Ocena wątku:
  • 3 głosów - średnia: 1.33
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
[Akcja] Dzień gniewu
#1
Słuchałem właśnie muzyki i jakoś samo się popełniło Wink



Cały tłum zgromadzony na placu zamilkł raptownie, gdy on, nasz wódz, nasz przewodnik wyszedł na mównicę. Ekran za nim wyświetlał sceny naszego tryumfu. Płonące miasta, barykady na ulicach, czarne sztandary powiewające na wietrze.
- Wczoraj już minęło i jest martwe. – Rozpoczął swoją przemowę nasz przywódca. - Przed nami świetlana przyszłość. Jesteśmy jaśniejącymi dziećmi nowego dnia. Nowej przyszłości. Stary świat obróci się w pył. Nasi ojcowie są martwi. Ich skostniałe zasady, ich zepsucie przyniosły ten świat na skraj zagłady. Oni są chorobą, nowotworem, który toczy tę planetę. My jesteśmy lekiem. Teraz jesteśmy w połowie drogi do lepszej przyszłości. Nie mamy, ani bogów, ani panów. Jesteśmy sobą i jesteśmy wolni. Bez kajdan i więzów. Zniszczymy stary porządek. Płonie w nas gniew, który zrodził się przez nich. Tych którzy pragnąc napchać swoje kieszenie zepsuli wszystko co święte. Zniszczyli świat. Zostawili nam ochłapy tego co mieli sami. Podnieśmy głowy bracia i siostry w niedoli, bo oto staje przed nami nasz mesjasz. On nas wybawi i dzięki niemu zbudujemy nowy, wspaniały świat. Zwie się bunt i słuszny gniew. Jego siostrami są nienawiść i śmierć. Ponieśmy je jako naszych hetmanów. One nas poprowadzą przeciw uciskowi i zepsuciu. W wielu miejscach na świecie rewolucja już trwa, zacznijmy ją tutaj bo nie mamy już nic do stracenia, a do zyskania mamy wszystko.
Tysiące rąk uzbrojonych w pałki, rurki i potłuczone butelki wzniosły się do góry. Krzyk wydobywający się z niezliczonych gardeł wstrząsnął światem. Czarne chorągwie załopotały na wietrze. Ktoś wystrzelił w powietrze serię z peemu. Nad tłumem zawirował czerwony dym wydobywający się z flar.
Stałem tam i ja. Krzyczałem razem z nimi. Razem z nami. To my oto powstaliśmy by odzyskać to co nasze. By naprawić świat. A jeśli trzeba to go zniszczyć, by na jego popiołach zbudować nowy. Dość już ucisku i zepsucia, dość korupcji i nepotyzmu. Tutaj stoimy by wznieść pięść i obalić stary porządek. Stworzymy go na nowo.
- Bracia i siostry w niedoli. Zwróćmy nasz gniew przeciw naszemu oprawcy. Wróg szykuję swe kły i nie odda łatwo tego co zagrabił. Wznieśmy głowy bo oto mamy przed sobą szansę jakiej nie miały żadne pokolenia wcześniej. System zaczął się sypać i to jest nasz czas. Musimy działać. Musimy walczyć. Musimy zwyciężyć.
Gdzieś z tyłu za tłumem zgromadzonym na placu rozległy się strzały. Wszyscy obrócili się. Ja też. Jednak zza pleców nic nie widziałem. Ktoś krzyczał, że już przybyli, że czas walczyć. Wtedy z głośników znowu rozległ się głos, a raczej krzyk naszego przewodnika.
- Oto i oni. Nasi oprawcy. Spuścili swe gończe psy i idą po nas. Nadszedł dzień walki, nadszedł dzień gniewu, nadszedł dzień zwycięstwa.
