Co minęło, a czym nigdy nie było

[Julia]

Przyszedł ten dzień,
kiedy odkryła własną drogę. Jest ostrożna.
Nie chce zbudzić ducha, który żyje wszędzie:
śpi w górach, rzece płynącej doliną.
Jeszcze nie zna miłości. Podejrzewa,
że istnieje. Chce dotknąć, poczuć ciepło.

Ufnie spogląda w źrenice węża;
cokolwiek się stanie - przebaczy.
Powróci do ziemi  spalonej słońcem,
gdzie wiatr  i pszczoły ożywią zieleń.

Na razie  przepływa przez nich zgoda,
nęci posmak dobrego, ale nie na długo.
Nasyceni, wkrótce zmienią tożsamość.

[Miranda Calle]

Przyszedł ten dzień,
kiedy odkryła własną drogę. Jest ostrożna.
Nie chce zbudzić ducha, który żyje wszędzie:
śpi w górach, rzece płynącej doliną.
Jeszcze nie zna miłości. Podejrzewa,
że istnieje. Chce dotknąć, poczuć ciepło.

Ufnie spogląda w źrenice węża;
cokolwiek się stanie - przebaczy.
Powróci do ziemi  spalonej słońcem,
gdzie wiatr  i pszczoły ożywią łąki.

Na razie  przepływa przez nich zgoda,
nęci posmak dobrego, ale nie na długo.
Nasyceni, wkrótce zmienią tożsamość.

Jeśli chodzi o kategoryzację, ten utwór to raczej miniatura liryczna albo proza poetycka, nie wiersz sensu stricto. Zatrzymana w kadrze chwila, pełna symboli i zadumy. 
Gdyby zrezygnować z wersyfikacji, rozbudować... Zupełnie inny byłby odbiór, inne emocje. Ale to tylko taka moja sugestia

[Julia]

Przyszedł ten dzień,
kiedy odkryła własną drogę. Jest ostrożna.
Nie chce zbudzić ducha, który żyje wszędzie:
śpi w górach, rzece płynącej doliną.
Jeszcze nie zna miłości. Podejrzewa,
że istnieje. Chce dotknąć, poczuć ciepło.

Ufnie spogląda w źrenice węża;
cokolwiek się stanie - przebaczy.
Powróci do ziemi  spalonej słońcem,
gdzie wiatr  i pszczoły ożywią łąki.

Na razie  przepływa przez nich zgoda,
nęci posmak dobrego, ale nie na długo.
Nasyceni, wkrótce zmienią tożsamość.

Jeśli chodzi o kategoryzację, ten utwór to raczej miniatura liryczna albo proza poetycka, nie wiersz sensu stricto. Zatrzymana w kadrze chwila, pełna symboli i zadumy. 
Gdyby zrezygnować z wersyfikacji, rozbudować... Zupełnie inny byłby odbiór, inne emocje. Ale to tylko taka moja sugestia

W tym wierszu peelka ma coś z Ewy, ale nie do końca. Puentą zamknęłam wiersz i ciąg dalszy. Tak, to prawda -  mimowolnie zmierzam w kierunku prozy poetyckiej. Jeszcze nie wiem jak będzie i czy w ogóle coś będzie. Dzięki, że zajrzałaś.

[Grain]

Właśnie obejrzałem Dziennik filozofa - niejako i Tobie,
zbity z pantałyku sprowadzam to do tezy:
wiemy, rozumiemy więcej, niż potrafimy udowodnić w zdaniach.

[Julia]

Właśnie obejrzałem Dziennik filozofa - niejako i Tobie,
zbity z pantałyku sprowadzam to do tezy:
wiemy, rozumiemy więcej, niż potrafimy udowodnić w zdaniach.

Zachęciłeś mnie - wchodzę

[mirek13]

Się z Mirandą zgadzam.
Zrobienie wiersza z poetyckich pogaduch zostawiłbym Ewie.
Jest w tym świetna.
Jako wiersz inaczej bym wersyfikował.
Jako prozę poetycką - warto rozbudować i coś szerszego przekazać metaforycznie, bo potencjał w tym tekście niewątpliwie jest, tylko sam tekst jest "Trochę w ciąży".

