akt

[Toya]

tamto miejsce ze snu
prosta ława stół
w ścianie przerdzewiały gwóźdź
nie utrzyma zapamiętanych obrazów
prędzej obróci się w proch i nie powstanie
bo nie napisano niczego co mogłoby nas przekonać

za mało współrzędnych i danych
wojna to czy pokój okupiony stratami
w ludności i mieniu
puste pokoje obejście i droga
a wszystko na trwogę
na wieczne dopytywanie o sens
wystawiania wody sporagnionym ptakom
skoro losy nasze od zawsze w cudzych rękach

pozostało czekać na odnowę i wiatr
podniesie z ziemi martwe kapoty
napełni powietrzem puste rękawy wydmie grzbiet
by poprowadzić na przełaj hen
do miejsc przychylnych wędrowcom
znaleźć nowy dom i gwóźdź do osadzenia w ścianie

pod portret albo krzyż
abstrakcję machniętą na boku
duszę uczepioną ramienia

[Miranda Calle]

Podoba mi się melodia tego utworu - czyta się jak balladę, więc z powodzeniem można wyśpiewać, choćby w rytmie II sonaty fortepianowej Chopina.
Dużo słów, dużo żalu i smutku. Może za dużo, ale czuje się prawdziwe emocje. Taka poezja od serca.

[Toya]

Podoba mi się melodia tego utworu - czyta się jak balladę, więc z powodzeniem można wyśpiewać, choćby w rytmie II sonaty fortepianowej Chopina.
Dużo słów, dużo żalu i smutku. Może za dużo, ale czuje się prawdziwe emocje. Taka poezja od serca.

Dziękuję.

[Marcin Sztelak]

Bardzo dobry, opisowy wiersz. Dla mnie z pominięciem do dziś wieje ascezą.

[Toya]

Marcinie - poprawione. Dzięki.

[Julia]

Nie czytam tylko przeżywam, bo każde słowo, myśl i obraz wchodzi pod skórę i otwiera przepaść...

[Toya]

Nie czytam tylko przeżywam, bo każde słowo, myśl i obraz wchodzi pod skórę i otwiera przepaść...

Dziękuję, Julio.