Stare kamienice mają swoje tajemnice

[Bruno Schwarz]

Jesteś niekwestionowanym mistrzem takich szorcików.
I klimat jest, i duperela, która nie jest tak naprawdę duperelą, i szczypta surrealizmu... Dużo jak na takiego króciaka.
I komplementem jest rozpoznawalność stylu.
Rym w tytule zamierzony?
PS. Aha, masz nie po raz pierwszy błędy w zapisach dialogów.

Wielkie dzięki!
PS. Chciałem coś, kiedyś zrobić z tym tytułem, ale zaniechałem i dałem to tego opowiadanka

---

- Widzi pan ten napis? – dozorca wskazał końcem miotły na kartusz nad bramą kamienicy.

Kudłaty chłopak zadarł głowę i zmrużył oczy.

- Nigdy go tam nie było! – zdziwił się chłopak.

- Był, tylko ukryty(kropka) – Dozorca zrobił tajemniczą minę. – Omiotłem go z kurzu i pajęczyn, żeby wszyscy wiedzieli, co się tutaj dzieje.

- A co się dzieje? - Zdziwił się kudłaty chłopak, patrząc na inskrypcję. – I co oznacza ten napis?

 - A choćby to, ze ten liszaj u pana na ścianie, to nie jest taki zwyczajny liszaj.

- Wiem! – odpowiedział chłopak. -  Jest słono-gorzki, jak... łzy zawiedzionej miłości.

- Mówię panu, że w tym domu dzieją się rzeczy, o których nie śniło się naukowcom! – stwierdził dozorca, zmiatając niewidoczny paproszek z chodnika.

  - Wszystko można racjonalnie wytłumaczyć(kropka) – Kudłaty chłopak wzruszył ramionami. – Pytanie, czy liszaj jest tylko od łez tej dziewczyny z trzeciego piętra, czy może nasza kamienica też jakoś z nami współodczuwa…

Tyle tematem korekty. Co do oceny to muszę jeszcze przetrawić

Poprawione, dzięki!