alienacje

[Toya]

pani wie
przerwą milczenie ci którzy dotąd siedzieli cicho
wyjdą na ulicę
a my

pani powie coś
cokolwiek
trzeba przećwiczyć nową rolę
choć marne z nas aktorki
będą brać z marszu

więc mówić mówić mówić
tylko o czym
o pogodzie polityce 
zaprzyjaźnionym kocie bez ogona i łat

a propos Mruczka
wychylony za ramę jest bardziej pani
czy robi za intruza i tylko czekać aż wybrzmi salwa 
niehonorowa
bo kto z honorem strzela do posłańca

pani odmawia
i ja odmawiałam
a teraz to nie dywan tłumi kroki
to po prostu nikt nie przychodzi
od lat
ani z tej ani z tamtej strony

zauważyła pani
o tam za oknem
wypiętrzają się drapacze
grzmi tłum

przerywają milczenie ci którzy dotąd siedzieli cicho
wychodzą na ulicę
a my

[Polliter]

Układ wiersza zupełnie do mnie nie przemawia. Zupełnie. Gubią się przerzutnie, takie rozciągnięte to wszystko jak guma do żucia. Często w zbitych tekstach radziłem wpuszczenie trochę powietrza, ale tutaj tego powietrza jest za dużo, czasami aż się prosi, by ścisnąć pewne wersy.

Jednak nie da się ukryć, że temat samotności starszych ludzi podałaś świetnie, pięknie to wszystko zobrazowałaś słowami i może właśnie ciasnota tekstu jeszcze bardziej pomogłaby wierszowi, dałaby efekt przytłoczenia samotnością, a tak to wszystko takie luźne, rozlazłe. Piękne wykorzystanie pomysłu, świeże i niegłupie metafory, tekst dociera i dotyka jakichś strun u czytelnika, ale można było graficznie to lepiej przekazać, czy też dopowiedzieć (chociaż poezja nie polega na dopowiedzeniach to jednak graficzny wygląd wiersza też ma wielkie znaczenie).

Dziękuję za ładne przemyślenia.

Pozdrawiam.

[Toya]

Dziękuję, Polli. Zmieniłam układ. Miałam obawy i jak widać były one słuszne.

[Polliter]

O tak, teraz na pewno bardziej mi się podoba.

[Toya]

Polli - pozwolisz, że wytłumaczę poprzedni zapis. Ze względu na nietypową formę
starałam się rozpisać wiersz tak aby nakierować czytelnika na odpowiednie
czytanie. Pewnie dużo by dała interpunkcja, ale nie jest to moja najmocniejsza strona,
no i ogranicza (zawęża) pole manewru, więc... 

W każdym razie wyszło na to, że nie doceniłam czytelnika. Przepraszam
i dziękuję za tak pozytywny odbiór. 

Pozdrawiam 

[Marcin Sztelak]

Jednak pokusiłbym się o interpunkcję, bo tu precyzja by nie zaszkodziła. Smutny wiersz pewnie prawdziwy, choć bywa odwrotnie.…

[Toya]

Dzięki.

[BJKlajza]

Lubię  takie  a la  dialogi w  poezji  Tu i  ówdzie  coś  podrasuję  :


pani wie
przerwą milczenie ci którzy dotąd siedzieli cicho
wyjdą na ulicę
a my

pani powie coś
cokolwiek
trzeba przećwiczyć nową rolę
choć marne z nas aktorki
będą brać z marszu

więc mówmy mówmy mówmy 
tylko o czym
o pogodzie polityce
zaprzyjaźnionym kocie bez ogona i łat

a propos Mruczka
wychylony za ramę jest bardziej pani
czy robi za intruza  czy tylko czeka aż wybrzmi salwa
niehonorowa
bo kto z honorem strzela do posłańca

pani odmawia
i ja odmawiam
a teraz to nie dywan tłumi kroki
to po prostu nikt nie przychodzi
od lat
ani z tej ani z tamtej strony


przerywają milczenie ci którzy dotąd siedzieli cicho

wychodzą na ulicę
a my


zauważyła pani
o tam za oknem
wypiętrzają się drapacze
grzmi tłum ____________________________   zmiana  strof ( teraz  jest  o  wiele  lepiej i opisuje  sytuację - my  gadamy i nic  a  oni  tam już wyszli i  idą) 



Fajno  u  ciebie Toyka  ostatnio  - co raz  fajniej . Tak  trzymaj

[Toya]

Niewielki mam na to wpływ, Błażeju. Ale walczymy 
Dzięki.

[Miranda Calle]

Dialogi w poezji to bardzo dobry chwyt. Czytelnik odbiera taką formę jak rodzaj rozmowy. Autor otwiera się, zaprasza, namawia do kontaktu.
Bardzo na tak, z kompletem gwiazdek i prezentem muzycznym - bo tak mi się skojarzyło

[Toya]

Dziękuję, Mirando.

[szczepantrzeszcz]

Spróbowałem dopasować do ludzi, których starość jeszcze nie przeczołgała. Łatwo poszło. Alienacja bywa uniwersalna.

[Toya]

Spróbowałem dopasować do ludzi, których starość jeszcze nie przeczołgała. Łatwo poszło. Alienacja bywa uniwersalna.

Niestety, Szczepanie. Niestety.
Dzięki za ślad.

[Małgorzata]

Podoba mi się, Toya. Może warto jeszcze przemyśleć to końcowe: a my?

[Toya]

Podoba mi się, Toya. Może warto jeszcze przemyśleć to końcowe: a my?

Małgorzato, zostawię jak jest. Może kiedyś dojrzeję do zmian. 
Jeśli będzie jakieś kiedyś.

Dzięki.