Tłum zawył, a ja razem z nim. Wzniosłem pięść i ruszyłem na naszego wroga. Biegliśmy naprzód. Nie widziałem nic po za plecami moich sióstr i braci. Ktoś podał mi stalową rurkę. Narzędzie mojego gniewu. Narzędzie sprawiedliwości. Rozdzieliliśmy się między ulice. Wtedy też zobaczyłem naszych oprawców. Szczelny szereg. Każdy z nich miał przeźroczystą tarczę i broń.
Ktoś ruszył biegiem krzycząc o nowym porządku. Ruszyliśmy za nim. Policja otworzyła ogień. Przyjaciele padali obok mnie. Biegłem jednak dalej. Gumowe kule przeszywały ubrania i ciało z taką samą łatwością jak ołowiane. Rzucaliśmy kamienie i flary. Ktoś miał gaz. Oni także rzucali puszki w naszą stronę. Oczy łzawiły, bracia padali na asfalt, ja jednak biegłem dalej. Wbiliśmy się całą siłą w ścianę tarcz. Tłukłem rurą w szale. Widziałem tylko krew i potrzaskany plastik. Bili mnie pałkami. Nie czułem bólu. Byłem wściekły. Stali nam na drodze do nowego porządku. Musieli ponieść konsekwencje.
Widziałem, że nas było więcej. Kije baseballowe, gaz rurki i potłuczone butelki, przeciw czarnym tomfom i broni na gumowe kule. Kamienie przeciw ich tarczom. Flary i koktajle z benzyny przeciw puszkom z gazem.
Uderzyłem kogoś prosto w twarz. Chyba złamałem mu nos. Zalał się krwią i łzami. Zadałem jeszcze jeden cios, i jeszcze jeden. Końcu pod policyjnym hełmem nie było twarzy, a czerwona masa krwi i kości. Przeskoczyłem nad tym niewolnikiem systemu i dopadłem następnego. Szereg się przerwał, nasi bracia wkroczyli na poległych i walczyli dalej. Było nas dużo więcej.
W końcu wrogowie zaczęli uciekać. Nie mogli znieść naszego gniewu. Nie mogli ustać przed naszą sprawiedliwością. Kolejny krok ku nowemu światu został wykonany. Goniliśmy ich ile tylko mieliśmy sił. Z czasem złapaliśmy i skatowaliśmy wszystkich. Wtedy gdy stanęliśmy i wznieśliśmy czarne sztandary zwycięstwa usłyszeliśmy jak ktoś zza rogu równo maszeruje. Usłyszeliśmy głośny ryk silników. Wyszła przeciw nam prawdziwa siła naszego oprawcy. Równy szereg żołnierzy, a za nimi wozy pancerne. Nie mieli tarcz, ani pałek. Ich broń nie była naładowana gumowymi kulami lecz ołowiem. A zamiast armatek wodnych mieli cekaemy. Ustawili się w poprzek ulicy, pierwszy szereg przyklęknął. Wszyscy wycelowali karabiny w naszą stronę.
Nastała cisza. Wahaliśmy się. Do dziś tego żałuję. My synowie jutra, my którzy nieśliśmy słuszny gniew, my którzy mieliśmy nienawiść i śmierć po swojej stronie zawahaliśmy się. Jedna więcej przeciwność na naszej drodze ku lepszej przyszłości, a my staliśmy przejęci lękiem. Nie zniosłem tego. Wyrwałem czarną flagę z rąk brata. Wzniosłem ją do góry i rzuciłem się pędem na wojsko krzycząc ile sił miałem w zbolałych płucach.
-Za mną!
Wojsko otworzyło do nas ogień. Padłem chyba jako pierwszy...
There is no sacred place,
No perfect world,
Your head is home,
Freedom in your heart,
Be strong; take this chance,
Make your way; a better future comes.
Odpowiedz
#2
(30-08-2012, 20:42)Modzio napisał(a): Słuchałem właśnie muzyki i jakoś samo się popełniło Wink



