Bajka o welfare state

[Lyssa]

W państwie dobrobytu, gdzie ziemia miała rozkwitać miłością
żyło sobie społeczeństwo - pan pleban i parobek .

Kiedy rozsądek sprzedano za trochę euro, ziemia zarosła chwastami.
Już nie tylko ślepy nie widział postępu.

Fizycznie pracowali frajerzy a tłuste anioły, wyręczając się urzędnikami
spychali ludzi do piekła.

Bywali tam też wielcy poeci i maluczcy prezydenci.
Jeden z wielką żałością pożegnał noblistkę Wisławę Cimborską.

Z bogatych sklepów uśmiechała się obsługa, banki wciskały kredyty.
A w koło coraz bardziej cuchnęło śmiercią.

Aż powiedzieli dość - ci których spotkało na ziemi piekło.
Niech nie mają spokoju niech trafią w gorejący piec złe dusze.

Na nowo zaczęli kroić chleb i dzielić bardziej solidarnie.
Odsunięci od rzeki niosącej im dobra podnieśli kwik tak wielki,

że wstrząsnął całą Europą

[Capri]

Znany poeta Dante, żyjący na przełomie XIII i XIV wieku, napisał w Jedenastu mękach piekielnych:
„Są tam drzewa płonące,
a na nich dusze tych,
którzy w swoim życiu odmawiali
chodzenia do kościoła (...)
„Jest tam piec gorejący,
a przed nim siedem diabłów
wrzucających w ogień grzeszne dusze (...)
„Nie mają chwili spokoju
grzeszne dusze”.

[Lyssa]

Znany poeta Dante, żyjący na przełomie XIII i XIV wieku, napisał w Jedenastu mękach piekielnych:
„Są tam drzewa płonące,
a na nich dusze tych,
którzy w swoim życiu odmawiali
chodzenia do kościoła (...)
„Jest tam piec gorejący,
a przed nim siedem diabłów
wrzucających w ogień grzeszne dusze (...)
„Nie mają chwili spokoju
grzeszne dusze”.

Ano, niech nie mają spokoju....czyli jest nadzieja, że jednych spotka piekło na ziemi a drudzy trafią w piec gorejący.