Ostrzyciel

[Bruno Schwarz]

Na dźwięk gongu wszyscy bez wyjątku zbiegli na podwórze. Uzbrojeni w ostre narzędzia, otoczyli kołem wędrowca, który wyglądał jak dziad kalwaryjski i mrucząc na zebranych z dezaprobatą, rozstawiał swój przenośny warsztat.

 

- Nie pchać się, bo kogo skaleczę albo ktoś sam się pochlasta!

 

Wiedzieli, że jeśli się zdenerwuje, to będą musieli czekać do następnego razu, a ten może przecież nigdy nie nastąpić.

 

- Ludzie na litość boską, odsuńcie się trochę! – poprosił zdyszany dozorca.

 

Ostrzyciel wiedział wszystko o przeszłości i co najważniejsze, widział wszystko z pewnej odległości, całościowo.

 

- Kto pierwszy? – zapytał zniecierpliwiony.

 

Mieszkańcy kamienicy już wcześniej wybrali kudłatego chłopaka, bo tylko on umiał tak zgrabnie układać myśli w słowa.

 

- Czy to prawda, że ten ceglany mur wyznacza koniec świata? – powiedział speszony, podając nożyce krawieckie.

 

- Nie ostrzyłem tego wcześniej? – zapytał starzec podejrzliwie. Nie lubił, kiedy mu się przynosiło coś dwa razy tylko po to, żeby sobie posłuchać.

 

- On dawał wcześnie finkę z kościaną rączką – wtrącił się dozorca.

 

- A te nożyce, to po kim?

 

- Po ojcu – odpowiedział kudłaty i zaraz dodał – ojciec wyrabiał kapelusze, matka się modli za jego duszę i za coś jeszcze, zapomniałem.

 

- To nie koniec, tylko początek. Pod tą kruszyną, co rośnie przy murze wszystko się zaczyna - mruknął starzec rozpędzając kamień.