Cały tłum zgromadzony na placu zamilkł raptownie, gdy on, nasz wódz, nasz przewodnik wyszedł na mównicę. Ekran za nim wyświetlał sceny naszego powtórzenie tryumfu. Płonące miasta, barykady na ulicach, czarne sztandary powiewające na wietrze.
- Wczoraj już minęło i jest martwe. – Rozpoczął swoją przemowę nasz przywódca. - Przed nami świetlana przyszłość. Jesteśmy jaśniejącymi dziećmi nowego dnia. Nowej przyszłości. Stary świat obróci się w pył. Nasi ojcowie są martwi. Ich skostniałe zasady, ich zepsucie, przyniosły / sprowadziły ten świat na skraj zagłady. Oni są chorobą, nowotworem, który toczy tę planetę (powiało matrixem...). My jesteśmy lekiem. Teraz jesteśmy w połowie drogi do lepszej przyszłości. Nie mamy, zbędny przecinek ani bogów, ani panów. Jesteśmy sobą i jesteśmy wolni , wolni. Bez kajdan i więzów. Zniszczymy stary porządek zaraz zaraz, czy stary porządek na początku przemówienia nie obrócił się w pył? log.. Płonie w nas gniew, który zrodził się przez nich. Tych którzy pragnąc napchać swoje kieszenie, zepsuli wszystko co święte. Zniszczyli świat. Zostawili nam ochłapy tego, co mieli sami. Podnieśmy głowy bracia i siostry w niedoli, bo oto staje przed nami nasz mesjasz. On nas wybawi i dzięki niemu zbudujemy nowy, wspaniały świat. Zwie się bunt i słuszny gniew. Jego siostrami są nienawiść i śmierć. Ponieśmy je jako naszych hetmanów. One nas poprowadzą przeciw uciskowi i zepsuciu powt.. W wielu miejscach na świecie rewolucja już trwa, zacznijmy ją tutaj, bo nie mamy już powt. nic do stracenia, a do zyskania mamy wszystko a zyskać możemy wszystko.
Tysiące rąk uzbrojonych w pałki, rurki i potłuczone butelki wzniosły wzniosło się do góry. Krzyk wydobywający się z niezliczonych gardeł wstrząsnął światem. Czarne chorągwie załopotały na wietrze. Ktoś wystrzelił w powietrze serię z peemu. Nad tłumem zawirował czerwony dym, wydobywający się z flar.
Stałem tam i ja. Krzyczałem razem z nimi. Razem z nami. To my oto Oto powstaliśmy, by odzyskać to, co nasze. By naprawić świat. A jeśli trzeba, to go zniszczyć, by na jego popiołach zbudować nowy a na gruzach wybudować nowy. Dość już ucisku i zepsucia powt., dość korupcji i nepotyzmu. Tutaj stoimy, by wznieść pięść i obalić stary porządek. Stworzymy go na nowo zbędne.
- Bracia i siostry w niedoli. Zwróćmy nasz powt. do wywalenia gniew przeciw naszemu zbędne oprawcy. Wróg szykuję on szykuje, ja szykuję, zbędny ogonek swe kły i nie odda łatwo tego, co zagrabił. Wznieśmy głowy, bo oto zbędne mamy przed sobą szansę, jakiej nie miały żadne pokolenia wcześniej miało żadne pokolenie wcześniej. System zaczął się sypać i to jest nasz czas. Musimy działać. Musimy walczyć. Musimy zwyciężyć.
Gdzieś z tyłu za tłumem zgromadzonym na placu rozległy się strzały. Wszyscy obrócili się. Ja też. Jednak zza pleców nic nie widziałem kompletnie nie czaję, co autor miał na myśli. Ktoś krzyczał, że już przybyli, że czas walczyć. Dziwne, jak strzelali na wiwat, to nikt nie zwrócił uwagi... Oni strzelali różnokolorowymi wiązkami laserowymi, że dało się odróżnić strzały wroga od własnych, czy jak? Wtedy z głośników znowu rozległ się głos, a raczej krzyk naszego przewodnika.
- Oto i oni.! Nasi oprawcy.! Spuścili swe gończe psy i idą po nas.! Nadszedł dzień walki, nadszedł dzień gniewu, nadszedł dzień zwycięstwa.!
Tłum zawył, a ja razem z nim. Wzniosłem pięść i ruszyłem na naszego zbędne wroga. Biegliśmy naprzód przecież nie w tył... zamieniłabym na : gnaliśmy. Nie widziałem nic po za poza plecami moich sióstr i braci. Ktoś podał mi stalową rurkę. Narzędzie mojego gniewu. Narzędzie sprawiedliwości. Rozdzieliliśmy się między ulice kolejne zdanie zagadka. Rozdzieliliśmy się na mniejsze grupy i wlaliśmy w rozliczne ulice?. Wtedy też zobaczyłem naszych oprawców oddziały wroga, wrażą armię, najeźdźców, cokolwiek, tylko nie powtarzaj kolejny raz naszych oprawców, plizzz. Szczelny szereg. Każdy z nich miał trzymał. Co z tego, że miał? może na półce nad łóżkiem. Gdy zaznaczasz, że coś robisz, wówczas od razu opisujesz, pozwalasz zorientować się czytelnikowi w sytuacji. Nie każ mi najpierw wyobrażać sobie, że ktoś coś posiada, a potem zachodzić w głowę, cóż z tym czyni. przeźroczystą tarczę i broń.
Ktoś ruszył biegiem przecież ponoć biegliście od samego początku... coś motasz się w zeznaniach. Może: zaszarżował? , krzycząc o nowym porządku. Ruszyliśmy za nim. Policja otworzyła ogień. Przyjaciele padali obok mnie. Biegłem jednak dalej. Takie. Krótkie. Wypowiedzi. Zabijają. Dynamizm. Gumowe kule przeszywały ubrania i ciało z taką samą łatwością jak ołowiane. To z czego oni strzelali? o.O z armat?


