Elegia

[Maciek.J]

Nocą anioł wziął Ciebie za rękę
na pomarszczonych
twoich dłoniach ślady
bez jednego cienia

pozostał zapisany w księdze życia los
długie życie skończyło się nagle
wypaliło niczym płonący stos
w którym ostatnia szczapa drewna

w popiół się jeszcze przemieniała
po nas też kiedyś szary proch zostanie
wśród szczątków zwęglonych
kiedy po raz ostatni zwiniemy żagle

zaśpiewamy Dobry nasz Panie
w chórze pomiędzy chmurami
(...)
opalona dziewczyna nic nie wiedziała
i niczego nie była wtedy pewna
kiedy poleciła jej pani zza lady
kupić piękną z koronkami
czarną sukienkę

[Miranda Calle]

No i jest elegia. Ale raczej skupiająca się nie na rozpamiętywaniu wspólnego bytowania ze zmarłą osobą, lecz na memento mori.
Miejscami wieje patosem.

[Maciek.J]

to o kimś z rodziny
stąd ten patos

[Miranda Calle]

Trudno jest pisać o osobistych trudnych przeżyciach bez patosu.

[Maciek.J]

Trudno jest pisać o osobistych trudnych przeżyciach bez patosu.

niezmiernie trudno Mirando