.

[Irena]

jesień poi tęsknotą
przygasł w niej promień miłości
zostało jedynie westchnienie
i żal potęgujący obojętność
czyja to wina, że stałeś się białym obłokiem?

oczekiwanie nic nie da
modlitwa nie jest skuteczna
samotność to chropowata powierzchnia smutku
zderzenie z nią jest niezwykle trudne
i powoduje chorobę zwaną oziębłością

w niej ból połączony z żalem
i serce przypominające kamień

tworzę cię w myślach na nowo
powiększam twą jasną twarz
przypinam ci skrzydła
ulepione z wosku przeszłych chwil
tkwisz tak silnie w moich myślach
że nieraz dotykam twoich palców

[miriad]

żal potęgujący obojętność

może jakąś beznadzieję, defetyzm, zniechęcenie - ale obojętnośc to stan diametralnie różny od żalu, nie mogą razem występować, a przynajmniej nie w momencie, gdy jedno jest wynikiem drugiego a dotyczy tej samej sprawy. żal zwyczajnie wyklucza obojętność, bo żal nie jest obojętny (a mówimy tu o POTĘGOWANIU. co innego, gdyby wywoływał; można dojść do wniosku, że wywołał, gdy już minął. ten żal oczywiście).

czyja to wina, że stałeś się białym obłokiem?

biały obłok wysyła mi sygnał o czymś nieskazitelnym, czystym. pozytywnym. a domyślam się, że nie o to chodziło.

poza tym:

jesień poi tęsknotą
przygasł w niej promień miłości
zostało jedynie westchnienie

pierwsze to nic. ani złe ani dobre. przynajmniej zrozumiałe i do rzeczy.
drugie to sztanca.promień czy płomień jeden grzyb, niczego to nie ratuje..
trzecie to już nieporadne poetyzowanie. zwyczajnie brak wyczucia, ogranie, prostota w niezacnym wydaniu i budowanie śmiesznej logiki.

samotność to chropowata powierzchnia smutku

to już jest grafomania. wszystko się nie zgadza - dobór słów, logika zdania (rozpatrywana pod kątem metafory) a zatem sama metafora, idea na refleksję, zgodność tej idei z prawdą. w osnowę wiersza też wplata się niespecjalnie zgrabnie; banał, to akurat najdelikatniejsze określenie. reszta...

zderzenie z nią jest niezwykle trudne
i powoduje chorobę zwaną oziębłością

...nie przekracza tego poziomu.

w niej ból połączony z żalem

raczysz sobie kpić.

i serce przypominające kamień

no takim czymś nie przyciągniesz czytelnika.

ostatnią zwrotkę byłbym przełknął (bynajmniej nie ze smakiem, ale uszłaby jakoś) jednak końcowy wiersz nokautuje.

że nieraz dotykam twoich palców

??

p.s. wypadałoby się pierwej przedstawić i powitać.

[Comeda]

Spokojnie, nie besztaj na wstępie dziewczyny bo się jeszcze wystraszy i ucieknie.
PW z informacją zostało dostarczone.

[miriad]

nie besztam. z tym pw to chyba żartujesz regulamin nakazuje się przywitać?? hm. aż sprawdzę.
ja tylko kuksa takiego dałem. może powinna tam stać jakaś przyjazna minka, nie?

---

ah, ah, to faq

[RootsRat]

Spokojnie, chodzi o automatyczną wiadomość powitalną, którą każdy nowy użytkownik dostaje na skrzynkę

[FantaSmaGoria]

Ambiwalentnie odbieram:

jesień poi tęsknotą
przygasł w niej promień miłości
zostało jedynie westchnienie
i żal potęgujący obojętność
czyja to wina, że stałeś się białym obłokiem?

oczekiwanie nic nie da
modlitwa nie jest skuteczna
samotność to chropowata powierzchnia smutku
zderzenie z nią jest niezwykle trudne
i powoduje chorobę zwaną oziębłością(lepiej obojętnością)

w niej ból połączony z żalem
i serce przypominające kamień

tworzę cię w myślach na nowo
powiększam twą jasną twarz
przypinam ci skrzydła
ulepione z wosku przeszłych chwil (nawiązanie do Ikara? dobre!)
tkwisz tak silnie w moich myślach
że nieraz dotykam twoich palców

Przemyślałabym pogrubione fragmenty - w większości tchną grafomanią lub są po prostu niegramatyczne. Sam wiersz nie jest zły, chociaż trochę patetyczny i w ogóle tematyka fuj dosyć. Nic nowego nie wniosłaś, ale jakiś tam potencjał masz.
Polecałabym unikanie schematyczności i konsekwencję w stosowaniu interpunkcji.
Fragment o skrzydłach jest dobry - reszta zdecydowanie mniej.
Poza tym tytuł - lepiej zapisać w formie incipitu, samotna kropka nic nie mówi.