Tekst wymaga solidnej korekty. Ilość błędów potwornie męczy. Interpunkcja leży i błaga, by ją dobić, powtórzenia tratują się jak stłoczone bydło. Nie wiem czego słuchałeś, pisząc ten tekst, ale musisz podesłać mi linka Wink
Pomysł interesujący, ale fatalnie wykonany. Wiem, jak potrafisz pisać, w związku z czym oczekuję poprawy, bo to nie jest nawet 1/4 Twoich możliwości. Słabo.
Marks BorderPrincess napisał(a):Kto tam był sędzią, bo czegoś nie czaje. Skoro Laik zaledwie kopnął w udo, a Andrzej trafił z pięści w twarz, to czemu Laik wygrał turniej?

Odpowiedz
#3
Błędy, błędy i jeszcze raz błędy przez, które źle czyta się tekst. Historia bardzo fajna jednak nad gramatyką trzeba popracować.
Odpowiedz
#4
Sporo błędów, ale tekst sam w sobie bardzo ciekawy. Ma w sobie coś, co sprawia, że można czytać i czytać ( choć przez błędy idzie to nieco opornie).

Bohaterowie są dość realistycznie ukazani. Nie ma też sztuczności w dialogach. Jedynie akcja nieco się spieszy. Opisy są krótkie, ale zawierają, moim zdaniem, najważniejsze informacje.


Podobała mi się przemowa wodza. Oczyma wyobraźni widziałam go stojącego przy mówinicy i wygłaszającego orędzie do ludu. Ten moment jest chyba najlepszy z całego tekstu.

Ogólnie nie jest źle. Daję 7/10
Everything it's possible...

Heart

Odpowiedz
#5
Jako, że i tak zabawiam się dziś w archeologa, i to tego co wykopuje artefakty z najdalszych, najciemniejszych rejonów tego forum, pozwolę sobie odświeżyć Twój tekst.

Tak więc witaj, kłaniam się nisko i zabieram do lektury.

Cytat:Słuchałem właśnie muzyki i jakoś samo się popełniło

Często tak mam lecz nie z muzyką, a grafiką. Dziś szukam inspiracji pośród tekstów forum. Na razie bezskutecznie. Sad

Cytat:Cały tłum zgromadzony na placu zamilkł raptownie, gdy on, nasz wódz, nasz przewodnik wyszedł na mównicę.

