stare szturmaki

[Grain]

tak o nich mówiła mama w tych realiach niepogodowych
po trosce częścią swojej racji ostrzegała
przed samotnością i wyszturchiwała do życia
jakby nie wolno byłoby mi nieco nadłożyć czasu
i wyrównać puls do kroków po przedbiegach

obok kościoła w zaadaptowanej pustce dzielili z myszami
legowisko w ostatnim stadium posługi przez zmierzchową ślepotę
kończył im się szpyrytus pomagający na wszystko
po ból od niemocy ich dzieci zaplątanych w życie
tak że żadne nie przeżyło w podjętych upodobaniach

[nebbia]

Grain,
chyba nikt, tak jak Ty, nie sięga w ten sposób (dla mnie niezwykły, oryginalny, czasami przyprawiający o dreszcz emocji)  do prozy życia; do spraw codziennych, trudnych, niewygodnych, zamiatanych pod dywan, bo zbyt bolą.

Z uznaniem -  chapeau bas

[Grain]

Wpisałaś się do rodziny.
Dzięki.

[Miranda Calle]

tak ich nazywala mama

czasem tak mnie sztorcowała do życia

mieli ciepły barłóg w ostatnim stadium posługi

przy kościele o rzut pustą flaszką

po szpyrytusie który pomagał na wszystko

po ból od niemocy dzieci zaplątanych w życie

żadne nie dożyło takiej miłości

Miłość rodzicielska dawniej miała inną jakość. Teraz zamiast wychowania jest zimny chów cieląt...
Trafiasz w samo sedno.
Bardzo udana miniaturka.