Portal literacki to taki folwark, zdziwaczeń, bo komu jest tam najbliżej.
Młodym czy starym,
studentom czy garbatym, matkom czy babciom
tatusiom podstarzałym – wszystkim jako terapia.
Każdy przychodzi z bagażem jakby chciał tu zamieszkać.
Wchodzą różnie, jedni wbiegają zadyszani z innych portali
Niepewni - skradają się cicho, jeszcze inni - wkraczają,
z nonszalancją wrzucają , byle jak ułożone myśli
stają w rozkroku i czekają na oklaski.
Urażeni odgrywają się.
Przychodzą i tacy co nie mają nic oprócz tekstu przepustki
i potrzeby kontaktów,
są najgorsi.
Natrętni z pieszczotami, całuśni, głaszczą teksty niczym kota.
Kłębi się tu mnóstwo charakterów, rozpychają się szturchają kłócą
a czasem flirtują.
Ktoś wyłoży swoje wnętrze, inni je podepczą.
Lecz gdy któryś błyśnie inteligentnie,
bywają oklaski i zazdrość po równi ale bryluje ironia.
Przy ciętych replikach zatrzymuje się tłum gapiów,
kibicują idolowi, wtedy wtrąca się moderacja.
To taka czarna łapa bez twarzy, niszcząca temperament.
Wchodząca jak policja, bezmyślnie, siłowo.
Po kilku ruchach delikwentowi odpada głowa
Bywa, że jest tu ciasno,
między grafomanią prawie nie widać wierszy.
Rozdeptywane są przez rzeszę laików, nie znających drogi do muzy.
To amatorzy wysysający miernotki ze sreberek,
mlaskają i wymądrzają się o kulturze i chamstwie, otwierają parasole
dla osłony grafomana.
Ci z obsługi, ciągle mają urwanie głowy
chociaż odpada kręcenie papilotów, bo tu w republice otwartych umysłów
od wilgoci włosy skręcają się same.
Z chmur które miały być z waty cukrowej,
ciągle zapowiada się deszcz i przelotne gwałtowne burze.
A poeci wiadomo
muszą widzieć błękit nieba
by z apetytem ssać pierś muzy
Młodym czy starym,
studentom czy garbatym, matkom czy babciom
tatusiom podstarzałym – wszystkim jako terapia.
Każdy przychodzi z bagażem jakby chciał tu zamieszkać.
Wchodzą różnie, jedni wbiegają zadyszani z innych portali
Niepewni - skradają się cicho, jeszcze inni - wkraczają,
z nonszalancją wrzucają , byle jak ułożone myśli
stają w rozkroku i czekają na oklaski.
Urażeni odgrywają się.
Przychodzą i tacy co nie mają nic oprócz tekstu przepustki
i potrzeby kontaktów,
są najgorsi.
Natrętni z pieszczotami, całuśni, głaszczą teksty niczym kota.
Kłębi się tu mnóstwo charakterów, rozpychają się szturchają kłócą
a czasem flirtują.
Ktoś wyłoży swoje wnętrze, inni je podepczą.
Lecz gdy któryś błyśnie inteligentnie,
bywają oklaski i zazdrość po równi ale bryluje ironia.
Przy ciętych replikach zatrzymuje się tłum gapiów,
kibicują idolowi, wtedy wtrąca się moderacja.
To taka czarna łapa bez twarzy, niszcząca temperament.
Wchodząca jak policja, bezmyślnie, siłowo.
Po kilku ruchach delikwentowi odpada głowa
Bywa, że jest tu ciasno,
między grafomanią prawie nie widać wierszy.
Rozdeptywane są przez rzeszę laików, nie znających drogi do muzy.
To amatorzy wysysający miernotki ze sreberek,
mlaskają i wymądrzają się o kulturze i chamstwie, otwierają parasole
dla osłony grafomana.
Ci z obsługi, ciągle mają urwanie głowy
chociaż odpada kręcenie papilotów, bo tu w republice otwartych umysłów
od wilgoci włosy skręcają się same.
Z chmur które miały być z waty cukrowej,
ciągle zapowiada się deszcz i przelotne gwałtowne burze.
A poeci wiadomo
muszą widzieć błękit nieba
by z apetytem ssać pierś muzy
Nie umiem pisać konstruktywnych komentarzy.
Uśmiechnęłam się kilka razy podczas czytania i zamyśliłam. 
Dziękuję