[Toya]

Się z Mirandą zgadzam.
Zrobienie wiersza z poetyckich pogaduch zostawiłbym Ewie.
Jest w tym świetna.
Jako wiersz inaczej bym wersyfikował.
Jako prozę poetycką - warto rozbudować i coś szerszego przekazać metaforycznie, bo potencjał w tym tekście niewątpliwie jest, tylko sam tekst jest "Trochę w ciąży".

Mirek - Ci dam pogaduchy!

Jak tak czytam, to rzeczywiście widzę pewne podobieństwa, co (absolutnie) nie jest zarzutem.
Fajnie, że ktoś (jak ja) maluje słowem i przegaduje, tu i tam, bo tworzy to klimat. Nie potrafię powiedzieć
czego zabrakło. Może to kwestia doboru słów albo interpunkcji, która (moim zdaniem) ogranicza.
U mnie wszystko "płynie". Dodatkowo staram się rytmizować poprzez zapis i rymami nadawać
tekstowi melodię.

[Miranda Calle]

A mnie się bardzo spodobało określenie Mirka, że "tekst jest trochę w ciąży"
Faktycznie, teraz dostrzegam odrobinę podobieństwa - ale tylko formalnego - do twórczości Toi. Pod względem opisowości.
Może właśnie dlatego zarzucałam kilkakrotnie tej Autorce popadanie w prozaiczność? Co, oczywiście, nie było - i nie jest - zarzutem. 
Wszak powszechnie wiadomo (hehe), że Miranda na poezji się nie zna i uprawia jedynie wirszowanie dla hecy
No, ale według mnie, pisanie powinno się uprawiać właśnie dla przyjemności. Jeśli nasza twórczość znajdzie uznanie, to nie ma się co przejmować pojedynczymi potknięciami. Nawet największym zdarzały się gorsze chwile, słabsze utwory. Wtedy nie trzeba się załamywać, tylko iść do przodu. Z nowymi pomysłami.

[Julia]

Pisząc o Ewie miałam na myśli pierwszą kobietę. Przy wierszu już nie potrafię nic zmienić bez wypaczenia tekstu. A uwagi zawsze przydadzą się przy następnych próbach. Myślałam, że porodu dokona czytelnik, ale może to urojona ciąża? któż to wie...dzięki za rady, wskazówki - bez tego nie można  uczyć się pisać lepiej i lepiej.

[mirek13]

Baby mnie napadły!
Toyka, doskonale wiesz, jak lubię Twoje pisanie.
Nieco bredzisz czasami, ale robisz to świetnie.
Miranda miewa okolicznościowo powiewy instynktu poetyckiego, o ile nie brnie w mitologię wszelaką.
Ta nie zastąpi dobrej poezji.

Julka, to jest dobry tekst.
Naprawdę.
Gdzieś bym skrócił, coś rozszerzył, trochę wersyfikację zmienił, niemniej to moje zdanie.

[Toya]

Bredzę Dobre.
No wiem, że lubisz. Denerwować mnie też


Julio - to naprawdę jest dobry wiersz, a ten mały niedosyt, to coś nieuchwytnego. Drobiazg jakiś. Do twarzy Ci w takiej formie. Kwestia udoskonalenia warsztatu. A to musi potrwać.

[mirek13]

Bardzo dobra konkluzja, Bredząca

[Toya]

"Pisząc o Ewie miałam na myśli pierwszą kobietę." - no ba. Nie wiem czemu skojarzono to ze mną. Jakby nie było lepszych skojarzeń.

Bredząca.

[mirek13]

"Pisząc o Ewie miałam na myśli pierwszą kobietę." - no ba. Nie wiem czemu skojarzono to ze mną. Jakby nie było lepszych skojarzeń.

Bredząca.

Najwyraźniej, Bredząca 

[Julia]

"Pisząc o Ewie miałam na myśli pierwszą kobietę." - no ba. Nie wiem czemu skojarzono to ze mną. Jakby nie było lepszych skojarzeń.

Bredząca.

Najwyraźniej, Bredząca 

Fajnie jeśli uwagi, tudzież inne niedoskonałości można przekazać  na tak zwanym luziku. bez traktowania jako zbrodni doskonałej na dziewiczym ciele poezji.