***

[Sheaim]

Umarły dla każdego, co życie swoje toczy
stracony dla takiego, co miłość swoją zoczył
przegrany w swoim życiu
zniszczony nawałą picu.

Zatracon dla poezji prozy się nie ima
przerażon wielce słowem które tak krzepko trzyma.

Któż to?
zapytacie, wierszem zdziwieni wielce
to leń
odpowiem
co lenistwem napełnił swe serce.

To głupiec, co utracił wszystko czego żądał
dla jednej partyjki kart
której nikt mu nie odda.

To człowiek płytki
przemądrzały
to Miodek od siedmiu boleści
to stary i zgorzkniały
człowiek, który się w świecie nie mieści.

Bo tak już jest z człowiekiem
co sławy swej pożąda:
uzyska tylko nicość
lecz nigdy się nie podda.

___________________________________________

No i jak toto nazwać, no?

Nienowe, wygrzebane gdzieś hen, ze starych zwałów twórczości własnej

[Gabriel]

Taka dziwna moda nastała teraz, że nawet nie wiem co mam myśleć. Ilekroć przeczytam jakiś wiersz, każdy opowiada o smutku, zniszczeniu, melancholii, śmierci, nieszczęśliwej miłości etc.

Ja tam preferuje poezje bardziej radosną, tajemniczą. Przejadała mi się tematyka w/w. Ale to moje subiektywne odczucie dlatego nie ocenie wiersza