Lepiej brzmiałoby "wszedł na mównicę". Także powtórzenie w początku o tytułach "wódz", "przewodnik" zbędne. Raptownie można zamienić na lepiej pasujące słowo.

Cytat:barykady na ulicach

To nie jest symbol tryumfu.

Cytat:- Wczoraj już minęło i jest martwe. – Rozpoczął swoją przemowę nasz przywódca.

Dziwny szyk z zdaniu narratora. Dialog także, jakiś... sztuczny.

Cytat:Stary świat obróci się w pył. Nasi ojcowie są martwi. Ich skostniałe zasady, ich zepsucie przyniosły ten świat na skraj zagłady.

Bardzo zły kontrast. Świat obróci (czas przyszły)[...] są martwi (teraźniejszy)

Cytat:Oni są chorobą, nowotworem, który toczy tę planetę. My jesteśmy lekiem.

Byli... no bo umarli, czyż nie?

Cytat:Nie mamy, ani bogów, ani panów.

a wódz, przywódca? Czyż nie należy respektować jego decyzji, rozkazów?

Pierwszy akapit, cały o tym samym przez co słaby. Plus to, że gdy to czytam z głośników leci:

http://www.youtube.com/watch?v=dJC-UyGhGYs

Cytat:Czarne chorągwie załopotały na wietrze.

Czy to się do czegoś odnosi? Pytam tak z ciekawości, bo kojarzy mi się z czarnymi koszulami Mussoliniego.

Cytat:Razem z nami.

Nie może krzyczeć razem z nami jeśli należy do grupy i mówi w pierwszej osobie. Może natomiast tak powiedzieć o koledze. Kolega krzyczał razem z nami. Ja krzyczałem razem z nami jest źle.

Cytat:Musimy działać. Musimy walczyć. Musimy zwyciężyć.

Obecnie brzmi to głupio i naiwnie, nie wspomniałeś nic, a nic o sprawie, powodzie.

Cytat:Wtedy z głośników znowu rozległ się głos, a raczej krzyk naszego przewodnika.

Przewodnika to raczej bierze się w góry.

Cytat: Ktoś podał mi stalową rurkę. Narzędzie mojego gniewu.

Wcześniej planował iść na "wojnę" nieuzbrojony?

Cytat:Policja otworzyła ogień.

Gdy miasta płoną to nie wysyła się czasem wojskowych?

Cytat:Uderzyłem kogoś prosto w twarz. Chyba złamałem mu nos.

a hełmy z ochroną twarzy jakich używa się w przypadku interwencji policjantów w takich sytuacjach?

Fabuła się tak nie klei, że aż głowa boli. Rozumiem, tekst pisany pod wpływem chwili, często coś takiego wychodzi na dobre. Jednak jest coś, czego zrozumieć nie potrafię. Pomysł miałeś dobry, wykonanie prosi się o dobicie. Dlaczego więc, dzień, dwa, czy nawet tydzień później nie wróciłeś do tego tekstu robić mu gruntowną korektę? Gdybyś troszkę poczekał pewno inna byłaby ma opinia, jak i poprzedników.

1/10 niestety.
Don't get too close
It's dark inside
It's where my demons hide...


"The Edge... there is no honest way to explain it because the only people who really know where it is are the ones who have gone over."
Odpowiedz
#6
Faktycznie, sporo do przeredagowania.
Trochę to krótkie. Większą część stanowią ideowe przemówienia, nie powiem, porywające. Aż mi się zachciało coś zdziałać, tylko może niekoniecznie coś krwawego Wink Szkoda, że nie wniknąłeś głębiej w psychikę bohatera, jego przeszłość, w to, dlaczego doszło do rebelii.
Zakończenie jest mocne. Gorzkie i podoba mi się ten moment zawahania, jest po prostu ludzki.
Komentując dzielę się osobistymi, subiektywnymi odczuciami, nie poczuwam się do znajomości prawdy absolutnej Wink

W cieniu
Nie ma
Czarne płaszcze

[Obrazek: Piecz1.jpg] 

Odpowiedz


Skocz do:


Użytkownicy przeglądający ten wątek: 1 gości