Zdarzyło się w końcu lat siedemdziesiątych, a może później. Dokładnie już nie pamiętam. Jeździłem po kraju, odwiedzając antykwariaty i określone księgarnie w poszukiwaniu książek, które mnie interesowały. Nie było oczywiście internetu, przez telefon niełatwo było się dogadać, a dobre pozycje były trudno dostępne. W centrum pewnego dużego miasta, którego nazwa nie ma znaczenia, przy zespole zabudowy klasztornej mieściła się, a może mieści się nadal, księgarnia o stosownym profilu.
Wszedłem, była niewielka, mogło stać w niej jednocześnie zaledwie parę osób. Niedługa lada założona książkami, załamująca się pod kątem prostym, tworzyła dodatkowe krótkie ramię. Niski sufit, przyćmione światło i atmosfera spokoju. Sprzedawca z lekka poruszony moim wejściem, wystawił głowę z zaplecza i dokonawszy oceny osoby, zniknął, nie pojawiwszy się więcej. Stałem przy ladzie przeglądając kolejne książki, aż utonąłem w którejś, dosłownie zapominając o bożym świecie.
I nagle poczułem uderzenie w prawy bok. Było tak silne, iż bezwładnie poleciałem w przeciwną stronę. Dwudziestokilkuletni mężczyzna, ponad sto osiemdziesiąt centymetrów, około dziewięćdziesięciu kilogramów, aczkolwiek w takim miejscu całkowicie nieprzygotowany na jakikolwiek atak. Oparłem się w jakiejś wykręconej, skurczonej pozycji na krótszym ramieniu lady, z trudem łapiąc równowagę. Ból pod żebrem trwał mniej niż chwilę. Książka upadła rozwartym grzbietem do góry – nie wiem, czy od siły uderzenia, czy instynktownie ją odrzuciłem, szukając punktu oparcia, i wznosząc ręce w geście samoobrony.
I zamarłem.
Dokładnie na moim miejscu, tam gdzie stałem sekundę wcześniej, widniała postać niskiego księdza w czarnej sutannie i białymi jak mleko siwymi włosami. Staruszek tkwił nieruchomo, sprawiając wrażenie, jakby stał w tym miejscu od stworzenia świata, cichy, nieobecny dla otoczenia, a na pochylonej, miłej i dobrodusznej, pucułowatej twarzy, błąkał się nikły uśmiech, oczy zatopione w trzymanej w rękach książce.
Byłem jak skamieniały. Panowała fizycznie namacalna, przejmująca cisza. Minęła chwila, nie wiem krótka czy długa. Odruchowo zamknąłem upuszczoną książkę i ułożyłem na ladzie. Nic więcej nie było do zrobienia. Nie było nic do powiedzenia. Tylko ta nierealna, surrealistyczna cisza, której kolejne zakłócenie było czymś nie do pomyślenia, czymś nie mogącym się wydarzyć, a którą wciąż pamiętam i czasem słyszę.
Wyszedłem, starając się nie zakłócać jej.
Aleksander Litto Strumieński
Wszedłem, była niewielka, mogło stać w niej jednocześnie zaledwie parę osób. Niedługa lada założona książkami, załamująca się pod kątem prostym, tworzyła dodatkowe krótkie ramię. Niski sufit, przyćmione światło i atmosfera spokoju. Sprzedawca z lekka poruszony moim wejściem, wystawił głowę z zaplecza i dokonawszy oceny osoby, zniknął, nie pojawiwszy się więcej. Stałem przy ladzie przeglądając kolejne książki, aż utonąłem w którejś, dosłownie zapominając o bożym świecie.
I nagle poczułem uderzenie w prawy bok. Było tak silne, iż bezwładnie poleciałem w przeciwną stronę. Dwudziestokilkuletni mężczyzna, ponad sto osiemdziesiąt centymetrów, około dziewięćdziesięciu kilogramów, aczkolwiek w takim miejscu całkowicie nieprzygotowany na jakikolwiek atak. Oparłem się w jakiejś wykręconej, skurczonej pozycji na krótszym ramieniu lady, z trudem łapiąc równowagę. Ból pod żebrem trwał mniej niż chwilę. Książka upadła rozwartym grzbietem do góry – nie wiem, czy od siły uderzenia, czy instynktownie ją odrzuciłem, szukając punktu oparcia, i wznosząc ręce w geście samoobrony.
I zamarłem.
Dokładnie na moim miejscu, tam gdzie stałem sekundę wcześniej, widniała postać niskiego księdza w czarnej sutannie i białymi jak mleko siwymi włosami. Staruszek tkwił nieruchomo, sprawiając wrażenie, jakby stał w tym miejscu od stworzenia świata, cichy, nieobecny dla otoczenia, a na pochylonej, miłej i dobrodusznej, pucułowatej twarzy, błąkał się nikły uśmiech, oczy zatopione w trzymanej w rękach książce.
Byłem jak skamieniały. Panowała fizycznie namacalna, przejmująca cisza. Minęła chwila, nie wiem krótka czy długa. Odruchowo zamknąłem upuszczoną książkę i ułożyłem na ladzie. Nic więcej nie było do zrobienia. Nie było nic do powiedzenia. Tylko ta nierealna, surrealistyczna cisza, której kolejne zakłócenie było czymś nie do pomyślenia, czymś nie mogącym się wydarzyć, a którą wciąż pamiętam i czasem słyszę.
Wyszedłem, starając się nie zakłócać jej.
Aleksander Litto Strumieński
