone pod grubą warstwą tynku, agresywnie narzuconego przez pijanego tynkarza. Taka jej robota to i stylizacja taka. Ale piękne były mimo tego. Tylko za te oczy bym zapłacił. No niech tam, zapłacę.
Wyjąłem stówkę i położyłem na zachlapanym blacie. Uśmiechnęła się i szybko schowała do malutkiej torebeczki.
- Ja tu miesiąc. Studentka ja z kijewskiego instituta. Historiu ja budu uczit. Raditieli na wsi; u nas ciężko w damoj. Brat, siestra, jej dieti. Ciężko. – westchnęła. Wzrok jej zmętniał, a głos stał się ciepły. Wyszła na chwilę z roli przydrożnej kurwy.
Ze stojącego na parapecie charkota usłyszałem Luisa Armstronga i jego „Wonderfull live”. Wziąłem ją za rękę.
- Chodź – pociągnąłem stanowczo. Spojrzała lekko zdziwiona.
- Już?
- Chodź - szarpnąłem mocniej. – Zatańczymy.
Spojrzała nierozumiejącym wzrokiem, ale już byliśmy na kawałku wolnej przestrzeni. Miejscowa Saskia patrzyła na mnie jak na wariata. Tańczyliśmy nie bardzo w rytm kołyszącej melodii. Zchrypnięty głos wokalisty przepływał przez moją pamięć. Z Martą tańczyłem ten kawałek lata świetlne temu na imprezie w akademiku. Potem jeszcze wiele razy już z Martą S., jako żoną. A teraz pewnie tańczy go z jakimś nadzianym palantem, szepcząc mu do ucha, jak bardzo lubi to nagranie. Chujowy świat!
Początkowo dziewczyna była strasznie spięta. Gładziłem ją po nagim ramieniu, opuszkiem krążąc po bliźnie po szczepionce ospy. Zaczęła mięknąć i coraz bardziej przywierać całym ciałem. Uśmiechnęła się lekko, kiedy wyczuła wybrzuszenie w moich spodniach.
- Poczekaj – odskoczyła na chwilę i energicznie zrzuciła ohydne, fioletowe szpilki. – Nogą bolą. Cały dień.
Malutka bez nich była. Głową sięgała mi do podbródka. Wcisnąłem nos w jej włosy. Pachniały świeżością, wiatrem. Tak jak włosy Marty. Dopadło mnie niepatrzenie.
Głośnik zamilkł. Przez chwilę kręciliśmy się jeszcze. Otworzyłem oczy i spojrzałem na jej twarz. Ona miała wciąż zamknięte powieki, a chrapki zadartego noska drżały szybko, ze świstem wciągając powietrze. Zaciągnąłem ją z lekka nieprzytomną do stolika. Wyjąłem z tylnej kieszeni portfel i drżącymi rękami rzuciłem wszystkie banknoty. Odwróciłem się i prawie biegiem poszedłem do samochodu.
Kiedy mijałem bar stała w drzwiach.
- Jak ci na imię? – zapytałem uchylając szybę. Patrzyła na mnie z wyrzutem tymi pięknymi oczami.
- Mówią na mienia, Saskia. - Wspominałem już, że chujowy jest ten świat?
Odjechałem z piskiem. Znając swoje palanciarstwo, gotowy byłem zakochać się w przydrożnej kurwie.
. Mówiłem, że jestem niepoprawnie ckliwy romantyk! (co to te wargi
)
, ale to się chce też (a może przede wszystkim) otoczyć ramionami, ogrzać, czuć jak drży, przysiąc nagle wszystko i od ręki, w zamian widzieć tylko ufność i szczęście. i to nie jest populistyczna ściema. a to tylko podstawa, fundament, bo z tego miejsca idzie to wszystko jeszcze dalej i dalej w rozmaitych kierunkach, wśród których jest właśnie taka tępa postawa frajera, taki żałosny jęk serca do nieznajomej na chodniku, do pani w kolejce, do pani za kasą, która się tak jakby do nas uśmiechnęła, tak jakby życzliwiej niż do innych, albo przeciwnie, jakoś tęsknie odwróciła wzrok, w jakiś sposób wygląda nieszczęśliwie - tymczasem temu czy owemu świta w głowie żarliwe pragnienie pokazania jej, że jest światem, że powinna nigdy więcej tak wzroku nie spuszczać, tak się nie smucić, mgłą oczu nie zasnuwać. ile konfiguracji (bo dwie wrażliwości biorą w tym udział, jej i jego) tyle opcji na efekt "zauroczenia". kochamy życie nie dlatego, że do życia, lecz do kochania przywykliśmy. kocha się kobiety, więc zdradza się kobiety 
ale miło się czytało.