Acqua alta

[Julia]

Wenecja zrzuca skórę.

Przypływ okrył zaułki mulistą siecią
wodorostów; wszędzie ślady brunatnej
fali, która kołysze podtopione  kształty.
Ucichło gruchanie gołębi. Głodne,
spoglądają z bezlistnego drzewa

 na zmatowiałe lustra bez twarzy
- wykrusza się posągowe piękno.
Gondole jak ciemne węgorze łączą
rozerwane brzegi. Nie potrafię sama
wyjść z wody. Czekam na Patrona.

Powietrze pełne gęstej mgły,
unosi echa dzwonów. To początek,
czy koniec ostatniego słowa

[viosenna]

Smutna historia ubrana w poezję.... jakże na czasie

[Julia]

Smutna historia ubrana w poezję.... jakże na czasie

Duże dzięki

[Marcin Sztelak]

Dobrze opisane, czy nie jest tak że wszystko ma swój początek i koniec, take miasto, nawet najpiękniejsze. Ot, przyroda zaczyna wygrywać...