"Po jakimś czasie wykształciło się na nim życie. Mniejsza o to, jak."
Ryzykowne zagranie. Czytelnik może sobie w miejsce x wstawić na przykład opis wykształcenia się życia prosto z Dzienników Gwiazdowych Lema i poetycki nastrój szlag trafia już na wstępie :)
"a człowiek cierpliwie się rozmnażał i rozprzestrzeniał"
Człowiek - krwawo przecież walczący o przetrwanie drapieżnik - i "cierpliwie" w jednym zdaniu? No nie wiem. Cierpliwie to się rozprzestrzenia mech ;)
"Dla świętego spokoju nazwijmy go po prostu Wędrowcem. Nosił, co prawda, zupełnie inne imię, ale jest ono całkowicie nieistotne."
"Nazwijmy ją Stokrotką. Nosiła oczywiście inne imię, ale jest ono zupełnie nieistotne."
"po jakimś czasie, który jest zupełnie nieistotny w tej opowieści"
Nie wiem, czy potrzebne są te ciągłe podkreślenia, że nieważne, jak, gdzie i kiedy. Już w pierwszym akapicie pokazujesz swój świat jako sferę poza konkretnym czasem i przestrzenią, po co to co chwila od nowa tłumaczyć?
"Jeszcze później, kiedy dojrzał i zaczął być świadomy"
Ale świadomy czego? Siebie i świata dookoła? A dzieci nie są?
"Wędrowiec w końcu przesiąkł mrokiem, którym spowita była okolica - mniej się śmiał, poszarzał i szedł teraz ze spuszczoną głową, ledwie powłócząc nogami."
A to mi bardzo podoba - plastyczne i uderzające.
Na pewno nastrój ma tu większe znacznie niż treść - która niesie raczej średnio odkrywcze przesłanie - i to się udało, jest melancholijnie, trochę rzewnie, na koniec pojawia się nadzieja. Może nie do końca moja bajka - za słodko, za pastelowo - ale jednak wdzięczna.
Ryzykowne zagranie. Czytelnik może sobie w miejsce x wstawić na przykład opis wykształcenia się życia prosto z Dzienników Gwiazdowych Lema i poetycki nastrój szlag trafia już na wstępie :)
"a człowiek cierpliwie się rozmnażał i rozprzestrzeniał"
Człowiek - krwawo przecież walczący o przetrwanie drapieżnik - i "cierpliwie" w jednym zdaniu? No nie wiem. Cierpliwie to się rozprzestrzenia mech ;)
"Dla świętego spokoju nazwijmy go po prostu Wędrowcem. Nosił, co prawda, zupełnie inne imię, ale jest ono całkowicie nieistotne."
"Nazwijmy ją Stokrotką. Nosiła oczywiście inne imię, ale jest ono zupełnie nieistotne."
"po jakimś czasie, który jest zupełnie nieistotny w tej opowieści"
Nie wiem, czy potrzebne są te ciągłe podkreślenia, że nieważne, jak, gdzie i kiedy. Już w pierwszym akapicie pokazujesz swój świat jako sferę poza konkretnym czasem i przestrzenią, po co to co chwila od nowa tłumaczyć?
"Jeszcze później, kiedy dojrzał i zaczął być świadomy"
Ale świadomy czego? Siebie i świata dookoła? A dzieci nie są?
"Wędrowiec w końcu przesiąkł mrokiem, którym spowita była okolica - mniej się śmiał, poszarzał i szedł teraz ze spuszczoną głową, ledwie powłócząc nogami."
A to mi bardzo podoba - plastyczne i uderzające.
Na pewno nastrój ma tu większe znacznie niż treść - która niesie raczej średnio odkrywcze przesłanie - i to się udało, jest melancholijnie, trochę rzewnie, na koniec pojawia się nadzieja. Może nie do końca moja bajka - za słodko, za pastelowo - ale jednak wdzięczna.
I’m giving you a night call to tell you how I feel
I want to drive you through the night, down the hills
I’m gonna tell you something you don’t want to hear
I’m gonna show you where it’s dark, but have no fear
I want to drive you through the night, down the hills
I’m gonna tell you something you don’t want to hear
I’m gonna show you where it’s dark, but have no fear